پیش‌زمینه و هدف:یکی از نگرانی‌های متخصصین ارتودنسی، ایجاد خراش در لایه سطحی مینا متعاقب جدا نمودن به راکت‌های ارتودنسی و برداشتن بقایای ماده چسبنده است. ازاین‌رو در مطالعه حاضر خشونت سطحیرخ‌داده متعاقب استفاده از دو نوع فرز، تنگستن کارباید با سرعت کم وآرکانزاس با سرعت‌بالا، مورد ارزیابی قرار گرفت.

مواد و روش‌ کار: دراینتحقیقتجربی- آزمایشگاهی، از 72 دندانپرمولر اول و دوم سالمکشیدهشدهجهت درمانارتودنسی استفاده گردید. پس از اچ نمودن سطح لبیال، به راکت‌ها توسط کامپوزیت نوری به دندان‌ها باند شدند. پساز 24 ساعت، به راکت‌های ارتودنسی با استفاده از fine cutter و با گرفتن از مزیال و دیستال به راکت به روش peelingدباند شدند تا حداقل آسیب به مینای دندان وارد شود. سپس دندان‌هابه‌صورت تصادفی (در هر گروه 36 دندان) برای برداشت بقایای کامپوزیت رزین با فرز تنگستن کارباید 12 پره سوار شده بر آنگل و یا فرز ارکانزاس سوار شده بر توربین تقسیم شدند. خشونت سطحینمونه‌ها بر اساس ایندکس Howell توسط استریو میکروسکوپمورد ارزیابی قرار گرفت و مدت‌زمانلازمبرایبرداشتکاملرزینادهزیوازسطوحمیناییهمبرحسبثانیهمحاسبه و ثبت شد.داده‌ها به کمک آزمون آماری نان پارامتریک کای دوتجزیه‌وتحلیل گشتند.

یافته‌ها: در گروه تنگستن کارباید میزان خشونت سطحی به میزان معنی‌داری نسبت به قبل از مطالعه افزایش یافت (P=0.001). در گروه آرکانزاس نیز میزان خشونت سطحی نسبت به قبل از مطالعه افزایش قابل‌توجهییافت. (P=0.004). در مقایسه دو روش مختلف با یکدیگر، پس از انجام مداخله، تفاوت آماریمعنی‌داری مشاهده نشد (P=0.431). مدت‌زمان صرف شده توسط فرز آرکانزاس به میزان معنی‌داریکم‌تر از فرز تنگستن کارباید بود (P=0.00).

بحث و نتیجه‌گیری: بهنظرمی‌رسدکهاستفادهازفرزآرکانزاس باتوجهبهخشونتسطحیایجادشدهیکساننسبتبهفرزتنگستنکارباید و همچنین سرعت عمل بالاتر، قابلتوجیهبودهوروشی مناسب جهت برداشت بقایای کامپوزیت باشد. بااین‌وجود مطالعاتبیشتر در این زمینه موردنیاز است.