دوره 30، شماره 12 - ( اسفند 1398 )
جلد 30 شماره 12 صفحات 980-969 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
heidari shahreza A, azamyan jazi A, banitalebi E, palizban A. EFFECT OF HIGH-INTENSITY INTERVAL TRAINING AND LOW-INTENSITY ENDURANCE TRAINING ON PPARΓGENE EXPRESSION AND VISCERAL ADIPOSE TISSUE TRIGLYCERIDE CONTENT IN RATS WITH NAFLD. Studies in Medical Sciences 2020; 30 (12) :969-980
URL: http://umj.umsu.ac.ir/article-1-5005-fa.html
URL: http://umj.umsu.ac.ir/article-1-5005-fa.html
حیدری شهرضا احمد، اعظمیان جزی اکبر، بنی طالبی ابراهیم، پالیزبان عباسعلی. تأثیر تمرین تناوبی شدید (HIIT) و تمرین استقامتی کم شدت (LIET) بر بیان ژن PPARγ و میزان TG بافت چربی احشایی رتهای مبتلا به کبد چرب غیرالکلی. مجله مطالعات علوم پزشکی. 1398; 30 (12) :969-980
دکتری فیزیولوژی ورزشی عضو هیات علمی دانشگاه پیام نور (نویسنده مسئول) ، ahmad_doctor2008@yahoo.com
چکیده: (3556 مشاهده)
پیش‌زمینه و هدف: گیرندههای فعال‌کننده تکثیر پراکسی زوم گاما ( PPARγ) به‌طور گسترده‌ای در بافت چربی بیان میشود، که باعث بهبود کبد چرب غیرالکلی (NAFLD) و تنظیم سیگنالینگ انسولین میشود. هدف از این تحقیق تأثیر 8 هفته تمرین تناوبی شدید (HIIT) و تمرین استقامتی کم شدت (LIET) بر بیان ژن PPARγ و محتوای تری گلیسیرید (TG) بافت چربی احشایی رتهای مبتلا به کبد چرب است.
مواد و روش‌ها: این پژوهش بر روی 40 سر موش نر نژاد ویستار مبتلا شده بهNAFLD انجام شد. موش‌ها به گروههای ده‌تایی کنترل سالم(رژیم غذایی استاندارد)، کنترل وHIIT و LIET تقسیم شدند. پس از گذشت 16 هفته مصرف رژیم غذایی مطابق، میزان سرمی آنزیم ALT از گروهها گرفته شد و به‌عنوان یکی از نشانگان اصلی بروز کبد چرب، مشخص کرد که مصرف غذای پرچرب به‌خوبی توانسته است بیماری NAFLD را در گروه تجربی القاء کند و گروههای تجربی همچنان غذای پرچرب را تا پایان دوره تمرین مصرف کردند. پروتکل تمرینHIIT شامل دو دقیقه دویدن با شدت 75 درصد سرعت بیشینه در هفته اول، 80درصد سرعت بیشینه در هفته دوم، 85درصد در هفته سوم و 90 درصد در هفته چهارم تا پایان تمرین بود. پروتکل تمرینی LIET شامل دویدن با شدت 45درصد حداکثر سرعت بیشینه بود. تمرین گروه LIET نیز بر اساس مسافت طی شده گروه HIIT همسان‌سازی شده بود. در پایان 8 هفته تمرین، سنجش بیان ژنPPARγ با استفاده از تکنیک Real-time PCR و سنجش TG بر روی دستگاه اتو آنالیزور (مدل BT3000) انجام شد. از آزمون تحلیل واریانس جهت مقایسه بین گروهها با سطح معنیداری (P<0.05) استفاده شد.
یافته‌ها: تحلیل داده‌های پژوهش حاضر نشان داد که تفاوت معنیداری در سطح میزان بیان ژن PPARγ چربی احشایی بین گروههای مختلف وجود نداشت (060/P=). اما تفاوت معنیداری در میزان محتوایTG بین گروه کنترل و تمرین استقامتی کم شدت (001/P=0) و بین گروه کنترل و تمرین تناوبی شدید (001/P=0) مشاهده شد. همچنین تفاوت معنیداری در میزان محتوای TG بین تمرین استقامتی کم شدت و تمرین تناوبی شدید (003/P=0) مشاهده شد.
نتیجه‌گیری: تمرینات ورزشی همراه با ادامه رژیم غذایی پرچرب موجب عدم تأثیر بر بیان ژن PPARγ بافت چربی احشایی گردید، ولی به نظر میرسد که تمرینات ورزشی مستقل از مسیر PPARγ بر محتوای چربی احشایی در رتهای مبتلابه کبد چرب تأثیرگذار باشد. از طرفی، کاهش میزان TG بافت احشایی در گروههای تمرینی به‌طور مستقل از کاهش وزن رخ می‌دهد.
مواد و روش‌ها: این پژوهش بر روی 40 سر موش نر نژاد ویستار مبتلا شده بهNAFLD انجام شد. موش‌ها به گروههای ده‌تایی کنترل سالم(رژیم غذایی استاندارد)، کنترل وHIIT و LIET تقسیم شدند. پس از گذشت 16 هفته مصرف رژیم غذایی مطابق، میزان سرمی آنزیم ALT از گروهها گرفته شد و به‌عنوان یکی از نشانگان اصلی بروز کبد چرب، مشخص کرد که مصرف غذای پرچرب به‌خوبی توانسته است بیماری NAFLD را در گروه تجربی القاء کند و گروههای تجربی همچنان غذای پرچرب را تا پایان دوره تمرین مصرف کردند. پروتکل تمرینHIIT شامل دو دقیقه دویدن با شدت 75 درصد سرعت بیشینه در هفته اول، 80درصد سرعت بیشینه در هفته دوم، 85درصد در هفته سوم و 90 درصد در هفته چهارم تا پایان تمرین بود. پروتکل تمرینی LIET شامل دویدن با شدت 45درصد حداکثر سرعت بیشینه بود. تمرین گروه LIET نیز بر اساس مسافت طی شده گروه HIIT همسان‌سازی شده بود. در پایان 8 هفته تمرین، سنجش بیان ژنPPARγ با استفاده از تکنیک Real-time PCR و سنجش TG بر روی دستگاه اتو آنالیزور (مدل BT3000) انجام شد. از آزمون تحلیل واریانس جهت مقایسه بین گروهها با سطح معنیداری (P<0.05) استفاده شد.
یافته‌ها: تحلیل داده‌های پژوهش حاضر نشان داد که تفاوت معنیداری در سطح میزان بیان ژن PPARγ چربی احشایی بین گروههای مختلف وجود نداشت (060/P=). اما تفاوت معنیداری در میزان محتوایTG بین گروه کنترل و تمرین استقامتی کم شدت (001/P=0) و بین گروه کنترل و تمرین تناوبی شدید (001/P=0) مشاهده شد. همچنین تفاوت معنیداری در میزان محتوای TG بین تمرین استقامتی کم شدت و تمرین تناوبی شدید (003/P=0) مشاهده شد.
نتیجه‌گیری: تمرینات ورزشی همراه با ادامه رژیم غذایی پرچرب موجب عدم تأثیر بر بیان ژن PPARγ بافت چربی احشایی گردید، ولی به نظر میرسد که تمرینات ورزشی مستقل از مسیر PPARγ بر محتوای چربی احشایی در رتهای مبتلابه کبد چرب تأثیرگذار باشد. از طرفی، کاهش میزان TG بافت احشایی در گروههای تمرینی به‌طور مستقل از کاهش وزن رخ می‌دهد.
واژه‌های کلیدی: کبد چرب، بافت چربی احشایی، تمرین تناوبی شدید، تمرین استقامتی کم شدت، پروتئین گیرنده فعال تکثیر پرواکسیزوم گاما
نوع مطالعه: پژوهشي(توصیفی- تحلیلی) |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی ورزشی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
