پیش زمینه و هدف: هدف این مطالعه مقایسه اثربخشی "آموزش مدیریت استرس به شیوه شناختی-رفتاری " و "آموزش مهارت‌های ارتباط با بیمار پایانی " بر افزایش کیفیت زندگی خانواده بیماران پایانی بود.

مواد و روش کار:روش تحقیق از نوع آزمایشی(تجربی) و طرح پژوهشی از نوع نیمه آزمایشی(نیمه تجربی)سه گروهی-انتخاب تصادفی با پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری بود. بستگان 30 بیمار پایانی بستری در بیمارستان آیت اله... خوانساری اراک به صورت تصادفی در سه گروه 10 نفری، شامل دو گروه آزمایش که گروه اول :آموزش مدیریت استرس به شیوه شناختی-رفتاری و گروه دوم: آموزش مهارت‌های ارتباط با بیمار پایانی را دریافت کردند و گروه کنترل گمارده شدند. گروه‌های آزمایش به مدت 8 جلسه آموزش‌های گروهی را دریافت کردند. در پیش آزمون، پس آزمون و دو ماه پس از پایان آموزش، آزمودنی‌ها به پرسشنامه کیفیت زندگی (WHOQOL-BREEF) پاسخ دادند و داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری‌های مکرر تحلیل شد.

یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که تفاوت معنی‌داری بین آموزش مدیریت استرس به شیوه شناختی-رفتاری با آموزش مهارت‌های ارتباط با بیمار پایانی بر کیفیت زندگی خانواده 01/0p<) در مرحله پیگیری وجود دارد.

بحث و نتیجه گیری: آموزش مدیریت استرس به شیوه شناختی-رفتاری و آموزش مهارت‌های ارتباط با بیمار پایانی،هر دو بر افزایش کیفیت زندگی خانواده بیماران پایانی مؤثر هستند اما روش آموزش مدیریت استرس به شیوه شناختی رفتاری اثربخش‌تر از آموزش مهارت‌های ارتباط با بیمار پایانی بر کیفیت زندگی خانواده در مرحله پیگیری است.