پیش زمینه و هدف: اختلال رشد درون رحمی و زایمان زودرس عوامل تعیین کننده عمده عوارض و مرگ و میر حین زایمان می‌باشند. روش‌های تشخیصی استاندارد مانند سونوگرافی دقیق می‌باشند، ولی نمی‌توانند به عنوان ابزار غربالگری بکار گرفته شوند. اخیراً ارتباط بین اختلال رشد درون رحمی و
اختلال عملکرد جفت مطرح شده است؛ بنابراین هورمون‌های جفتی مانند زیرواحد بتای گونادوتروپین جفتی انسانی (β-HCG) و پروتئین پلاسمایی وابسته به حاملگی-آ (PAPP-A) ممکن است نشانگرهای زودرس خوبی برای پیش آگهی نامطلوب باشند. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط احتمالی بین سطح سرمی β-HCG آزاد و PAPP-A طی سه ماهه اول بارداری با اختلال رشد درون رحمی و زایمان زودرس می‌باشد.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه هم‌گروهی، 1440 حاملگی تک قلوی طبیعی طی مدت 17 ماه در مرکز آموزشی-درمانی الزهرا تبریز بررسی شدند. سطح سرمی β-HCG آزاد و PAPP-A طی هفته‌های 14-10 بارداری به روش الیزا اندازه گیری شد. تمامی زنان تا زایمان پیگیری شده و بر اساس وجود یا عدم وجود اختلال رشد درون رحمی و زایمان زودرس طبقه بندی شدند. سطح سرمی زیرواحد بتای گونادوتروپین جفتی انسانی β-HCG آزاد و پروتئین پلاسمایی وابسته به حاملگی-آ (PAPP-A) بین این گروه‌ها مقایسه شد.

یافته‌ها: فراوانی موارد دچار اختلال رشد درون رحمی و زایمان زودرس به ترتیب 4/4 و 2/7 درصد بود. سطوح سرمی متوسط β-HCG آزاد و PAPP-A به ترتیب 7/2±6/2 (دامنه 8/10-1/0، میانه 9/0) و 6/2±4/2 (دامنه 9/8-1/0، میانه 9/0) MoM بود. میانه سرمی β-HCG آزاد در حاملگی‌های طبیعی و دچار اختلال رشد درون رحمی به ترتیب 1 و 9/0 MoM بود (587/0=p). میانه سطح سرمی PAPP-A به طور معنی‌داری در بیماران دچار اختلال رشد درون رحمی پایین‌تر بود (7/0 در برابر 9/0 MoM، 044/0=p). بهترین نقطه برش در این زمینه MOM 79/0≥ با حساسیت 51 و ویژگی 54 درصد محاسبه شد. میانه سرمی β-HCG آزاد در هر دو حاملگی‌های طبیعی و زودرس 9/0 MoM بود (236/0=p). میانه سطح سرمی PAPP-A به طور معنی‌داری در بیماران دچار زایمان زودرس پایین‌تر بود (7/0 در برابر 4/2 MoM، 044/0=p). بهترین نقطه برش در این زمینه MOM 85/1≥ با حساسیت 58 و ویژگی 57 درصد محاسبه شد.  

نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که کاهش سطح سرمی PAPP-A و نه β-HCG آزاد طی سه ماهه اول بارداری با اختلال رشد درون رحمی و زایمان زودرس همراه است.