دوره 32، شماره 10 - ( دی 1400 )
جلد 32 شماره 10 صفحات 772-765 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Ghadiri E, Ahmadi R, Lashani M. EVALUATION OF THE EFFECTS OF IBUPROFEN CYTOTOXIC DOSE ON EXPRESSION LEVEL OF EXTRACELLULAR MATRIX DEGRADING MMP-9 AND ANTI-METASTASIS NM23 GENES IN CERVICAL CANCER CELLS. Studies in Medical Sciences 2022; 32 (10) :765-772
URL: http://umj.umsu.ac.ir/article-1-5565-fa.html
URL: http://umj.umsu.ac.ir/article-1-5565-fa.html
قدیری الناز، احمدی رحیم، لشنی مژده. ارزیابی اثرات دوز سیتوتوکسیک ایبوپروفن بر سطح بیان ژن تجزیه‌کننده ماتریکسی MMP 9 و ژن ضد متاستازی NM23 در سلول‌های سرطانی دهانه رحم. مجله مطالعات علوم پزشکی. 1400; 32 (10) :765-772
دکترای فیزیولوژی، گروه زیست شناسی، دانشکده علوم پایه، واحد همدان، دانشگاه آزاد اسلامی، همدان، ایران ، drrahahmadi@yahoo.com
چکیده: (1357 مشاهده)
پیش‌زمینه و هدف: گرچه مطالعات نشان داده‌اند که ایبوپروفن دارای اثرات ضد سرطانی در بسیاری از سلول‌های سرطانی است، اما مکانیسم اثر ضد سرطانی ایبوپروفن در سلول‌های سرطانی هنوز به‌خوبی شناخته نشده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر غلظت سیتوتوکسیک ایبوپروفن بر سطح بیان ژنهای MMP-9 و NM23 در سلول‌های سرطانی دهانه رحم بوده است.
مواد و روش کار: طی این تحقیق تجربی- آزمایشگاهی، رده سلولی سرطانی دهانه رحم از انستیتو پاستور خریداری شد و سلول‌ها به گروه‌های تیمار شده با ایبوپروفن در غلظت‌های 0001/0، 001/0، 01/0، 1/0، 1 و 10 میلی‌گرم/میلی‌لیتر و نیز گروه کنترل (عدم تیمار) تقسیم‌بندی شدند. زنده‌مانی سلول‌ها به کمک روش سنجش MTT اندازه‌گیری شد و سطح بیان ژنهای MMP-9 و NM23 با کمک فن RT-PCR ارزیابی گردید. داده‌ها با استفاده از آزمون آماری واریانس یک‌طرفه آنالیز شدند.
یافته‌ها: غلظت‌های 1 و 10 میلی‌گرم/میلی‌لیتر ایبوپروفن سبب کاهش معنادار زنده‌مانی در سلول‌های سرطانی هلا شد (به ترتیب P<0.05 و P<0.001). دوز 1 میلی‌گرم/میلی‌لیتر ایبوپروفن اثر معناداری بر سطح بیان ژن MMP-9 نداشته، اما باعث کاهش معنادار سطح بیان ژن NM23 گردید (P<0.001).
نتیجه‌گیری: گرچه غلظت‌های پایین ایبوپروفن دارای اثرات سیتوتوکسیک بر سلول‌های سرطانی دهانه رحم نبوده، اما غلظت‌های بالاتر می‌توانند سبب کاهش زنده‌مانی در سلول‌های سرطانی دهانه رحم شوند. همچنین غلظت بالای ایبوپروفن بر سطح بیان ژن تجزیه‌کننده ماتریکس خارج سلولی (MMP-9) اثر نداشته، اما با کاهش سطح بیان ژن ضد متاستازی NM23 ممکن است در افزایش پتانسیل متاستازی سلول‌های سرطانی دهانه رحم نقش داشته باشد.
مواد و روش کار: طی این تحقیق تجربی- آزمایشگاهی، رده سلولی سرطانی دهانه رحم از انستیتو پاستور خریداری شد و سلول‌ها به گروه‌های تیمار شده با ایبوپروفن در غلظت‌های 0001/0، 001/0، 01/0، 1/0، 1 و 10 میلی‌گرم/میلی‌لیتر و نیز گروه کنترل (عدم تیمار) تقسیم‌بندی شدند. زنده‌مانی سلول‌ها به کمک روش سنجش MTT اندازه‌گیری شد و سطح بیان ژنهای MMP-9 و NM23 با کمک فن RT-PCR ارزیابی گردید. داده‌ها با استفاده از آزمون آماری واریانس یک‌طرفه آنالیز شدند.
یافته‌ها: غلظت‌های 1 و 10 میلی‌گرم/میلی‌لیتر ایبوپروفن سبب کاهش معنادار زنده‌مانی در سلول‌های سرطانی هلا شد (به ترتیب P<0.05 و P<0.001). دوز 1 میلی‌گرم/میلی‌لیتر ایبوپروفن اثر معناداری بر سطح بیان ژن MMP-9 نداشته، اما باعث کاهش معنادار سطح بیان ژن NM23 گردید (P<0.001).
نتیجه‌گیری: گرچه غلظت‌های پایین ایبوپروفن دارای اثرات سیتوتوکسیک بر سلول‌های سرطانی دهانه رحم نبوده، اما غلظت‌های بالاتر می‌توانند سبب کاهش زنده‌مانی در سلول‌های سرطانی دهانه رحم شوند. همچنین غلظت بالای ایبوپروفن بر سطح بیان ژن تجزیه‌کننده ماتریکس خارج سلولی (MMP-9) اثر نداشته، اما با کاهش سطح بیان ژن ضد متاستازی NM23 ممکن است در افزایش پتانسیل متاستازی سلول‌های سرطانی دهانه رحم نقش داشته باشد.
نوع مطالعه: پژوهشي(توصیفی- تحلیلی) |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
