پیش زمینه و هدف: انگل مالاریا برای ادامه چرخه زندگی در بدن ناقلین، به مولکول‌های مختلف موجود در دیواره میان روده پشه آنوفل می‌چسبد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر آنتی‌بادی‌های ضد مولکول‌های موجود در میان روده درجهت پوشانیدن این مولکول‌ها و در نتیجه قطع انتقال انگل‌های مالاریا در بدن این ناقلین است.

مواد و روش کار: میان روده پشه‌های ماده سویه تایپ فرم (معروف به سویه‌بیچ) آنوفل استفنسی از بدن پشه خارج، هموژنیزه و قندزدایی گردید. محصول حاصل به‌همراه ادجوانت آلوم به موش‌های بالب‌سی تزریق شد. موش‌های شاهد اجوان‌آلوم به‌همراه بافر و یا تنها آلوم دریافت کردند. تشکیل آنتی‌بادی ضدپروتئین‌های میان روده با روش الیزا تایید شد. گلبول‌های قرمز حاوی انگل پلاسمودیوم برگئی به‌همراه سرم موش‌های ایمن شده درمقابل آنتی‌ژن میان روده و یا موش‌های شاهد ازطریق مصنوعی به سویه بیچ و سویه تایپ فرم دیگری (اصالتاً از بندرعباس) از پشه‌های آنوفل خورانده شد و رشد انگل در بدن آن‌ها بررسی و مقایسه گردید.

یافته‌ها: در مورد سویه بیچ درصد آلودگی میان روده به ااوسیست در پشه‌های خون‌خورده از موش‌های ایمن 1/23درصد و در پشه‌های خون‌خورده از موش‌های شاهد 8/57درصد بود که اختلاف معنی‌داری داشتند(001/0p<). میانگین تعداد اووسیست‌های روی میان روده نیز متفاوت بود (به‌ترتیب 4 در مقابل 5/35 عدد). همچنین درحالی‌که در غدد بزاقی پشه‌های گروه تیمار اسپروزوئیت مشاهده نگردید، در 3/13درصد از غدد بزاقی پشه‌های شاهد اسپروزوئیت وجود داشت. در مورد گروه‌های تیمار و شاهد سویه بندرعباس اختلاف معنی‌داری مشاهده نشد.

بحث و نتیجه گیری: باتوجه به تاثیر متفاوت آنتی‌بادی‌های ضدآنتی‌ژن‌های روده پشه‌های ناقل مالاریا بر سویه‌های مختلف ناقلین و ضرورت کارآیی حداکثر ایمن‌سازی باید از آنتی‌ژن‌هایی استفاده کرد که در سویه‌ها و گونه‌های مختلف ناقل مشترک بوده و تاثیر مثبت بر اکثریت آنان و به‌خصوص بر ناقلین مهم مالاریا داشته باشد.