مقدمه:عفونت ادراری یکی از بیماریهای شایع دوران کودکی است که با درگیری سیستم اداری فوقانی منجر به موربیدیتی بسیاری در کودکان میشود و ممکن است منجر به اسکارهای کورتکس کلیه شود که آن هم به نوبه خود ریسک نارسایی کلیه و هیپرتانسیون را افزایش میدهد. پیلونفریت مزمن یا رفلاکس نفروپاتی در بسیاری مناطق دنیا از جمله کشور ما شایعترین علت نارسایی کلیه در کودکان میباشد.مارکر هایی که اثرات منفی الت هاب ایجاد شده به دنبال عفونت در پارانشیم کلیه را تخمین می زنند میتواند در پیگیری بیماران کمک کننده باشند. روشهای سینتی گرانی مخصوصاً به روش اسکن تکنسیوم 99 دیمرکاپتوسوکسنیک اسید (99TC-DMSA) که در طی و یا بعد از عفونت انجام میشوند، میتواند تغییرات پارانشیمی و پیشرفت این تغییرات به سمت اسکار و اختلال عملکردی را ارزیابی کنند. این روشها با استفاده از مواد رادیواکتیو انجام میشوند که مستلزم دریافت اشعه قابل ملاحظه در بیمار میباشند. لذا
مارکرهای جایگزین مورد بررسی قرار گرفتهاند. به خصوص سیتوکاینهایی که در طی پاسخ موضعی بافتی به پاتوژنها تولید میشوند میتوانند در ارزیابی شدت درگیری بافتی در طی الت هاب کارا باشند. میزان اینترلوکینهای 1 و6 ادراری در جریان پیلونفریت حاد در چند گزارش قبلی افزایش داشته است.
هدف: در این مطالعه ما ارتباط بین سطح ادراری اینترلوکین 1 و 6 را با واکنش کنندههای فاز حاد درپیلونفریت حاد که با کشت مثبت ادرارواسکن DMSA در طی عفونت ادراری تایید شد در کودکانبررسی نمودیم.
مواد و روش کار: کودکان بزرگتر از یک ماه و زیر 13 سال که در طی 6 ماه نخست سال 1383که به علت پیلونفریت بار اول در بخش کلیه بیمارستان کودکان مفید بستری شده و اسکن DMSA پیلونفریت آنان را تایید نموده بود و نیز کودکانی که جهت واکسیناسیون در زمان فوق به بیمارستان مراجعه مینمودند به عنوان شاهدمورد بررسی قرار گرفتند. تعداد نمونه 80 نفر بود که 37 نفر در گروه پیلونفریت و 43 نفر در گروه شاهد قرار گرفتند.ادرار کودکان قبل از تجویز اولین آنتیبیوتیک جمعآوری و پس از سانتریفوژ در دمای Cْ-20 نگهداری شد و پس از رسیدن نمونهها به مقدار تعیین شده غلظت اینترلوکین 1 (IL1)و اینترلوکین 6 (IL6) به روش ELISA و کراتینین با متدJaffee با اتوآنالیزر اندازهگیری و نسبت اینترلوکینها به کراتینین ثبت شد.واکنش کنندههای فاز حاد شاملسرعت سدیمانتاسیون، وجود لکوسیتوزدر فرمول شمارش خون، لکوسیتوری وC- Reactive Protein CRP)) نیز با روشهای استاندارد اندازهگیریشدند.
یافته ها: از 37 بیمار گروه پیلونفریت 30 نفر دختر و 7 نفر پسر بودند (به ترتیب 81% و 19%) و از 43 نفر در گروه شاهد نیز 81% دختر و 19% پسر بودند.
میانگین اینترلوکین 1 به کراتینین در کودکان مبتلا به پیلونفریت 96/. + 7/. و در کودکان سالم 12/. + 04/. بود ( 0002/.=P).
میانگین اینترلوکین 6 به کراتینین در کودکان مبتلا به پیلونفریت 06/10 + 8/4 و در کودکان سالم 37/. + 15/. بود (008/.=P).
حداکثر میزان اینترلوکین 1 به کراتینین در کودکان مبتلا به پیلونفریت 08/5 و در کودکان سالم 51/. بود.
حداقل میزان اینترلوکین 1 به کراتینین در کودکان مبتلا به پیلونفریت 02/. و در کودکان سالم صفر بود.
حداکثر میزان اینترلوکین 6 به کراتینین در کودکان مبتلا به پیلونفریت 74/44 و در گروه شاهد 32/2 بود.
حداقل میزان اینترلوکین 6 به کراتینین در کودکان مبتلا به پیلونفریت 01/. و در گروه شاهد صفر بود.
اختلاف معنی داری بین سطح اینترلوکینهای ادراری و میزان درگیری کلیه ولکوسیتوزدر فرمول شمارش خون، لکوسیتوری،CRP, ESR وجود نداشت.
بحث و نتیجه گیری: در این مطالعه اختلاف معنیداری بین سطح IL1 و IL6 ادراری کودکان سالم و کودکان مبتلا به پیلونفریت یافت شد. ولی اختلاف معنیداری بین سطح اینترلوکینهای ادراری و میزان درگیری کلیه وواکنش کنندههای فاز حادو سایر متغیر ها پیدا نشد.
لذا بررسی بیشتر با تعداد نمونه بیشتر و مقایسه سطوح اینترلوکین ادراری با درگیری کلیه به روش Quantitative DMSA پیشنهاد میشود.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |