دوره 31، شماره 10 - ( دی 1399 )
جلد 31 شماره 10 صفحات 734-725 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Mokhtari H, Montaseri A, Mojaddadi M, Maleki Dizaj S. EVALUATION OF THE EFFECT OF PLATELET-RICH PLASMA (PRP) ON OSTEOBLAST AND OSTEOCLAST DIFFERENTIATION IN THE PRESENCE OF POLYCAPROLACTONE / HYDROXYAPATITE 3D SCAFFOLD: AN IN VITRO STUDY. Studies in Medical Sciences 2020; 31 (10) :725-734
URL: http://umj.umsu.ac.ir/article-1-5316-fa.html
URL: http://umj.umsu.ac.ir/article-1-5316-fa.html
مختاری هادی، منتصری آزاده، مجددی محمد علی، ملکی دیزج سولماز. بررسی اثر پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) بر تمایز استئوبلاست و استئوکلاست در حضور داربست سهبعدی پلیکاپرولاکتون/هیدروکسی آپاتیت: مطالعه آزمایشگاهی. مجله مطالعات علوم پزشکی. 1399; 31 (10) :725-734
استادیار مرکز تحقیقات بیماریهای لثه و دندان دانشگاه علومپزشکی تبریز، تبریز، ایران (نویسنده مسئول) ، maleki.s.89@gmail.com
چکیده: (3231 مشاهده)
پیش‌زمینه و هدف: وجود فاکتورهای رشد تأثیر بسزایی در بهبود روندترمیم دارد و نیز درصد نسبتاً بالایی از دندانهایی که تحت درمان اندودنتیک قرار گرفتهاند در آینده نیازمند درمانهای رتروگرید خواهند بود، هدف از این مطالعه بررسی اثر پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) بر تمایز استئوبلاست و استئوکلاست در حضور داربست سهبعدی است.
مواد و روش کار: در این مطالعه آزمایشگاهی، ابتدا سلولهای بنیادی مزانشیمال از ژله وارتون بند ناف جنین انسانی جداسازی شده و در دو گروه بررسی تمایز به استئوبلاست و تمایز به استئوکلاست قرار داده شدند. هر گروه به دو زیرگروه کشت در حضور PRP و بدون حضور PRP تقسیم شدند. تمام نمونهها بر روی اسکافولد پلیمری از جنس پلیکاپرولاکتون/هیدروکسیآپاتیت (PCL/HA) کشت داده شدند. بهمنظور بررسی تمایز به استئوبلاست از محیط کشت عقاب اصلاح‌شده دالبکو (DMEM) حاوی 10-7 مولار دگزامتازون، 10 میلیمولار از ماده گلیسروفسفات و 50 میلیمولار آسکوربیک اسید استفاده شد. در گروه تمایز به استئوکلاست نیز از لیگاند فعالکننده گیرنده فاکتور هسته‌ای کاپای B (RANKL) و فاکتور تحریک‌کننده تشکیل کلونی (CSF) استفاده شد. در دو زیرگروه حاوی PRP علاوه بر ترکیبات تمایز دهنده 10 درصد PRP نیز اضافه گردید. پس از 10 روز تمایز به استئوبلاست و استئوکلاست با بررسی بیان ژنهای اختصاصی توسط واکنش زنجیره‌ای پلیمراز بی‌درنگ (RT-PCR) صورت گرفت. در گروههای تحت تمایز به استئوبلاست از بررسی ژنهای استئوکلسین و اُستریکس و در گروههای تحت تمایز به استئوکلاست از بررسی ژن اسید فسفاتاز مقاوم در برابر تارتات (TRAP) استفاده شد. آنالیز آماری دادهها توسط نرمافزار گرافپد و روشهای آنالیز واریانس یک طرفه و دو طرفه و آزﻣﻮن تعقیبی ﺗﻮﮐﯽ انجام گرفت.
یافته‌ها: در بررسی بروز ژن TRAP در مقایسه گروه کنترل با گروه تیمار با PRP یافتههای مشابهی بدست آمد (p=NaN). در خصوص مقایسه گروه حاوی مارکر استئوکلاستوژنز به تنهایی و گروه حاوی این ماده به همراه PRP لازم به ذکر است که اختلاف معنیدار بود (p=0.0324). در بررسی بروز ژن اُستریکس در مقایسه گروه کنترل با گروه تحت تیمار با PRP اختلاف معنیداری وجود داشت (p=0.0050). میان گروه حاوی مارکر استئوبلاستوژنز به تنهایی و گروه دارنده مارکر فوق به همراه PRP نیز اختلاف معنیدار بود (p=0.00001). در بررسی بروز ژن استئوکلسین، مقایسه گروه کنترل با گروه تحت تیمار با PRP نشانگر اختلاف معنیداری بود (p=0.0110) ولی نتایج مقایسه دو گروه حاوی مارکر القا استئوبلاستوژنز با و بدون تیمار با PRP نشانگر اختلاف معنیداری نبود (p=0.5191). در مقایسه انجام شده میان گروههای کنترل و تحت تیمار با PRP در سه ژن مذکور تفاوت میان گروه ژن TRAP و ژن اُستریکس و استئوکلسین معنیدار بود (به ترتیب p=0.006 و p=0.0001).
بحث و نتیجه‌گیری: بررسی کلی یافته‌ها نشان داد که PRP باعث افزایش تمایز به استئوبلاست شده ولی بر استئوکلاست تأثیر چشمگیری ندارد.
مواد و روش کار: در این مطالعه آزمایشگاهی، ابتدا سلولهای بنیادی مزانشیمال از ژله وارتون بند ناف جنین انسانی جداسازی شده و در دو گروه بررسی تمایز به استئوبلاست و تمایز به استئوکلاست قرار داده شدند. هر گروه به دو زیرگروه کشت در حضور PRP و بدون حضور PRP تقسیم شدند. تمام نمونهها بر روی اسکافولد پلیمری از جنس پلیکاپرولاکتون/هیدروکسیآپاتیت (PCL/HA) کشت داده شدند. بهمنظور بررسی تمایز به استئوبلاست از محیط کشت عقاب اصلاح‌شده دالبکو (DMEM) حاوی 10-7 مولار دگزامتازون، 10 میلیمولار از ماده گلیسروفسفات و 50 میلیمولار آسکوربیک اسید استفاده شد. در گروه تمایز به استئوکلاست نیز از لیگاند فعالکننده گیرنده فاکتور هسته‌ای کاپای B (RANKL) و فاکتور تحریک‌کننده تشکیل کلونی (CSF) استفاده شد. در دو زیرگروه حاوی PRP علاوه بر ترکیبات تمایز دهنده 10 درصد PRP نیز اضافه گردید. پس از 10 روز تمایز به استئوبلاست و استئوکلاست با بررسی بیان ژنهای اختصاصی توسط واکنش زنجیره‌ای پلیمراز بی‌درنگ (RT-PCR) صورت گرفت. در گروههای تحت تمایز به استئوبلاست از بررسی ژنهای استئوکلسین و اُستریکس و در گروههای تحت تمایز به استئوکلاست از بررسی ژن اسید فسفاتاز مقاوم در برابر تارتات (TRAP) استفاده شد. آنالیز آماری دادهها توسط نرمافزار گرافپد و روشهای آنالیز واریانس یک طرفه و دو طرفه و آزﻣﻮن تعقیبی ﺗﻮﮐﯽ انجام گرفت.
یافته‌ها: در بررسی بروز ژن TRAP در مقایسه گروه کنترل با گروه تیمار با PRP یافتههای مشابهی بدست آمد (p=NaN). در خصوص مقایسه گروه حاوی مارکر استئوکلاستوژنز به تنهایی و گروه حاوی این ماده به همراه PRP لازم به ذکر است که اختلاف معنیدار بود (p=0.0324). در بررسی بروز ژن اُستریکس در مقایسه گروه کنترل با گروه تحت تیمار با PRP اختلاف معنیداری وجود داشت (p=0.0050). میان گروه حاوی مارکر استئوبلاستوژنز به تنهایی و گروه دارنده مارکر فوق به همراه PRP نیز اختلاف معنیدار بود (p=0.00001). در بررسی بروز ژن استئوکلسین، مقایسه گروه کنترل با گروه تحت تیمار با PRP نشانگر اختلاف معنیداری بود (p=0.0110) ولی نتایج مقایسه دو گروه حاوی مارکر القا استئوبلاستوژنز با و بدون تیمار با PRP نشانگر اختلاف معنیداری نبود (p=0.5191). در مقایسه انجام شده میان گروههای کنترل و تحت تیمار با PRP در سه ژن مذکور تفاوت میان گروه ژن TRAP و ژن اُستریکس و استئوکلسین معنیدار بود (به ترتیب p=0.006 و p=0.0001).
بحث و نتیجه‌گیری: بررسی کلی یافته‌ها نشان داد که PRP باعث افزایش تمایز به استئوبلاست شده ولی بر استئوکلاست تأثیر چشمگیری ندارد.
نوع مطالعه: پژوهشي(توصیفی- تحلیلی) |
موضوع مقاله:
بیماریهای دهان ودندان
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
