پیش زمینه و هدف: مطالعات مختلفی در زمینه بررسی ارتباط سطح سرمی منیزیم با پش آگهی بیماران بستری در ICU صورت گرفته است. با توجه به اهمیت احتمالی هیپومنیزیمی در پیش آگهی بیماران این مطالعه انجام شد تا در صورت لزوم با اقدامات پیشگیرانه به کاهش هزینه‌های بیمارستانی از طریق بهبود سریع‌تر، کاهش طول مدت بستری و عوارض کمک کنیم.

روش کار: در این بررسی تعداد 216 بیمار بستری در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان امام خمینی ارومیه در 5 ماه اول سال 1390 مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران با مرگ مغزی، کومای عمیق، نارسائی پیشرفته ارگان‌های انتهایی و کانسر های پیشرفته از مطالعه خارج شدند. سطح سرمی منیزیم در بدو ورود به ICU ثبت و بیماران تا پایان بستری در ICU و بیمارستان پیگیری شدند. طول مدت بستری، میزان نیاز به تهویه مکانیکی و مرگ و میر احتمالی مشخص شد.

یافته‌ها: 79 بیمار ( 58/36%) در بدو ورود به ICU سطح سرمی نرمال، 69 نفر (94/31%) منیزیم پایین‌تر از نرمال و 68 نفر ( 48/31 %) سطح سرمی بالاتر از نرمال داشتند. سطح سرمی منیزیم با طول باقی ماندن در ICU و طول مدت تهویه مکانیکی همبستگی معکوس داشت به طوری که ارتباط معنی‌داری بین سطح منیزیم و هر یک از آیتم‌های فوق وجود نداشت. میزان مرگ و میر در ICU با سطح منیزیم ارتباط معنی‌داری نداشت.

بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر و مطالعات پیشین می‌توان بیان داشت، کمبود منیزیم در بیماران بدحال بستری در ICU دیده می‌شود ولی با افزایش مرگ و میر و نتایج بالینی بد مرتبط نمی‌باشد و پزشکان باید در مواردی همچون سوء تغذیه و اختلال الکترولیتی بیماران شدیداً بدحال ICU هوشیار باشند.