دوره 30، شماره 9 - ( آذر 1398 )
جلد 30 شماره 9 صفحات 705-696 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Fallah Mehrjerdi M, ramezani J. THE ROLE OF ENDURANCE TRAINING INTENSITY ON THE PROTEIN EXPRESSION OF HSL IN THE SOLEUS MUSCLE OF STREPTOZOCIN-DIABETIC MALE WISTAR RATS. Studies in Medical Sciences 2019; 30 (9) :696-705
URL: http://umj.umsu.ac.ir/article-1-4805-fa.html
URL: http://umj.umsu.ac.ir/article-1-4805-fa.html
فلاح مهرجردی مهدی، رمضانی جواد. نقش شدت تمرین استقامتی بر میزان بیان پروتئین لیپاز حساس به هورمون (HSL) در عضله نعلی موش‌های صحرایی نر ویستار دیابتی شده با استرپتوزوسین. مجله مطالعات علوم پزشکی. 1398; 30 (9) :696-705
استادیار گروه شیمی، دانشکده علوم پایه، دانشگاه پیام نور، صندوق پستی 3697-19395، تهران، ایران ، ramezani.javad@gmail.com
چکیده: (4930 مشاهده)
پیش‌زمینه و هدف: افزایش چربی‌های درون‌عضلانی باعث توسعه بیماری‌های متابولیکی ازجمله دیابت نوع 2 می‌شود. تمرین استقامتی با تأثیر بر پروتئین لیپولیتیک HSL (لیپاز حساس به هورمون) می‌تواند جنبه درمانی نیز داشته باشد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی نقش شدت تمرین استقامتی بر سطح انسولین پلاسما، گلوکزخون ناشتا و بیان پروتئین HSL در عضله نعلی موش‌های صحرایی‌نر ویستار دیابتی نوع 2 است.
مواد و روش کار: تعداد 40 سر موش صحرایی‌نر نژاد ویستار با سن 11-9 هفته و میانگین وزنی 24 ±230 گرم به‌صورت تصادفی در پنج گروه هشت‌تایی (کنترل سالم، کنترل دیابتی، دیابتی+تمرین با شدت پایین، دیابتی+تمرین با شدت متوسط، دیابتی+تمرین با شدت زیاد) قرار گرفتند. القای دیابت با تزریق تک‌مرحله‌ای STZ با دوز 60mg/kg و نیکوتین آمید با دوز 90 mg/kg داخل صفاقی انجام شد. برنامه تمرینی استقامتی به مدت شامل 8 هفته (5 جلسه در هفته) بودانجام شد. سرعت تردمیل به‌عنوان شاخصی از شدت تمرین در گروه‌ها به ترتیب 8-5، 17-14 و 25-22 متربردقیقه بود. میزان انسولین و گلوکز پلاسما به روش الایزا و بیان پروتئین HSL به روش وسترن‌بلاتینگ اندازه‌گیری شد. از آزمون آماری آنالیز واریانس یک‌طرفه و تست تعقیبی توکی جهت تعیین معنی‌داری استفاده شد.
یافته‌ها: میزان انسولین پلاسما در گروه تمرینی با شدت بالا و گلوکزخون ناشتا در گروه تمرینی با شدت متوسط نسبت به گروه کنترل دیابتی کاهش معنی‌دار داشت (05/0P<). همچنین میزان بیان پروتئین HSL در گروه تمرینی با شدت بالا نسبت به گروه کنترل دیابتی افزایش معنی‌دار پیدا کرد (05/0P<).
بحث و نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج این تحقیق، تمرین استقامتی شدید، اثر بیشتری برکاهش سطح انسولین پلاسما و همچنین افزایش بیان پروتئین HSL در عضله نعلی دارد، اما جهت کنترل گلوکزخون و وزن‌بدن، تمرینات هوازی با شدت متوسط مناسب‌تر به‌نظر می‌رسد.
مواد و روش کار: تعداد 40 سر موش صحرایی‌نر نژاد ویستار با سن 11-9 هفته و میانگین وزنی 24 ±230 گرم به‌صورت تصادفی در پنج گروه هشت‌تایی (کنترل سالم، کنترل دیابتی، دیابتی+تمرین با شدت پایین، دیابتی+تمرین با شدت متوسط، دیابتی+تمرین با شدت زیاد) قرار گرفتند. القای دیابت با تزریق تک‌مرحله‌ای STZ با دوز 60mg/kg و نیکوتین آمید با دوز 90 mg/kg داخل صفاقی انجام شد. برنامه تمرینی استقامتی به مدت شامل 8 هفته (5 جلسه در هفته) بودانجام شد. سرعت تردمیل به‌عنوان شاخصی از شدت تمرین در گروه‌ها به ترتیب 8-5، 17-14 و 25-22 متربردقیقه بود. میزان انسولین و گلوکز پلاسما به روش الایزا و بیان پروتئین HSL به روش وسترن‌بلاتینگ اندازه‌گیری شد. از آزمون آماری آنالیز واریانس یک‌طرفه و تست تعقیبی توکی جهت تعیین معنی‌داری استفاده شد.
یافته‌ها: میزان انسولین پلاسما در گروه تمرینی با شدت بالا و گلوکزخون ناشتا در گروه تمرینی با شدت متوسط نسبت به گروه کنترل دیابتی کاهش معنی‌دار داشت (05/0P<). همچنین میزان بیان پروتئین HSL در گروه تمرینی با شدت بالا نسبت به گروه کنترل دیابتی افزایش معنی‌دار پیدا کرد (05/0P<).
بحث و نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج این تحقیق، تمرین استقامتی شدید، اثر بیشتری برکاهش سطح انسولین پلاسما و همچنین افزایش بیان پروتئین HSL در عضله نعلی دارد، اما جهت کنترل گلوکزخون و وزن‌بدن، تمرینات هوازی با شدت متوسط مناسب‌تر به‌نظر می‌رسد.
نوع مطالعه: پژوهشي(توصیفی- تحلیلی) |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی ورزشی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
