پیش زمینه و هدف: تداخلات دارویی بالقوه به عنوان یکی از مهم‌ترین زیر مجموعه‌های اشتباهات دارویی می‌تواند منجر به واکنش‌هایی ناخواسته در بیماران شود. تداخل دارویی زمانی رخ می‌دهد که اثرات و یا سمیت یک دارو تحت تاثیر داروی دیگری قرار گیرد. هدف از مطالعه پیش رو بررسی شیوع تداخلات دارویی در بخش ICU بیمارستان طالقانی ارومیه و رتبه بندی اهمیت بالینی تداخلات و عوامل خطر آن‌ها می‌باشد.

مواد و روش کار: مطالعه به صورت مقطعی (توصیفی - تحلیلی) و جمع اوری داده‌ها به صورت گذشته نگر طراحی شده , پرونده تمامی 193 بیمارانی که از خرداد 1389 تا خرداد 1390 دربخش ICU بستری شده‌اند، تحت بررسی قرار گرفت. برای توصیف داد ه ها از شاخص‌های توصیف عددی مانند میانگین، میانه، انحراف معیار و همچنین از توزیع جداول فراوانی و نمودارها و از تحلیل تی استیودنت استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده‌های این طرح به وسیله بسته‌ نرم افزاری SPSS صورت گرفت.

یافته‌ها: فراوانی رخداد تداخلات داروئی 6/73 درصد بود. میانگین تعداد تداخلات دارویی 07/4 بود. شایع‌ترین تداخل داروئی رانیتیدین+ میدازولام بود که (1/4%) 26 مورد بود.. درجه تداخلات دارویی در (9/7%) 46 مورد خفیف، (33%) 192 مورد متوسط، (8/8%) 51 مورد شدید، (8/25%) 150 مورد متناقض و (4/24%) 143 مورد نامشخص بود. زمان رخداد تداخلات دارویی در (5/66%) 384 مورد به صورت تاخیری و در (5/33) 195 مورد به صورت سریع بوده است. 95/49 درصد از تداخلات از لحاظ ارزش بالینی با اهمیت بودند و 19/41 درصد از تداخلات داروئی از لحاظ ارزش بالینی بسیار با اهمیت بودند.

نتیجه گیری: با آگاهی از علم تداخلات دارویی، جایگزین کردن داروهای تداخل کننده با دیگر دارو در حد ممکن، توجه به داروهائی که مکرراً باعث تداخل با داروهای دیگر می‌شوند، کاهش تعداد اقلام دارویی نسخ، می‌توان از تعداد تداخلات و عواقب ناشی از آن کاست.