دوره 28، شماره 5 - ( ماهنامه مرداد 1396 )
جلد 28 شماره 5 صفحات 362-353 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
dabagh nikookheslat S, sarisarraf V, salekzamani Y, abdollahpour alni M, fathollahi S. EFFECT OF 12 WEEKS RESISTANCE TRAINING ON NEURAL CONDUCTION IN TYPE 2 DIABETES MEN WITH PERIPHERAL NEUROPATHY. Studies in Medical Sciences 2017; 28 (5) :353-362
URL: http://umj.umsu.ac.ir/article-1-3941-fa.html
URL: http://umj.umsu.ac.ir/article-1-3941-fa.html
دباغ نیکوخصلت سعید، ساری صراف وحید، سالک زمانی یعقوب، عبداله پور آلنی مسعود، فتح الهی سعید. تأثیر 12 هفته تمرین مقاومتی بر هدایت عصبی مردان دیابتی نوع دو مبتلا به نوروپاتی محیطی. مجله مطالعات علوم پزشکی. 1396; 28 (5) :353-362
دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران ، masoudsport326@yahoo.com
چکیده: (5876 مشاهده)
پیش‌زمینه و هدف: با وجود پیشرفت روشهای درمانی و کلینیکی جدید، بیماری دیابت نوع دو به طور گستردهای در جهان رو به افزایش میباشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر 12 هفته تمرین مقاومتی بر هدایت عصبی مردان دیابتی نوع دو مبتلا به نوروپاتی محیطی بود.
مواد و روش کار: بیست و دو مرد دیابتی نوع دو به طور مساوی به دو گروه مقاومتی (سن 0/6±4/58 سال، وزن 0/8±7/84 کیلوگرم و سابقه دیابت 2/7±7/13 سال) و کنترل (سن 1/8±2/56 سال، وزن 0/15±5/87 کیلوگرم و سابقه دیابت 7/5±5/14 سال) تقسیم شدند. تمرین مقاومتی شامل دوست از عضلات اصلی بالاتنه و تنه و سه ست از عضلات اصلی پایینتنه با 8 تا 12 تکرار، سه جلسه در هفته و به مدت 12 هفته بود. قبل و بعد از مداخله، اندازهگیریهای هدایت عصبی و خونگیری صورت گرفت. دادهها با استفاده از آزمون شاپیرو-ویلک برای بررسی نرمال بودن و تی وابسته و مستقل برای مقایسه تغییرات درون گروهی و بین گروهی آنالیز شدند.
یافته‌ها: میانگین سرعت هدایت عصب پرونئال و تیبیال و آمپلیتود پتانسیل عمل عصب سورال و تیبیال در گروه مقاومتی به طور معنیداری افزایش یافت (05/0P<)، همچنین سرعت هدایت عصب سورال در گروه کنترل به طور معنیداری کاهش یافت (05/0P<). علاوه بر این، دامنه تغییرات سرعت هدایت عصب سورال و تیبیال و آمپلیتود پتانسیل عمل عصب سورال و تیبیال در دو گروه تفاوت معنیداری داشت (05/0P<).
بحث و نتیجه‌گیری: تمرین مقاومتی علاوه بر بهبود آمپلیتود پتانسیل عمل عصب، باعث بهبود سرعت هدایت عصبی نیز میشود که نهایتاً نشان دهنده مؤثر واقع شدن تمرین مقاومتی بر پارامترهای الکترونوروگرافی اندام تحتانی در کوتاه مدت است.
مواد و روش کار: بیست و دو مرد دیابتی نوع دو به طور مساوی به دو گروه مقاومتی (سن 0/6±4/58 سال، وزن 0/8±7/84 کیلوگرم و سابقه دیابت 2/7±7/13 سال) و کنترل (سن 1/8±2/56 سال، وزن 0/15±5/87 کیلوگرم و سابقه دیابت 7/5±5/14 سال) تقسیم شدند. تمرین مقاومتی شامل دوست از عضلات اصلی بالاتنه و تنه و سه ست از عضلات اصلی پایینتنه با 8 تا 12 تکرار، سه جلسه در هفته و به مدت 12 هفته بود. قبل و بعد از مداخله، اندازهگیریهای هدایت عصبی و خونگیری صورت گرفت. دادهها با استفاده از آزمون شاپیرو-ویلک برای بررسی نرمال بودن و تی وابسته و مستقل برای مقایسه تغییرات درون گروهی و بین گروهی آنالیز شدند.
یافته‌ها: میانگین سرعت هدایت عصب پرونئال و تیبیال و آمپلیتود پتانسیل عمل عصب سورال و تیبیال در گروه مقاومتی به طور معنیداری افزایش یافت (05/0P<)، همچنین سرعت هدایت عصب سورال در گروه کنترل به طور معنیداری کاهش یافت (05/0P<). علاوه بر این، دامنه تغییرات سرعت هدایت عصب سورال و تیبیال و آمپلیتود پتانسیل عمل عصب سورال و تیبیال در دو گروه تفاوت معنیداری داشت (05/0P<).
بحث و نتیجه‌گیری: تمرین مقاومتی علاوه بر بهبود آمپلیتود پتانسیل عمل عصب، باعث بهبود سرعت هدایت عصبی نیز میشود که نهایتاً نشان دهنده مؤثر واقع شدن تمرین مقاومتی بر پارامترهای الکترونوروگرافی اندام تحتانی در کوتاه مدت است.
نوع مطالعه: پژوهشي(توصیفی- تحلیلی) |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی ورزشی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
