دوره 30، شماره 7 - ( مهر 1398 )
جلد 30 شماره 7 صفحات 555-548 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Rezaeipour M. COMPARISON OF EFFECT OF WEIGHT LOSS AND PHYSICAL EXERCISE ON THE CARDIAC RISK PROFILES OF MIDDLE-AGED WOMEN WITH OVERWEIGHT: A QUASI-EXPERIMENTAL STUD. Studies in Medical Sciences 2019; 30 (7) :548-555
URL: http://umj.umsu.ac.ir/article-1-4675-fa.html
URL: http://umj.umsu.ac.ir/article-1-4675-fa.html
رضائی پور محمدرضا. مقایسه اثر کاهش وزن و تمرینات فیزیکی روی پروفایل خطرساز قلبی زنان میانسال مبتلا به اضافه وزن: یک مطالعه نیمه تجربی. مجله مطالعات علوم پزشکی. 1398; 30 (7) :548-555
استادیار گروه علوم ورزشی، دانشگه سیستان و بلوچستان ، rezaeipour@ped.usb.ac.ir
چکیده: (4134 مشاهده)
پیش‌زمینه و هدف: خطر ابتلا به بیماری قلبی عروقی با تمرین ورزشی و کاهش وزن کاهش می یابد، اما ارزش مستقل این دو برنامه مشخص نیست. این مطالعه به طور جداگانه تأثیر تمرینات فیزیکی و کاهش وزن بر پروفایل خطرساز قلبی (CRP) زنان میانسال بی تحرک را مورد بررسی قرار داده است.
مواد و روش کار: هفتاد و شش نفر در یک مطالعه نیمه تجربی با گروه کنترل برای مدت ۱۲ هفته به ۴ گروه تقسیم شدند: گروه ورزشی (S، 20 نفر)، گروه دارای رژیم غذایی با محدودیت انرژی (E-rD، 19 نفر)، گروه ورزشی با افزایش رژیم غذایی (S-bD، 20 نفر) و گروه کنترل (C، 17 نفر). میزان کاهش انرژی با تمرین جسمانی در S و محدودیت انرژی در E-rD برابر بود (تقریبا 15٪ نیاز روزانه به کالری). گروه S-bD همان مقدار تمرین ورزشی را انجام داد ولی به دلیل افزایش ۱۵ درصدی میزان مصرف کالری، در تعادل انرژی باقی ماند. اجزای تشکیل دهندۀ CRP در آغاز و پس از مطالعه اندازه گیری شدند.
یافته‌ها: کاهش وزن بدن به طور مشابه ای بین گروه S(8/2 ± 9/5- کیلوگرم) و E-rD(9/2 ± 4/5- کیلوگرم) کاهش یافت، در حالی که در S-bD (9/2 ± 9/0- کیلوگرم) و C(6/5 ± 2/0- کیلوگرم) پایدار بود. سطح TC و LDL-C در S نسبت به C کاهش یافت (برای هر دو P <0.001)، اما در E-rD معنی دار نبود (P> 0.05). تغییرات TC و LDL-C با تغییرات وزن بدن همراه بود (P <0.05). افزایش سطح HDL-C در گروه S-bD مشاهده شد (P <0.001).
بحث و نتیجه‌گیری: کاهش وزن به دنبال ورزش، لیپوپروتئین های پروآتروژنیک را کاهش می دهد، در حالیکه فعالیت بدنی ای که با مصرف انرژی جبران می شود، سطح HDL-C را افزایش می دهد.
مواد و روش کار: هفتاد و شش نفر در یک مطالعه نیمه تجربی با گروه کنترل برای مدت ۱۲ هفته به ۴ گروه تقسیم شدند: گروه ورزشی (S، 20 نفر)، گروه دارای رژیم غذایی با محدودیت انرژی (E-rD، 19 نفر)، گروه ورزشی با افزایش رژیم غذایی (S-bD، 20 نفر) و گروه کنترل (C، 17 نفر). میزان کاهش انرژی با تمرین جسمانی در S و محدودیت انرژی در E-rD برابر بود (تقریبا 15٪ نیاز روزانه به کالری). گروه S-bD همان مقدار تمرین ورزشی را انجام داد ولی به دلیل افزایش ۱۵ درصدی میزان مصرف کالری، در تعادل انرژی باقی ماند. اجزای تشکیل دهندۀ CRP در آغاز و پس از مطالعه اندازه گیری شدند.
یافته‌ها: کاهش وزن بدن به طور مشابه ای بین گروه S(8/2 ± 9/5- کیلوگرم) و E-rD(9/2 ± 4/5- کیلوگرم) کاهش یافت، در حالی که در S-bD (9/2 ± 9/0- کیلوگرم) و C(6/5 ± 2/0- کیلوگرم) پایدار بود. سطح TC و LDL-C در S نسبت به C کاهش یافت (برای هر دو P <0.001)، اما در E-rD معنی دار نبود (P> 0.05). تغییرات TC و LDL-C با تغییرات وزن بدن همراه بود (P <0.05). افزایش سطح HDL-C در گروه S-bD مشاهده شد (P <0.001).
بحث و نتیجه‌گیری: کاهش وزن به دنبال ورزش، لیپوپروتئین های پروآتروژنیک را کاهش می دهد، در حالیکه فعالیت بدنی ای که با مصرف انرژی جبران می شود، سطح HDL-C را افزایش می دهد.
واژه‌های کلیدی: متابولیسم لیپید، عوامل تنظیم کنندۀ لیپید، میانسال، اضافه وزن، فعالیت بدنی، مشکلات و ورزش، رژیم غذایی کاهش وزن
نوع مطالعه: پژوهشي(توصیفی- تحلیلی) |
موضوع مقاله:
قلب و عروق
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
