دوره 31، شماره 3 - ( خرداد 1399 )
جلد 31 شماره 3 صفحات 229-219 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Asad M R, Farbod mohana F, Barzegari A. THE EFFECT OF FOUR TRAINING METHODS ON THE COPEPTIN AND MID-REGIONAL PROADRENOMEDULLIN EXPRESSION IN THE LEFT VENTRICLE OF MALE WISTAR RATS. Studies in Medical Sciences 2020; 31 (3) :219-229
URL: http://umj.umsu.ac.ir/article-1-5013-fa.html
URL: http://umj.umsu.ac.ir/article-1-5013-fa.html
اسد محمد رضا، فربد مهنا فائزه، برزگری علی. تأثیر چهار شیوه تمرینی بر بیان ژنهای کوپپتین و پروآدرنومدولین میانی در بطن چپ موشهای صحرایی نر نژاد ویستار. مجله مطالعات علوم پزشکی. 1399; 31 (3) :219-229
استادیار، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران (نویسنده مسئول) ، ali_barzegari@pnu.ac.ir
چکیده: (2294 مشاهده)
پیش‌زمینه و هدف: با توجه به اهمیت پیشگیری از عوامل بروز بیماریهای قلبی و نیز فقدان اطلاعات کافی در خصوص تأثیر تمرینهای ورزشی بر بیان کوپپتین و پروآدرنومدولین میانی، هدف مطالعه حاضر بررسی تأثیر چهار شیوه تمرینی بر بیان کوپپتین و پروآدرنومدولین میانی در بطن چپ موشهای صحرایی نر نژاد ویستار می‌باشد.
روش کار: در این مطالعه تجربی، 40 سر موش صحرایی نر ویستار 8 هفتهای با میانگین وزنی 33±237 گرم به‌طور تصادفی به 5 گروه شامل گروههای کنترل، تمرین هوازی شدت متوسط، تمرین هوازی پرشدت، تمرین هوازی تناوبی پرشدت و تمرین شنا با شدت متوسط تقسیم شدند. برنامههای تمرینی در گروههای تجربی به مدت 8 هفته و 5 روز در هفته انجام شد. بیان ژنهای موردمطالعه در بافت قلب با روش PCr تعیین شد. جهت تحلیل دادهها از آنالیز واریانس یکطرفه و بونفرونی در سطح معنیداری 05/0 ≥P استفاده گردید.
یافتهها: بیان کوپپتین و پروآدرنومدولین میانی در هر یک از گروههای ورزشی در مقایسه با گروه کنترل، به‌طور معنیداری کاهش یافته است (001/0P=، 001/0P=). همچنین افزایش معنیداری در بیان کوپپتین و پروآدرنومدولین میانی در گروههای HIIT و HIT نسبت به گروههای ST و MIT مشاهده شده است (001/0P=، 001/0P=).
نتیجه‌گیری: هر چهار شیوه تمرینی توانست با بهبود بیان ژنهای موردمطالعه، تغییرات مطلوبی در کاهش پیامدهای ناشی از آسیب بافت قلبی ایجاد نماید. بااین‌حال، به نظر می‌رسد که تمرینات شنا با توجه به ویژگی عدم تحمل وزن تأثیرات مطلوبتری داشته باشد، هرچند در این زمینه به تحقیقات بیشتری نیاز است.
روش کار: در این مطالعه تجربی، 40 سر موش صحرایی نر ویستار 8 هفتهای با میانگین وزنی 33±237 گرم به‌طور تصادفی به 5 گروه شامل گروههای کنترل، تمرین هوازی شدت متوسط، تمرین هوازی پرشدت، تمرین هوازی تناوبی پرشدت و تمرین شنا با شدت متوسط تقسیم شدند. برنامههای تمرینی در گروههای تجربی به مدت 8 هفته و 5 روز در هفته انجام شد. بیان ژنهای موردمطالعه در بافت قلب با روش PCr تعیین شد. جهت تحلیل دادهها از آنالیز واریانس یکطرفه و بونفرونی در سطح معنیداری 05/0 ≥P استفاده گردید.
یافتهها: بیان کوپپتین و پروآدرنومدولین میانی در هر یک از گروههای ورزشی در مقایسه با گروه کنترل، به‌طور معنیداری کاهش یافته است (001/0P=، 001/0P=). همچنین افزایش معنیداری در بیان کوپپتین و پروآدرنومدولین میانی در گروههای HIIT و HIT نسبت به گروههای ST و MIT مشاهده شده است (001/0P=، 001/0P=).
نتیجه‌گیری: هر چهار شیوه تمرینی توانست با بهبود بیان ژنهای موردمطالعه، تغییرات مطلوبی در کاهش پیامدهای ناشی از آسیب بافت قلبی ایجاد نماید. بااین‌حال، به نظر می‌رسد که تمرینات شنا با توجه به ویژگی عدم تحمل وزن تأثیرات مطلوبتری داشته باشد، هرچند در این زمینه به تحقیقات بیشتری نیاز است.
نوع مطالعه: پژوهشي(توصیفی- تحلیلی) |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی ورزشی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
