دوره 29، شماره 2 - ( ماهنامه اردیبهشت 1397 )
جلد 29 شماره 2 صفحات 94-85 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Khalaji N, Mohammadzadeh A, Naseri Goosheh-derag M. THE EFFECT OF USING CURCUMIN WITH ECSTASY ON INCREASE IMMUNOSUPPRESSION OF ANTIBODIES PRODUCTION. Studies in Medical Sciences 2018; 29 (2) :85-94
URL: http://umj.umsu.ac.ir/article-1-4211-fa.html
URL: http://umj.umsu.ac.ir/article-1-4211-fa.html
خلجی ناصر، محمد زاده عادل، ناصری معصومه. تأثیر مصرف کورکومین به همراه اکستازی بر افزایش سرکوب سیستم ایمنی ازنظر تولید آنتی‌بادی‌ها . مجله مطالعات علوم پزشکی. 1397; 29 (2) :85-94
دانشگاه علوم پزشکی ارومیه ، khalaji.Naser@gmail.com
چکیده: (8278 مشاهده)
پیش‌زمینه و هدف: امروزه یکی از مشکلات جامعه بشری اعتیاد به مواد مخدر است که سبب آسیب‌های فردی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی می‌شود. یکی از متداول‌ترین مواد مورداستفاده در محافل و پارتی‌ها قرص‌های اکستازی یا 3، 4 متیلن‌دی‌اکسی مت آمفتامین (MDMA) می‌باشد. ازآنجاکه این قرص‌ها آسیب‌های شدید بر سیستم‌های مختلف بدن ازجمله مغز و سیستم ایمنی دارند، لذا ما در این مطالعه اثرات ضدالتهابی عصاره زردچوبه (کورکومین) بر کاهش عوارض قرص‌های اکستازی را بر سیستم ایمنی همراه و بعد از مصرف این قرص‌ها موردمطالعه قرار دادیم.
مواد و روش کار: در این مطالعه تجربی 48 سر موش صحرایی نر بالغ از نژاد ویستار به شش گروه تقسیم شدند. گروه 1: کنترل بدون دریافت MDMA و کورکومین تنها با دریافت 2 میلی‌لیتر آب مقطر به‌صورت اورال و تزریق 2/0 میلی‌لیتر اتیل اولئات (حلال کورکومین) به‌صورت داخل صفاقی به مدت 15 روز. گروه 2: دریافت MDMA به مقدار 20 میلی‌گرم بر کیلو در 2 میلی‌لیتر آب مقطر به‌صورت اورال و تزریق 2/0 میلی‌لیتر اتیل اولئات داخل صفاقی به مدت 15 روز. گروه 3: دریافت MDMA به مقدار 20 میلی‌گرم بر کیلو و تزریق 20 میکرومول با حجم 2/0 میلی‌لیتر کورکومین داخل صفاقی به مدت 15 روز. گروه 4: دریافت MDMA به مدت 15 روز و سپس تزریق 2/0 میلی‌لیتر حلال کورکومین به‌صورت داخل صفاقی و 2 میلی‌لیتر آب مقطر به‌صورت اورال به مدت 15 روز دیگر. گرو 5: با دریافت MDMA به مدت 15 روز و سپس 15 روز دیگر دریافت کورکومین. گروه 6: با دریافت MDMA و کورکومین به مدت 15 روز و سپس 15 روز دیگر با تزریق مجدد کورکومین. در پایان آزمایش، موش‌ها بی‌هوش شده و نمونه خون از قلب جمع‌آوری گردید. ایمنوگلوبولین‌های سرمی اندازه‌گیری شد.
یافته‌ها: نتایج این مطالعه نشان داد که استفاده از MDMA به همراه کورکومین سبب کاهش سطح سرمی ایمنوگلوبین‌ها در موش‌های صحرایی نر از نژاد ویستار شد. این اثر در گروه MDMA به همراه کورکومین نسبت به گروه کنترل معنی‌دار بود (P˂0.05) اما در گروه MDMA به‌تنهایی این کاهش معنی‌دار نبود (P>0.05).
بحث و نتیجه‌گیری: MDMA به همراه کورکومین، سبب کاهش چشمگیری در سطح ایمنوگلوبین‌های سرمی در موش‌های صحرایی نر گردید. دلیل این تغییرات معنی‌دار نسبت به گروه کنترل و گروهی که تنها MDMA مصرف کرده بودند به‌احتمال‌زیاد افزایش سطح جذب گوارشی و عدم متابولیزه شدن MDMA توسط کورکومین می‌باشد که از این یافته، یعنی ویژگی خاص کورکومین در تعدیل سیستم ایمنی و حفظ و پایداری تحمل، می‌توان برای القای تحمل در مصرف بعضی داروها و غذاها در آینده استفاده کرد.
مواد و روش کار: در این مطالعه تجربی 48 سر موش صحرایی نر بالغ از نژاد ویستار به شش گروه تقسیم شدند. گروه 1: کنترل بدون دریافت MDMA و کورکومین تنها با دریافت 2 میلی‌لیتر آب مقطر به‌صورت اورال و تزریق 2/0 میلی‌لیتر اتیل اولئات (حلال کورکومین) به‌صورت داخل صفاقی به مدت 15 روز. گروه 2: دریافت MDMA به مقدار 20 میلی‌گرم بر کیلو در 2 میلی‌لیتر آب مقطر به‌صورت اورال و تزریق 2/0 میلی‌لیتر اتیل اولئات داخل صفاقی به مدت 15 روز. گروه 3: دریافت MDMA به مقدار 20 میلی‌گرم بر کیلو و تزریق 20 میکرومول با حجم 2/0 میلی‌لیتر کورکومین داخل صفاقی به مدت 15 روز. گروه 4: دریافت MDMA به مدت 15 روز و سپس تزریق 2/0 میلی‌لیتر حلال کورکومین به‌صورت داخل صفاقی و 2 میلی‌لیتر آب مقطر به‌صورت اورال به مدت 15 روز دیگر. گرو 5: با دریافت MDMA به مدت 15 روز و سپس 15 روز دیگر دریافت کورکومین. گروه 6: با دریافت MDMA و کورکومین به مدت 15 روز و سپس 15 روز دیگر با تزریق مجدد کورکومین. در پایان آزمایش، موش‌ها بی‌هوش شده و نمونه خون از قلب جمع‌آوری گردید. ایمنوگلوبولین‌های سرمی اندازه‌گیری شد.
یافته‌ها: نتایج این مطالعه نشان داد که استفاده از MDMA به همراه کورکومین سبب کاهش سطح سرمی ایمنوگلوبین‌ها در موش‌های صحرایی نر از نژاد ویستار شد. این اثر در گروه MDMA به همراه کورکومین نسبت به گروه کنترل معنی‌دار بود (P˂0.05) اما در گروه MDMA به‌تنهایی این کاهش معنی‌دار نبود (P>0.05).
بحث و نتیجه‌گیری: MDMA به همراه کورکومین، سبب کاهش چشمگیری در سطح ایمنوگلوبین‌های سرمی در موش‌های صحرایی نر گردید. دلیل این تغییرات معنی‌دار نسبت به گروه کنترل و گروهی که تنها MDMA مصرف کرده بودند به‌احتمال‌زیاد افزایش سطح جذب گوارشی و عدم متابولیزه شدن MDMA توسط کورکومین می‌باشد که از این یافته، یعنی ویژگی خاص کورکومین در تعدیل سیستم ایمنی و حفظ و پایداری تحمل، می‌توان برای القای تحمل در مصرف بعضی داروها و غذاها در آینده استفاده کرد.
نوع مطالعه: پژوهشي(توصیفی- تحلیلی) |
موضوع مقاله:
ایمونولوژی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
