دوره 34، شماره 9 - ( 9-1402 )
جلد 34 شماره 9 صفحات 517-509 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: (IR.SSRC.REC.1400.022)
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Jafarnezhadgero A, Madahi A, Fakhri Mirzanag E. ANKLE JOINT CO-CONTRACTION IN INDIVIDUALS WITH HEALTHY AND SUPINATED FEET DURING WALKING ON ARTIFICIAL TURF AND STABLE GROUND. Studies in Medical Sciences 2023; 34 (9) :509-517
URL: http://umj.umsu.ac.ir/article-1-5739-fa.html
URL: http://umj.umsu.ac.ir/article-1-5739-fa.html
جعفرنژادگرو امیرعلی، مداحی آرزو، فخری میرزانق احسان. هم‌انقباضی مفصل مچ‌پا در افراد با پای سالم و سوپینیت طی راه‌رفتن بر روی سطح زمین و چمن مصنوعی. مجله مطالعات علوم پزشکی. 1402; 34 (9) :509-517
دانشیار بیومکانیک ورزشی، گروه بیومکانیک ورزشی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران (نویسنده مسئول) ، amiralijafarnezhad@gmail.com
متن کامل [PDF 441 kb]
(743 دریافت)
| چکیده (HTML) (1354 مشاهده)
جدول (1): میانگین و انحراف استاندارد متغیرهای هم انقباضی عمومی و جهت مفصل مچ‌پا بین دو گروه طی راه رفتن بر روی دو سطح
متن کامل: (441 مشاهده)
مقدمه
راه‌رفتن اصلی‌ترین حرکت انجام شده توسط انسان بوده و به دلیل قابلیت دسترسی بالا و کم هزینه بودن طرفداران فراوانی دارد (1). انجام این فعالیت‌ها بر روی سطوح نامناسب با شیوع صدمات همراه است. فعالیت راه‌رفتن باهدف‌های مختلف از قبیل: افزایش تحرک‌پذیری افراد، کاهش وزن و حفظ تناسب اندام، پیشرفت تعادل، رشد بیشتر استخوان‌ها و....... انجام می‌شود (2, 3). از عوامل ایجاد آسیب طی راه رفتن و دویدن می‌توان به نوع پاسچر پا[1]، سفتی زمین، کیفیت زمین و اصطکاک بین سطح و کفش را نام برد (4, 5)، پای سوپینیت در افراد باعث کاهش قوس استخوان ناوی به کمتر از ۴ میلیمتر می‌شود (6)، این افراد دچار بسیاری از ناکارآمدی‌های بیومکانیکی در پا و مچ‌پا هستند (7)، که این بی نظمی‌ها می‌تواند باعث درد ساق، درد تاندون آشیل، بروز آسیب در اندام تحتانی، کشیدگی عضلات همسترینگ و چهارسررانی شود (8, 9). یک فرد دارای پای سوپینیت با قوس پای زیاد ممکن نیست بتواند با سطح سازگار شود، که این نیازمند ساختارهای اسکلتی عضلانی اطراف، برای حفظ ثبات و تعادل می‌باشد (10). مطالعات گذشته نشان داده است که بارها و فشارهای کف‌پایی وارده به اندام طی دویدن‌های طولانی مدت به‌طور گسترده‌ای برای ارزیابی خطرات آسیب مورد استفاده قرار می‌گیرند (11). بسیاری از مطالعات نیروها و فعالیت الکتریکی عضلات را هنگام دویدن و انجام حرکات ورزشی خاص در سطوح مختلف سطح زمین، چمن طبیعی و چمن مصنوعی در افراد سالم مورد بحث قرار داده‌اند (12, 13).
تحقیقات نشان داده که مشارکت ورزشی در سطوح مصنوعی با افزایش بروز صدمات بیش از حد در افراد سالم همراه بوده است (14) یکی از علل بروز آسیب می‌تواند افزایش سفتی مکانیکی مرتبط با این سطوح باشد (15, 16). برای درک بهتر ارتباط بین سطوح ورزشی و وقوع آسیب، آگاهی از اثر بیومکانیکی تغییر سطح ضروری است. خصوصیات سطح و تغییرات بیومکانیکی مرتبط ممکن است یک عامل مهم در ارتباط با تکرار آسیب و شدت آن باشد (11). سطوح جدید ورزشی برای بهبود کارایی، مانند چمن طبیعی برای کاهش صدمات ورزشی تولید و به بازار عرضه شده است (17). بر اساس نتایج تحقیقات قبلی در داخل و خارج از کشور یافته‌های ضد و نقیضی در خصوص مقایسه میزان شیوع و خطر بروز آسیب در چمن مصنوعی و سایر سطوح گزارش شده است و خطر بروز آسیب و نیروهای وارد برپا در چمن مصنوعی و سطح زمین، به‌خصوص در افراد پای سوپینیت مشخص نیست.
هم انقباضی عضلانی به‌عنوان فعالیت هم‌زمان عضلات مختلف عمل‌کننده حول یک مفصل تعریف می‌شود (18). هم انقباضی عضلات آگونیست و آنتاگونیست در حفظ ثبات و پایداری مفاصل نقش اساسی دارند که ازنظر بیومکانیکی حائز اهمیت است (19, 20). دو نوع هم‌انقباضی وجود دارد، یکی هم انقباضی عمومی دیگری هم انقباضی جهت‌دار که برای بررسی فعالیت گروه‌های عضلانی اطراف مفاصل استفاده می‌شوند. در هم انقباضی عمومی، مجموع فعالیت عضلات عبورکننده از مفصل و در هم انقباضی جهت‌دار فعالیت عضلات آنتاگونیست و آگونیست جهت حفظ ثبات و پایداری مفصل گزارش شده است (21, 22). هم انقباضی عضلات آگونیست و آنتاگونیست مچ‌پا در افراد با پای سوپینیت طی راه رفتن بر روی چمن مصنوعی تاکنون مورد ارزیابی قرار نگرفته است. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی مقادیر هم‌انقباضی مفصل مچ پا در افراد با پای سالم و سوپینیت طی راه رفتن بر روی زمین و چمن مصنوعی بود.
مواد و روش کار
پژوهش حاضر از نوع نیمه‌تجربی می‌باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر را مردان دارای پای سوپینیت و سالم شهرستان اردبیل در سال 1400 تشکیل دادند. آزمودنی‌ها توسط پزشک متخصص ارتوپد معاینه و سپس علائم کلینیکی آن‌ها بررسی و افراد دارای پای سوپینیت معرفی شدند. برای تعیین حداقل تعداد نمونه آماری از نرم‌افزار آماری G*Power برای برآورد حجم نمونه با توان آزمونی 80درصد و سطح معناداری 05/0 استفاده شد، و تعداد حداقل 18 نفر برای هر گروه تعیین شد (23). در نهایت 10 فرد با پای سوپنیت (با میانگین سنی: 2/2 ± 1/22 سال، قد: 2/4±5/180 سانتی متر، وزن: 7/7±5/170 کیلوگرم) در گروه تجربی و 10 فرد با پای سالم (با میانگین سنی: 3/3 ± 2/24 سال، قد: 4/3±5/178 سانتی‌متر، وزن: 3/14±2/74 کیلوگرم) و به لحاظ قد و وزن در دو گروه همتا شدند بود.
معیارهای ورود به مطالعه عبارت بود از: جنسیت مرد، پای سالم، کف پای سوپینیت و معیارهای خروج از مطالعه، داشتن هرگونه آسیب تروماتیک، سابقه عمل جراحی در اندام تحتانی و اختلاف طول اندام تحتانی یا بدشکلی حاد ارتوپدیکی بود (24, 25).
از روش افتادگی استخوان ناوی برای تقسیم‌بندی گروه‌ها استفاده شد (26). به همین جهت از آزمودنی خواسته شد روی صندلی نشسته و پای خود را در حالت بی وزنی قرار دهد. در این حالت فاصله بین برجستگی استخوان ناوی تا سطح زمین اندازه‌گیری شد. سپس از آزمودنی خواسته شد در حالت ایستاده قرار گیرد و وزن خود را روی دو پا به‌طور مساوی تقسیم کند. در این حالت نیز ارتفاع استخوان ناوی تا کف‌پا اندازه‌گیری شد. درصورتی که اختلاف اندازه این دو حالت بین 9-5 میلیمتر باشد، فرد دارای پای طبیعی و اگر 4 میلیمتر و یا کمتر باشد فرد دارای کف‌پای سوپینیت است (26). در این مطالعه پای راست آزمودنی‌ها (پای برتر) مورد مطالعه قرار گرفت.
به‌منظور ثبت سیگنال‌های الکترومایوگرافی موهای زائد تراشیده و پوست با الکل و پنبه طبی تمیز شد. از ژل روان‌کننده جهت کاهش مقاومت الکتریکی پوست استفاده گردید. روش الکترودگذاری به‌صورت دوقطبی و فاصله مرکز هر دو الکترود با هم 20 میلیمتر بود. برای تشخیص محل دقیق الکترودها از لمس لندمارک‌های استخوانی و انقباض ایزومتریک عضلات استفاده شد. بعد از تشخیص لندمارک‌ها الکترودها در راستای فیبرهای عضلانی چسبیده شد (27). بر اساس پروتکل سنیام[2] الکترودهای سطحی جهت ثبت سیگنال‌های الکتریکی بر روی عضلات منتخب درشت‌نی قدامی و دوقلوی داخلی نصب گردید (28). سیگنال‌های الکترومایوگرافی[3] سطحی با نرخ نمونه‌برداری 1000 هرتز ثبت شد و با استفاده از فیلتر میان‌گذر 500-10 هرتز هموار شد. آزمودنی‌ها به‌منظور آشنایی با مراحل آزمایش چندین بار مسیر را به‌طور آزمایشی طی کردتد. به‌منظور ثبت نیروهای عکس‌العمل زمین و فعالیت‌های الکترومایوگرافی، هر آزمودنی مسیر 15 متری را با پای برهنه و با سرعت ثابت حدود 2/1 متر بر ثانیه به‌صورت سه تریال صحیح پاشنه – پنجه یک بار روی سطح زمین و بار دیگر روی چمن مصنوعی راه رفتند.
برای مشخص کردن فازهای مختلف راه‌رفتن از دستگاه صفحه نیرو برتک با فرکانس نمونه‌برداری 1000 هرتز استفاده شد. به این ترتیب که لحظه تماس پاشنه توسط تعیین اولین نقطه داده نیروی عمودی عکس‌العمل زمین بالاتر از 20 نیوتن و لحظه بلند شدن پنجه از آخرین نقطه داده نیروی عمودی عکس‌العمل زمین کمتر از 20 نیوتن تعیین شد. برای نرمال کردن سیگنال‌های الکترومایوگرافی، اطلاعات RMS (Root mean square) هر عضله برای نرمال سازی داده‌ها به مقدار حداکثر انقباض ارادی ایزومتریک (MVIC) آن عضله تقسیم و سپس در عدد صد ضرب شد. برای ثبت مقدار حداکثر انقباض ارادی ایزومتریک عضله ساقی قدامی، آزمودنی در حالت ایستاده قرار می‌گرفت و در حالی که سعی در انجام حرکت دورسی فلکشن[4] با حداکثر انقباض داشت، در برابر حرکت مقاومت اعمال می‌شد. در عضله دوقلوی داخلی، فرد روی زمین می‌نشست در حالی که پشت به دیوار قرار می‌گرفت، در برابر حرکت پلانتار فلکشن[5] فرد مقاومت خارجی اعمال می‌شد. در این حالت از وی خواسته شد تا حداکثر تلاش خود را برای ایجاد حرکت پلانتار فلکشن به کار گیرد. از حداکثر انقباض ارادی ایزومتریک هر عضله به‌عنوان خط پایه[6] جهت مقایسه استفاده شد. فعالیت عضلات در هر مرحله به‌عنوان ٪ از خط پایه بیان شد. با توجه به کیفیت سیگنال‌های حاصل از کلیدهای پایی، سیگنال stride سوم به بعد راه رفتن مورد مطالعه قرار گرفت. مقادیر دامنه (RMS) سیگنال‌ها طی 3 فاز پاسخ بارگیری، میانه اتکا، و هل دادن راه رفتن ثبت و محاسبه شد.
برای تعیین مقادیر هم انقباضی جهت‌دار و هم انقباضی عمومی در فازهای مختلف دویدن از روابط زیر استفاده شد (21).
راه‌رفتن اصلی‌ترین حرکت انجام شده توسط انسان بوده و به دلیل قابلیت دسترسی بالا و کم هزینه بودن طرفداران فراوانی دارد (1). انجام این فعالیت‌ها بر روی سطوح نامناسب با شیوع صدمات همراه است. فعالیت راه‌رفتن باهدف‌های مختلف از قبیل: افزایش تحرک‌پذیری افراد، کاهش وزن و حفظ تناسب اندام، پیشرفت تعادل، رشد بیشتر استخوان‌ها و....... انجام می‌شود (2, 3). از عوامل ایجاد آسیب طی راه رفتن و دویدن می‌توان به نوع پاسچر پا[1]، سفتی زمین، کیفیت زمین و اصطکاک بین سطح و کفش را نام برد (4, 5)، پای سوپینیت در افراد باعث کاهش قوس استخوان ناوی به کمتر از ۴ میلیمتر می‌شود (6)، این افراد دچار بسیاری از ناکارآمدی‌های بیومکانیکی در پا و مچ‌پا هستند (7)، که این بی نظمی‌ها می‌تواند باعث درد ساق، درد تاندون آشیل، بروز آسیب در اندام تحتانی، کشیدگی عضلات همسترینگ و چهارسررانی شود (8, 9). یک فرد دارای پای سوپینیت با قوس پای زیاد ممکن نیست بتواند با سطح سازگار شود، که این نیازمند ساختارهای اسکلتی عضلانی اطراف، برای حفظ ثبات و تعادل می‌باشد (10). مطالعات گذشته نشان داده است که بارها و فشارهای کف‌پایی وارده به اندام طی دویدن‌های طولانی مدت به‌طور گسترده‌ای برای ارزیابی خطرات آسیب مورد استفاده قرار می‌گیرند (11). بسیاری از مطالعات نیروها و فعالیت الکتریکی عضلات را هنگام دویدن و انجام حرکات ورزشی خاص در سطوح مختلف سطح زمین، چمن طبیعی و چمن مصنوعی در افراد سالم مورد بحث قرار داده‌اند (12, 13).
تحقیقات نشان داده که مشارکت ورزشی در سطوح مصنوعی با افزایش بروز صدمات بیش از حد در افراد سالم همراه بوده است (14) یکی از علل بروز آسیب می‌تواند افزایش سفتی مکانیکی مرتبط با این سطوح باشد (15, 16). برای درک بهتر ارتباط بین سطوح ورزشی و وقوع آسیب، آگاهی از اثر بیومکانیکی تغییر سطح ضروری است. خصوصیات سطح و تغییرات بیومکانیکی مرتبط ممکن است یک عامل مهم در ارتباط با تکرار آسیب و شدت آن باشد (11). سطوح جدید ورزشی برای بهبود کارایی، مانند چمن طبیعی برای کاهش صدمات ورزشی تولید و به بازار عرضه شده است (17). بر اساس نتایج تحقیقات قبلی در داخل و خارج از کشور یافته‌های ضد و نقیضی در خصوص مقایسه میزان شیوع و خطر بروز آسیب در چمن مصنوعی و سایر سطوح گزارش شده است و خطر بروز آسیب و نیروهای وارد برپا در چمن مصنوعی و سطح زمین، به‌خصوص در افراد پای سوپینیت مشخص نیست.
هم انقباضی عضلانی به‌عنوان فعالیت هم‌زمان عضلات مختلف عمل‌کننده حول یک مفصل تعریف می‌شود (18). هم انقباضی عضلات آگونیست و آنتاگونیست در حفظ ثبات و پایداری مفاصل نقش اساسی دارند که ازنظر بیومکانیکی حائز اهمیت است (19, 20). دو نوع هم‌انقباضی وجود دارد، یکی هم انقباضی عمومی دیگری هم انقباضی جهت‌دار که برای بررسی فعالیت گروه‌های عضلانی اطراف مفاصل استفاده می‌شوند. در هم انقباضی عمومی، مجموع فعالیت عضلات عبورکننده از مفصل و در هم انقباضی جهت‌دار فعالیت عضلات آنتاگونیست و آگونیست جهت حفظ ثبات و پایداری مفصل گزارش شده است (21, 22). هم انقباضی عضلات آگونیست و آنتاگونیست مچ‌پا در افراد با پای سوپینیت طی راه رفتن بر روی چمن مصنوعی تاکنون مورد ارزیابی قرار نگرفته است. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی مقادیر هم‌انقباضی مفصل مچ پا در افراد با پای سالم و سوپینیت طی راه رفتن بر روی زمین و چمن مصنوعی بود.
مواد و روش کار
پژوهش حاضر از نوع نیمه‌تجربی می‌باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر را مردان دارای پای سوپینیت و سالم شهرستان اردبیل در سال 1400 تشکیل دادند. آزمودنی‌ها توسط پزشک متخصص ارتوپد معاینه و سپس علائم کلینیکی آن‌ها بررسی و افراد دارای پای سوپینیت معرفی شدند. برای تعیین حداقل تعداد نمونه آماری از نرم‌افزار آماری G*Power برای برآورد حجم نمونه با توان آزمونی 80درصد و سطح معناداری 05/0 استفاده شد، و تعداد حداقل 18 نفر برای هر گروه تعیین شد (23). در نهایت 10 فرد با پای سوپنیت (با میانگین سنی: 2/2 ± 1/22 سال، قد: 2/4±5/180 سانتی متر، وزن: 7/7±5/170 کیلوگرم) در گروه تجربی و 10 فرد با پای سالم (با میانگین سنی: 3/3 ± 2/24 سال، قد: 4/3±5/178 سانتی‌متر، وزن: 3/14±2/74 کیلوگرم) و به لحاظ قد و وزن در دو گروه همتا شدند بود.
معیارهای ورود به مطالعه عبارت بود از: جنسیت مرد، پای سالم، کف پای سوپینیت و معیارهای خروج از مطالعه، داشتن هرگونه آسیب تروماتیک، سابقه عمل جراحی در اندام تحتانی و اختلاف طول اندام تحتانی یا بدشکلی حاد ارتوپدیکی بود (24, 25).
از روش افتادگی استخوان ناوی برای تقسیم‌بندی گروه‌ها استفاده شد (26). به همین جهت از آزمودنی خواسته شد روی صندلی نشسته و پای خود را در حالت بی وزنی قرار دهد. در این حالت فاصله بین برجستگی استخوان ناوی تا سطح زمین اندازه‌گیری شد. سپس از آزمودنی خواسته شد در حالت ایستاده قرار گیرد و وزن خود را روی دو پا به‌طور مساوی تقسیم کند. در این حالت نیز ارتفاع استخوان ناوی تا کف‌پا اندازه‌گیری شد. درصورتی که اختلاف اندازه این دو حالت بین 9-5 میلیمتر باشد، فرد دارای پای طبیعی و اگر 4 میلیمتر و یا کمتر باشد فرد دارای کف‌پای سوپینیت است (26). در این مطالعه پای راست آزمودنی‌ها (پای برتر) مورد مطالعه قرار گرفت.
به‌منظور ثبت سیگنال‌های الکترومایوگرافی موهای زائد تراشیده و پوست با الکل و پنبه طبی تمیز شد. از ژل روان‌کننده جهت کاهش مقاومت الکتریکی پوست استفاده گردید. روش الکترودگذاری به‌صورت دوقطبی و فاصله مرکز هر دو الکترود با هم 20 میلیمتر بود. برای تشخیص محل دقیق الکترودها از لمس لندمارک‌های استخوانی و انقباض ایزومتریک عضلات استفاده شد. بعد از تشخیص لندمارک‌ها الکترودها در راستای فیبرهای عضلانی چسبیده شد (27). بر اساس پروتکل سنیام[2] الکترودهای سطحی جهت ثبت سیگنال‌های الکتریکی بر روی عضلات منتخب درشت‌نی قدامی و دوقلوی داخلی نصب گردید (28). سیگنال‌های الکترومایوگرافی[3] سطحی با نرخ نمونه‌برداری 1000 هرتز ثبت شد و با استفاده از فیلتر میان‌گذر 500-10 هرتز هموار شد. آزمودنی‌ها به‌منظور آشنایی با مراحل آزمایش چندین بار مسیر را به‌طور آزمایشی طی کردتد. به‌منظور ثبت نیروهای عکس‌العمل زمین و فعالیت‌های الکترومایوگرافی، هر آزمودنی مسیر 15 متری را با پای برهنه و با سرعت ثابت حدود 2/1 متر بر ثانیه به‌صورت سه تریال صحیح پاشنه – پنجه یک بار روی سطح زمین و بار دیگر روی چمن مصنوعی راه رفتند.
برای مشخص کردن فازهای مختلف راه‌رفتن از دستگاه صفحه نیرو برتک با فرکانس نمونه‌برداری 1000 هرتز استفاده شد. به این ترتیب که لحظه تماس پاشنه توسط تعیین اولین نقطه داده نیروی عمودی عکس‌العمل زمین بالاتر از 20 نیوتن و لحظه بلند شدن پنجه از آخرین نقطه داده نیروی عمودی عکس‌العمل زمین کمتر از 20 نیوتن تعیین شد. برای نرمال کردن سیگنال‌های الکترومایوگرافی، اطلاعات RMS (Root mean square) هر عضله برای نرمال سازی داده‌ها به مقدار حداکثر انقباض ارادی ایزومتریک (MVIC) آن عضله تقسیم و سپس در عدد صد ضرب شد. برای ثبت مقدار حداکثر انقباض ارادی ایزومتریک عضله ساقی قدامی، آزمودنی در حالت ایستاده قرار می‌گرفت و در حالی که سعی در انجام حرکت دورسی فلکشن[4] با حداکثر انقباض داشت، در برابر حرکت مقاومت اعمال می‌شد. در عضله دوقلوی داخلی، فرد روی زمین می‌نشست در حالی که پشت به دیوار قرار می‌گرفت، در برابر حرکت پلانتار فلکشن[5] فرد مقاومت خارجی اعمال می‌شد. در این حالت از وی خواسته شد تا حداکثر تلاش خود را برای ایجاد حرکت پلانتار فلکشن به کار گیرد. از حداکثر انقباض ارادی ایزومتریک هر عضله به‌عنوان خط پایه[6] جهت مقایسه استفاده شد. فعالیت عضلات در هر مرحله به‌عنوان ٪ از خط پایه بیان شد. با توجه به کیفیت سیگنال‌های حاصل از کلیدهای پایی، سیگنال stride سوم به بعد راه رفتن مورد مطالعه قرار گرفت. مقادیر دامنه (RMS) سیگنال‌ها طی 3 فاز پاسخ بارگیری، میانه اتکا، و هل دادن راه رفتن ثبت و محاسبه شد.
برای تعیین مقادیر هم انقباضی جهت‌دار و هم انقباضی عمومی در فازهای مختلف دویدن از روابط زیر استفاده شد (21).
= هم انقباضی عمومی مجموع میانگین فعالیت تمام عضلات عبور کننده از مفصل
در هم انقباضی جهت‌دار هر چه عدد به دست آمده به صفر نزدیک‌تر باشد، میزان هم انقباضی بیشتر و هرچه عدد به 1 و 1- نزدیک‌تر باشد، میزان هم انقباضی کاهش می‌یابد (21).
شرکت‌کنندگان فرم‌های مربوط به پرسشنامه تندرستی، میزان فعالیت جسمانی روزانه و رضایت‌نامه آگاهانه را تکمیل و تأیید کردند (29). همچنین کد اخلاق پژوهش حاضر از کمیته اخلاق پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی دریافت شد.
برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از روش‌های آماری توصیفی و استنباطی استفاده شد. از آمار توصیفی برای تعیین میانگین و انحراف معیار و در بخش آمار استباطی به‌منظور بررسی طبیعی بودن توزیع داده‌ها از آزمون شپیروویلک و از آزمون آنالیز واریانس دوسویه با اندازه‌های تکراری استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 20 انجام شد.
یافته‌ها
نتایج پژوهش حاضر نشان داد تفاوت معناداری بین مشخصات دموگرافیگ (گروه پای سوپنیت؛ میانگین سنی: 2/2 ± 1/22 سال، قد: 2/4±5/180 سانتی متر، وزن: 7/7±5/170 کیلوگرم) و گروه پای سالم؛ میانگین سنی: 3/3 ± 2/24 سال، قد: 4/3±5/178 سانتی‌متر، وزن: 3/14±2/74 کیلوگرم) وجود ندارد.
نتایج نشان داد که اثر عامل سطح (035/0=P) و گروه (000/0=P) بر مقادیر هم‌انقباضی عمومی مفصل مچ‌پا طی فاز پاسخ بارگیری معنادار می‌باشد. مقایسه جفتی نشان داد که مقادیر هم‌انقباضی عمومی مفصل مچ‌پا طی فاز پاسخ بارگذاری هنگام راه رفتن بر روی چمن مصنوعی بزرگ‌تر از راه رفتن بر روی سطح زمین است. همچنین مقایسه جفتی نشان داد که مقادیر هم‌انقباضی عمومی مفصل مچ‌پا طی فاز پاسخ بارگیری در گروه سوپینیت در مقایسه با گروه سالم بزرگ‌تر است (جدول 2).
یافته‌ها نشان داد که اثر تعاملی سطح و گروه بر مقادیر هم انقباضی جهت‌دار مچ‌پا طی فاز پاسخ بارگیری (045/0=P) و هل دادن (023/0=P) معنادار است. مقایسه جفتی نشان داد که مقادیر هم انقباضی جهت‌دار مچ‌پا طی فاز پاسخ بارگیری و هل دادن در گروه سوپینیت هنگام راه رفتن بر روی چمن مصنوعی بزرگ‌تر از راه رفتن بر روی زمین است (جدول 2).
در هم انقباضی جهت‌دار هر چه عدد به دست آمده به صفر نزدیک‌تر باشد، میزان هم انقباضی بیشتر و هرچه عدد به 1 و 1- نزدیک‌تر باشد، میزان هم انقباضی کاهش می‌یابد (21).
شرکت‌کنندگان فرم‌های مربوط به پرسشنامه تندرستی، میزان فعالیت جسمانی روزانه و رضایت‌نامه آگاهانه را تکمیل و تأیید کردند (29). همچنین کد اخلاق پژوهش حاضر از کمیته اخلاق پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی دریافت شد.
برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از روش‌های آماری توصیفی و استنباطی استفاده شد. از آمار توصیفی برای تعیین میانگین و انحراف معیار و در بخش آمار استباطی به‌منظور بررسی طبیعی بودن توزیع داده‌ها از آزمون شپیروویلک و از آزمون آنالیز واریانس دوسویه با اندازه‌های تکراری استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 20 انجام شد.
یافته‌ها
نتایج پژوهش حاضر نشان داد تفاوت معناداری بین مشخصات دموگرافیگ (گروه پای سوپنیت؛ میانگین سنی: 2/2 ± 1/22 سال، قد: 2/4±5/180 سانتی متر، وزن: 7/7±5/170 کیلوگرم) و گروه پای سالم؛ میانگین سنی: 3/3 ± 2/24 سال، قد: 4/3±5/178 سانتی‌متر، وزن: 3/14±2/74 کیلوگرم) وجود ندارد.
نتایج نشان داد که اثر عامل سطح (035/0=P) و گروه (000/0=P) بر مقادیر هم‌انقباضی عمومی مفصل مچ‌پا طی فاز پاسخ بارگیری معنادار می‌باشد. مقایسه جفتی نشان داد که مقادیر هم‌انقباضی عمومی مفصل مچ‌پا طی فاز پاسخ بارگذاری هنگام راه رفتن بر روی چمن مصنوعی بزرگ‌تر از راه رفتن بر روی سطح زمین است. همچنین مقایسه جفتی نشان داد که مقادیر هم‌انقباضی عمومی مفصل مچ‌پا طی فاز پاسخ بارگیری در گروه سوپینیت در مقایسه با گروه سالم بزرگ‌تر است (جدول 2).
یافته‌ها نشان داد که اثر تعاملی سطح و گروه بر مقادیر هم انقباضی جهت‌دار مچ‌پا طی فاز پاسخ بارگیری (045/0=P) و هل دادن (023/0=P) معنادار است. مقایسه جفتی نشان داد که مقادیر هم انقباضی جهت‌دار مچ‌پا طی فاز پاسخ بارگیری و هل دادن در گروه سوپینیت هنگام راه رفتن بر روی چمن مصنوعی بزرگ‌تر از راه رفتن بر روی زمین است (جدول 2).
جدول (1): میانگین و انحراف استاندارد متغیرهای هم انقباضی عمومی و جهت مفصل مچ‌پا بین دو گروه طی راه رفتن بر روی دو سطح
| متغیرها | گروه سالم | گروه سوپینیت | سطح معنی‌داری (مجذور اتا) | |||||
| زمین | چمن مصنوعی | زمین | چمن مصنوعی | اثر عامل سطح | اثر عامل گروه | اثر متقابل سطح و گروه | ||
| هم انقباضی عمومی مچ‌پا | پاسخ بارگیری | 2/6 ± 5/51 | 7/4 ± 3/52 | 6/6 ± 5/58 | 0/7 ± 2/60 | 035/0(111/0)* | 000/0 (290/0)* | 405/0 (018/0) |
| میانه اتکا | 6/7 ± 4/69 | 4/7 ± 9/73 | 0/9 ± 3/73 | 2/9 ± 8/69 | 832/0 (001/0) | 951/0 (000/0) | 066/0 (086/0) | |
| هل دادن | 8/6 ± 4/69 | 8/6 ± 0/68 | 5/5 ± 0/68 | 2/5 ± 0/68 | 324/0 (026/0) | 616/0 (006/0) | 321/0 (028/0) | |
| هم انقباضی جهت‌دار مچ‌پا | پاسخ بارگیری | 2/0 ± 3/0- | 2/0 ± 4/0- | 4/0 ± 4/0- | 1/0 ± 2/0- | 227/0 (038/0) | 276/0 (031/0) | 045/0 (101/0)* |
| میانه اتکا | 2/0 ± 4/0- | 2/0 ± 3/0- | 3/0 ± 4/0- | 3/0 ± 3/0- | 116/0 (064/0) | 542/0 (010/0) | 885/0 (001/0) | |
| هل دادن | 3/0 ± 5/0 | 3/0 ± 7/0 | 2/0 ± 6/0 | 2/0 ± 4/0 | 618/0 (007/0) | 276/0 (031/0) | 023/0 (128/0)* | |
*سطح معنی‌داری 05/0>P.
بحث و نتیجه‌گیری
هدف از پژوهش حاضر بررسی مقادیر هم‌انقباضی عمومی و جهت‌دار مفصل مچ‌پا در افراد با پای سالم و سوپینیت طی راه رفتن بر روی زمین و چمن مصنوعی بود. نتایج نشان داد که مقادیر هم‌انقباضی عمومی مفصل مچ‌پا طی فاز پاسخ بارگذاری هنگام راه رفتن بر روی چمن مصنوعی بزرگ‌تر از راه رفتن بر روی سطح زمین است. همچنین مقایسه جفتی نشان داد که مقادیر هم‌انقباضی عمومی مفصل مچ پا طی فاز پاسخ بارگذاری در گروه سوپینیت در مقایسه با گروه سالم بزرگ‌تر است. بعلاوه یافته‌ها نشان داد که مقادیر هم انقباضی جهت‌دار مچ پا طی فاز پاسخ بارگذاری و هل دادن در گروه سوپینیت هنگام راه رفتن بر روی چمن مصنوعی بزرگ‌تر از راه رفتن بر روی زمین است. در راستای یافته‌های نتایج پژوهش حاضر جعفرنژاد و همکاران 1400 در پژوهشی با عنوان اثر تمرین طولانی مدت بر روی شن بر هم انقباضی عضلات مفصل مچ پا افراد دارای پرونیشن بیش از حد پا طی راه رفتن پرداختند، نتایج نشان‌دهنده افزایش هم انقباضی جهت‌دار مفصل مچ‌پا در نتیجه تمرین بر روی شن بود (30).
نتایج پژوهش حاضر نشان داد به‌طور ویژه در فاز پاسخ بارگیری، نکه مقادیر هم‌انقباضی عمومی مفصل مچ پا طی فاز پاسخ بارگذاری هنگام راه رفتن بر روی چمن مصنوعی بزرگ‌تر از راه رفتن بر روی سطح و در گروه سوپینیت در مقایسه با گروه سالم بزرگ‌تر است. این مرحله از راه رفتن نرمال از زمان برخورد پاشنه پای مرجع با زمین شروع می‌شود تا بلند شدن انگشتان پای مقابل از زمین ادامه دارد و این فاز با حمایت دوگانه هر دو پا هم‌زمان است (31, 32). عضله درشت‌نئی قدامی از مهم‌ترین عضلات فعال در این فاز هستند که سهم فعالیت بالایی نسبت به سایر عضلات اندام تحتانی در این فاز از راه رفتن دارد (32). این عضله جز حمایت کننده‌های حرکت پلنتار فلکشن مچ‌پا به شمار می‌روند که به موقعیت قرارگیری مناسب و ثبات مفصل مچ‌پا در مرحله پاسخ بارگیری کمک می‌کنند (33). در توضیح نتایج مشاهده شده می‌توان گفت در این فاز به دلیل اینکه نیروی عکس‌العمل زمین به سرعت افزایش پیدا کرده و به کف‌پا وارد می‌شود بیشترین احتمال آسیب وجود دارد (34, 35). دو مکانیسم برای کاهش این نیروها وجود دارد که یکی از آن‌ها آن انقباض برونگرای عضله درشت نئی قدامی است بنابراین به نظر می‌رسد افزایش هم انقباضی عمومی مشاهده شده طی راه رفتن بر روی چمن مصنوعی ناشی از افزایش فعالیت عضله درشت نئی قدامی است که طی این فاز یک مکانیسم برای کاهش نیروی عکس‌العمل زمین از طریق جذب شوک باشد.
مقادیر هم انقباضی عمومی و جهت‌دار مچ‌پا در دو گروه طی دو شرایط مختلف راه‌رفتن طی فاز میانه اتکا دچار تغییر نشد. در فاز میانه اتکا کف پا کاملاً روی زمین قرار دارد و با حرکت دورانی ساق‌پا سعی می‌شود موقعیت پا تغییر کند. در این فاز مجموعه‌ای از عضلات اندام تحتانی فعال هستند طبق تقسیم‌بندی که در پژوهش‌های پیشین در مورد الگوی فعالیت عضلات در مراحل مختلف راه رفتن عنوان شده است، در مرحله میانی اتکا عضلات سرینی، چهار سر و درشت‌نئی قدامی نقش پررنگی در کنترل حرکت ایفا می‌کنند و در مرحله آخر اتکا و پیش‌نوسانی عضله درشت‌نئی قدامی فعالیت بیشتری دارد (31-33). بنابراین عضلات هر کدام در محدوده‌ی خاصی نقش فعال‌تری دارند. هم انقباضی جهت‌دار عضلات دو قلو و ساقی قدامی در بارگیری استخوان‌ها نقش مهم و حمایتی دارد. هم انقباضی مناسب می‌تواند باعث کاهش نیروهای کششی وارد بر استخوان، پایدار کردن ساق و یک جاذب مؤثر در کاهش نیروی تماسی وارد بر ساق عمل نماید (36). نتایج پژوهش حاضر حاکی از آن بود که عامل سطح و گروه بر هم انقباضی مفصل مچ‌پا طی فاز میانه اتکا اثرگذار نیست. در همین راستا ابریفام و همکاران 1401 طی پژوهشی با عنوان مقایسه هم انقباضی و پیک انقباض عضلانی عضلات منتخب اندام تحتانی هنگام فرود بر روی سطوح مختلف در مهارت دفاع روی تور پرداختند، ننایج تفاوت معناداری بین عملکرد هم انقباضی در مفصل زانو و مچ‌پا را نشان نداد. با این تفاوت که میانگین درصد هم‌انقباضی روی چمن بالاترین و روی شن کمترین میزان در مفصل زانو و در مفصل مچ‌پا کمترین میزان روی شن و بالاترین میزان روی تاتامی دیده شد (37).
مقادیر هم انقباضی جهت‌دار مچ‌پا گروه سوپینیت طی فاز هل دادن هنگام راه رفتن بر روی چمن مصنوعی یزرگتر از راه رفتن بر روی زمین بود. از مرحله بلند شدن پاشنه تا بلند شدن انگشتان پا فاز هل دادن است. عضلات دوقلو و نعلی بیشترین فعالیت و تأثیر را در این فاز دارند (31). در ادامه فاز نوسان، عضله درشت‌نئی قدامی که در طول مرحله نوسان به‌منظور کنترل مفصل مچ پا در اوایل و اواخر فاز نوسان نقش ویژه‌ای دارد (38). قابل‌ذکر است که عضله درشت‌نئی قدامی علی‌رغم اینکه در فازهای پاسخ بارگیری و انتهای نوسان نقش ویژه‌ای دارد (31) و همچنین با توجه به اینکه 73 درصد حاوی فیبرهای عضلانی نوع یک است (39) انتظار می‌رود در مقادیر هم انقباضی در هر دو این فازهای رخ دهد؛ که این مورد مشاهده شد.
پژوهش حاضر دارای محدودیت‌هایی بود که باید مورد بحث قرار گیرد. پژوهش حاضر بر روی جامعه آماری مردان انجام شد، به همین دلیل نتایج این مطالعه مختص جمعیت مورد بررسی است. بر این اساس، آن‌ها را نمی‌توان به نمونه‌های دیگر منتقل نمود. در این زمینه تحقیق بیشتری مورد نیاز است، همچنین ما فعالیت عضلات برخی عضلات دیگر اندام تحتانی و فوقانی به دلیل محدودیت نصب الکترودها در این مطالعه ثبت نکردیم، بر این اساس، ما نمی‌دانیم عضلات دیگر اندام تحتانی و فوقانی چگونه به شرایط مختلف طی راه رفتن و دویدن در این افراد واکنش نشان می‌دهد، این باید در تحقیقات آینده انجام شود. همچنین به کوتاه بودن دوره زمانی اثر عامل سطح و همچنین عدم ثبت متغیرهای کینماتیک حرکت می‌توان اشاره نمود.
نتیجه‌گیری
مقادیر هم‌انقباضی عمومی و جهت‌دار عضلات طی راه رفتن بر روی چمن مصنوعی بزرگ‌تر از راه رفتن بر روی سطح زمین بود. افزایش هم‌انقباضی عمومی ممکن است با با ناپایداری سطح راه رفتن مرتبط باشد.
تشکر و قدردانی
آز همه آزمودنی‌های شرکت‌کننده و از حامیان در این پژوهش کمال تقدیر و تشکر را داریم.
ملاحظات اخلاقی
در اجرای پژوهش ملاحظات اخلاقی مطابق با دستورالعمل کمیته اخلاق پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی در نظر گرفته شده است، و کد اخلاق به شماره IR.SSRC.REC.1400.022 دریافت شده است.
حامی مالی
این مقاله هیچ‌گونه کمک مالی از سازمان تأمین کننده مالی در بخش‌های عمومی و دولتی، تجاری، غیرانتفاعی دانشگاه یا مرکز تحقیقات دریافت نشده است.
مشارکت نویسندگان
تمام نویسندگان در آماده سازی این مقاله مشارکت یکسان داشته‌اند.
تعارض منافع
بنابر اظهار نویسندگان، این مقاله تعارض منافع نداد.
هدف از پژوهش حاضر بررسی مقادیر هم‌انقباضی عمومی و جهت‌دار مفصل مچ‌پا در افراد با پای سالم و سوپینیت طی راه رفتن بر روی زمین و چمن مصنوعی بود. نتایج نشان داد که مقادیر هم‌انقباضی عمومی مفصل مچ‌پا طی فاز پاسخ بارگذاری هنگام راه رفتن بر روی چمن مصنوعی بزرگ‌تر از راه رفتن بر روی سطح زمین است. همچنین مقایسه جفتی نشان داد که مقادیر هم‌انقباضی عمومی مفصل مچ پا طی فاز پاسخ بارگذاری در گروه سوپینیت در مقایسه با گروه سالم بزرگ‌تر است. بعلاوه یافته‌ها نشان داد که مقادیر هم انقباضی جهت‌دار مچ پا طی فاز پاسخ بارگذاری و هل دادن در گروه سوپینیت هنگام راه رفتن بر روی چمن مصنوعی بزرگ‌تر از راه رفتن بر روی زمین است. در راستای یافته‌های نتایج پژوهش حاضر جعفرنژاد و همکاران 1400 در پژوهشی با عنوان اثر تمرین طولانی مدت بر روی شن بر هم انقباضی عضلات مفصل مچ پا افراد دارای پرونیشن بیش از حد پا طی راه رفتن پرداختند، نتایج نشان‌دهنده افزایش هم انقباضی جهت‌دار مفصل مچ‌پا در نتیجه تمرین بر روی شن بود (30).
نتایج پژوهش حاضر نشان داد به‌طور ویژه در فاز پاسخ بارگیری، نکه مقادیر هم‌انقباضی عمومی مفصل مچ پا طی فاز پاسخ بارگذاری هنگام راه رفتن بر روی چمن مصنوعی بزرگ‌تر از راه رفتن بر روی سطح و در گروه سوپینیت در مقایسه با گروه سالم بزرگ‌تر است. این مرحله از راه رفتن نرمال از زمان برخورد پاشنه پای مرجع با زمین شروع می‌شود تا بلند شدن انگشتان پای مقابل از زمین ادامه دارد و این فاز با حمایت دوگانه هر دو پا هم‌زمان است (31, 32). عضله درشت‌نئی قدامی از مهم‌ترین عضلات فعال در این فاز هستند که سهم فعالیت بالایی نسبت به سایر عضلات اندام تحتانی در این فاز از راه رفتن دارد (32). این عضله جز حمایت کننده‌های حرکت پلنتار فلکشن مچ‌پا به شمار می‌روند که به موقعیت قرارگیری مناسب و ثبات مفصل مچ‌پا در مرحله پاسخ بارگیری کمک می‌کنند (33). در توضیح نتایج مشاهده شده می‌توان گفت در این فاز به دلیل اینکه نیروی عکس‌العمل زمین به سرعت افزایش پیدا کرده و به کف‌پا وارد می‌شود بیشترین احتمال آسیب وجود دارد (34, 35). دو مکانیسم برای کاهش این نیروها وجود دارد که یکی از آن‌ها آن انقباض برونگرای عضله درشت نئی قدامی است بنابراین به نظر می‌رسد افزایش هم انقباضی عمومی مشاهده شده طی راه رفتن بر روی چمن مصنوعی ناشی از افزایش فعالیت عضله درشت نئی قدامی است که طی این فاز یک مکانیسم برای کاهش نیروی عکس‌العمل زمین از طریق جذب شوک باشد.
مقادیر هم انقباضی عمومی و جهت‌دار مچ‌پا در دو گروه طی دو شرایط مختلف راه‌رفتن طی فاز میانه اتکا دچار تغییر نشد. در فاز میانه اتکا کف پا کاملاً روی زمین قرار دارد و با حرکت دورانی ساق‌پا سعی می‌شود موقعیت پا تغییر کند. در این فاز مجموعه‌ای از عضلات اندام تحتانی فعال هستند طبق تقسیم‌بندی که در پژوهش‌های پیشین در مورد الگوی فعالیت عضلات در مراحل مختلف راه رفتن عنوان شده است، در مرحله میانی اتکا عضلات سرینی، چهار سر و درشت‌نئی قدامی نقش پررنگی در کنترل حرکت ایفا می‌کنند و در مرحله آخر اتکا و پیش‌نوسانی عضله درشت‌نئی قدامی فعالیت بیشتری دارد (31-33). بنابراین عضلات هر کدام در محدوده‌ی خاصی نقش فعال‌تری دارند. هم انقباضی جهت‌دار عضلات دو قلو و ساقی قدامی در بارگیری استخوان‌ها نقش مهم و حمایتی دارد. هم انقباضی مناسب می‌تواند باعث کاهش نیروهای کششی وارد بر استخوان، پایدار کردن ساق و یک جاذب مؤثر در کاهش نیروی تماسی وارد بر ساق عمل نماید (36). نتایج پژوهش حاضر حاکی از آن بود که عامل سطح و گروه بر هم انقباضی مفصل مچ‌پا طی فاز میانه اتکا اثرگذار نیست. در همین راستا ابریفام و همکاران 1401 طی پژوهشی با عنوان مقایسه هم انقباضی و پیک انقباض عضلانی عضلات منتخب اندام تحتانی هنگام فرود بر روی سطوح مختلف در مهارت دفاع روی تور پرداختند، ننایج تفاوت معناداری بین عملکرد هم انقباضی در مفصل زانو و مچ‌پا را نشان نداد. با این تفاوت که میانگین درصد هم‌انقباضی روی چمن بالاترین و روی شن کمترین میزان در مفصل زانو و در مفصل مچ‌پا کمترین میزان روی شن و بالاترین میزان روی تاتامی دیده شد (37).
مقادیر هم انقباضی جهت‌دار مچ‌پا گروه سوپینیت طی فاز هل دادن هنگام راه رفتن بر روی چمن مصنوعی یزرگتر از راه رفتن بر روی زمین بود. از مرحله بلند شدن پاشنه تا بلند شدن انگشتان پا فاز هل دادن است. عضلات دوقلو و نعلی بیشترین فعالیت و تأثیر را در این فاز دارند (31). در ادامه فاز نوسان، عضله درشت‌نئی قدامی که در طول مرحله نوسان به‌منظور کنترل مفصل مچ پا در اوایل و اواخر فاز نوسان نقش ویژه‌ای دارد (38). قابل‌ذکر است که عضله درشت‌نئی قدامی علی‌رغم اینکه در فازهای پاسخ بارگیری و انتهای نوسان نقش ویژه‌ای دارد (31) و همچنین با توجه به اینکه 73 درصد حاوی فیبرهای عضلانی نوع یک است (39) انتظار می‌رود در مقادیر هم انقباضی در هر دو این فازهای رخ دهد؛ که این مورد مشاهده شد.
پژوهش حاضر دارای محدودیت‌هایی بود که باید مورد بحث قرار گیرد. پژوهش حاضر بر روی جامعه آماری مردان انجام شد، به همین دلیل نتایج این مطالعه مختص جمعیت مورد بررسی است. بر این اساس، آن‌ها را نمی‌توان به نمونه‌های دیگر منتقل نمود. در این زمینه تحقیق بیشتری مورد نیاز است، همچنین ما فعالیت عضلات برخی عضلات دیگر اندام تحتانی و فوقانی به دلیل محدودیت نصب الکترودها در این مطالعه ثبت نکردیم، بر این اساس، ما نمی‌دانیم عضلات دیگر اندام تحتانی و فوقانی چگونه به شرایط مختلف طی راه رفتن و دویدن در این افراد واکنش نشان می‌دهد، این باید در تحقیقات آینده انجام شود. همچنین به کوتاه بودن دوره زمانی اثر عامل سطح و همچنین عدم ثبت متغیرهای کینماتیک حرکت می‌توان اشاره نمود.
نتیجه‌گیری
مقادیر هم‌انقباضی عمومی و جهت‌دار عضلات طی راه رفتن بر روی چمن مصنوعی بزرگ‌تر از راه رفتن بر روی سطح زمین بود. افزایش هم‌انقباضی عمومی ممکن است با با ناپایداری سطح راه رفتن مرتبط باشد.
تشکر و قدردانی
آز همه آزمودنی‌های شرکت‌کننده و از حامیان در این پژوهش کمال تقدیر و تشکر را داریم.
ملاحظات اخلاقی
در اجرای پژوهش ملاحظات اخلاقی مطابق با دستورالعمل کمیته اخلاق پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی در نظر گرفته شده است، و کد اخلاق به شماره IR.SSRC.REC.1400.022 دریافت شده است.
حامی مالی
این مقاله هیچ‌گونه کمک مالی از سازمان تأمین کننده مالی در بخش‌های عمومی و دولتی، تجاری، غیرانتفاعی دانشگاه یا مرکز تحقیقات دریافت نشده است.
مشارکت نویسندگان
تمام نویسندگان در آماده سازی این مقاله مشارکت یکسان داشته‌اند.
تعارض منافع
بنابر اظهار نویسندگان، این مقاله تعارض منافع نداد.
نوع مطالعه: پژوهشي(توصیفی- تحلیلی) |
موضوع مقاله:
فیزیک پزشکی
فهرست منابع
1. Fredericson M, Misra AK. Epidemiology and aetiology of marathon running injuries. Sports Med 2007;37(4):437-9. [DOI:10.2165/00007256-200737040-00043] [PMID]
2. Khademi-Kalantari K, Rahimi F, Hosseini SM, Baghban AA, Jaberzadeh S. Lower limb muscular activity during walking at different speeds: Over-ground versus treadmill walking: A voluntary response evaluation. J Bodyw Mov Ther 2017;21(3):605-11. [DOI:10.1016/j.jbmt.2016.09.009] [PMID]
3. Duvall J. Enhancing the benefits of outdoor walking with cognitive engagement strategies. J Environ Psychol 2011;31(1):27-35. [DOI:10.1016/j.jenvp.2010.09.003]
4. Orchard J. Is there a relationship between ground and climatic conditions and injuries in football? Sports Med 2002;32(7):419-32. [DOI:10.2165/00007256-200232070-00002] [PMID]
5. Hägglund M, Waldén M. Risk factors for acute knee injury in female youth football. Knee Surg. Sports Traumatol. Arthrosc 2016;24(3):737-46. [DOI:10.1007/s00167-015-3922-z] [PMID]
6. Lovell WW, Winter RB, Morrissy RT, Weinstein SL. Lovell and Winter's pediatric orthopaedics: Lippincott Williams & Wilkins; 2006. [Google Book]
7. Van Boerum DH, Sangeorzan BJ. Biomechanics and pathophysiology of flat foot. Foot Ankle Clin 2003;8(3):419-30. [DOI:10.1016/S1083-7515(03)00084-6] [PMID]
8. Parker N, Greenhalgh A, Chockalingam N, Dangerfield P. Positional relationship between leg rotation and lumbar spine during quiet standing. Spine Deform 6: IOS Press; 2008. p. 231-9. [Google Scholar]
9. Lee MS, Vanore JV, Thomas JL, Catanzariti AR, Kogler G, Kravitz SR, et al. Diagnosis and treatment of adult flatfoot. Foot Ankle Clin 2005;44(2):78-113. [DOI:10.1053/j.jfas.2004.12.001] [PMID]
10. Franco AH. Pes cavus and pes planus: analyses and treatment. Phys Ther 1987;67(5):688-94. [DOI:10.1093/ptj/67.5.688] [PMID]
11. Ford KR, Manson NA, Evans BJ, Myer GD, Gwin RC, Heidt Jr RS, et al. Comparison of in-shoe foot loading patterns on natural grass and synthetic turf. J Sci Med Sport 2006;9(6):433-40. [DOI:10.1016/j.jsams.2006.03.019] [PMID]
12. Dixon S, Stiles V. Impact absorption of tennis shoe-surface combinations. Sports Eng 2003;6(1):1-9. [DOI:10.1007/BF02844155]
13. Tillman M, Fiolkowski P, Bauer J, Reisinger K. In‐shoe plantar measurements during running on different surfaces: Changes in temporal and kinetic parameters. Sports Eng 2002;5(3):121-8. [DOI:10.1046/j.1460-2687.2002.00101.x]
14. Pine D. Artificial vs natural turf: injury perceptions fan the debate. Phys Sportsmed 1991;19(8):125-8. [DOI:10.1080/00913847.1991.11702235]
15. Andréasson G, Peterson L. Effects of shoe and surface characteristics on lower limb injuries in sports. J Appl Biomech 1986;2(3):202-9. [DOI:10.1123/ijsb.2.3.202]
16. Torg JS, Quedenfeld TC, Landau S. The shoe-surface interface and its relationship to football knee injuries. J Sports Med 1974;2(5):261-9. [DOI:10.1177/036354657400200502] [PMID]
17. Zarei M, Rahmani N. Comparison of Risk of Injury on Artificial Turf and Grass among Young Football Players. J Rehabil Sci Res 2017;12(6):324-31. [Google Scholar]
18. Khandha A, Manal K, Capin J, Wellsandt E, Marmon A, Snyder‐Mackler L, et al. High muscle co‐contraction does not result in high joint forces during gait in anterior cruciate ligament deficient knees. J Orthop Res 2019;37(1):104-12. [DOI:10.1002/jor.24141] [PMID] []
19. Hubley-Kozey C, Deluzio K, Dunbar MJCb. Muscle co-activation patterns during walking in those with severe knee osteoarthritis. Clin Biomech 2008;23(1):71-80. [DOI:10.1016/j.clinbiomech.2007.08.019] [PMID]
20. Diamond LE, Hoang HX, Barrett RS, Loureiro A, Constantinou M, Lloyd DG, et al. Individuals with mild-to-moderate hip osteoarthritis walk with lower hip joint contact forces despite higher levels of muscle co-contraction compared to healthy individuals. Osteoarthr Cartil 2020;28(7):924-31. [DOI:10.1016/j.joca.2020.04.008] [PMID]
21. Heiden TL, Lloyd DG, Ackland TR. Knee joint kinematics, kinetics and muscle co-contraction in knee osteoarthritis patient gait. Clin Biomech 2009;24(10):833-41. [DOI:10.1016/j.clinbiomech.2009.08.005] [PMID]
22. Lloyd DG, Buchanan TSJJob. Strategies of muscular support of varus and valgus isometric loads at the human knee. J Biomech 2001;34(10):1257-67. [DOI:10.1016/S0021-9290(01)00095-1] [PMID]
23. Kiefer AW, Kushner AM, Groene J, Williams C, Riley MA, Myer GD. A commentary on real-time biofeedback to augment neuromuscular training for ACL injury prevention in adolescent athletes. J Sports Sci Med 2015;14(1):1. [PMID]
24. Keenan MA, Peabody T, Gronley J, Perry J. Valgus deformities of the feet and characteristics of gait in patients who have rheumatoid arthritis. J Bone Jt Surg 1991;73(2):237-47. [DOI:10.2106/00004623-199173020-00012]
25. Shih Y-F, Chen C-Y, Chen W-Y, Lin H-C. Lower extremity kinematics in children with and without flexible flatfoot: a comparative study. BMC Musculoskelet Disord 2012;13(1):31. [DOI:10.1186/1471-2474-13-31] [PMID] []
26. Didia BC, Omu ET, Obuoforibo AA. The use of footprint contact index II for classification of flat feet in a Nigerian population. Foot Ankle 1987;7(5):285-9. [DOI:10.1177/107110078700700504] [PMID]
27. Hermens HJ, Freriks B, Disselhorst-Klug C, Rau G. Development of recommendations for SEMG sensors and sensor placement procedures. J Electromyogr Kinesiol 2000;10(5):361-74. [DOI:10.1016/S1050-6411(00)00027-4] [PMID]
28. Hermens HJ, Freriks B, Merletti R, Stegeman D, Blok J, Rau G, et al. European recommendations for surface electromyography. Roessingh Res Develop 1999;8(2):13-54. [Google Scholar]
29. Medicine ACoS. ACSM's health-related physical fitness assessment manual: Lippincott Williams & Wilkins; 2013. [Google Scholar]
30. Fatollahi A, Jafarnezhadgero AA. Effect of Long-Term Training on Sand on Co-Contraction of Ankle Joint in Individuals with Pronated Feet. J. Toloo Behdasht. 2021. (Persian). [DOI:10.18502/ssu.v29i4.6499]
31. Whittle MW. Gait analysis: an introduction: Butterworth-Heinemann; 2014. [URL]
32. Al-Shuka HF, Rahman MH, Leonhardt S, Ciobanu I, Berteanu M. Biomechanics, actuation, and multi-level control strategies of power-augmentation lower extremity exoskeletons: an overview. Int J Dyn Contr 2019;7(4):1462-88. [DOI:10.1007/s40435-019-00517-w]
33. Neumann DA. Kinesiology of the musculoskeletal system; Foundation for rehabilitation. Mosby & Elsevier. 2010. [URL]
34. Farahpour N, Jafarnezhad A, Damavandi M, Bakhtiari A, Allard P. Gait ground reaction force characteristics of low back pain patients with pronated foot and able-bodied individuals with and without foot pronation. J Biomech 2016;49(9):1705-10. [DOI:10.1016/j.jbiomech.2016.03.056] [PMID]
35. Kobayashi T, Hu M, Amma R, Hisano G, Murata H, Ichimura D, et al. Effects of walking speed on magnitude and symmetry of ground reaction forces in individuals with transfemoral prosthesis. J Biomech 2022;130:110845. [DOI:10.1016/j.jbiomech.2021.110845] [PMID]
36. Mizrahi J, Verbitsky O, Isakov E. Fatigue-induced changes in decline running. Clin Biomech 2001;16(3):207-12. [DOI:10.1016/S0268-0033(00)00091-7] [PMID]
37. Abrifam S, Fatahi A, Matin Homaei H. Comparison of co-contraction and peak contraction of selected lower limb muscles during landing on different surfaces in Block defense skills. Res Sports Med 2022;14(33):81-96. [Google Scholar]
38. Fang Y, Siemionow V, Sahgal V, Xiong F, Yue GH. Greater movement-related cortical potential during human eccentric versus concentric muscle contractions. J Neurophysiol 2001;86(4):1764-72. [DOI:10.1152/jn.2001.86.4.1764] [PMID]
39. Johnson MA, Polgar J, Weightman D, Appleton D. Data on the distribution of fibre types in thirty-six human muscles: an autopsy study. J Neurol Sci 1973;18(1):111-29. [DOI:10.1016/0022-510X(73)90023-3] [PMID]
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
