پیش‌زمینه و هدف: تهوع و استفراغ حین جراحی سزارین با بی‌حسی نخاعی یافته شایعی است و در بیش از 80 درصد بیماران رخ دهد. هدف از این مطالعه مقایسه  تأثیر میدازولام وریدی به‌تنهایی، اندانسترون و میدازولام در ترکیب با اندانسترون برای پیشگیری از تهوع و استفراغ  حین و بعد از  عمل جراحی سزارین با بی‌حسی داخل نخاعی می‌باشد.

مواد و روش‌ کار: در یک مطالعه دو سوکور، 126 زن باردار که تحت بی‌حسی نخاعی (با 12.5 میلی‌گرم  بوپی واکایین 0.5 درصد) برای جراحی سزارین قرارگرفته بودند، به‌طور تصادفی برای دریافت 2 میلی‌گرم میدازولام (گروه M), 4 میلی‌گرم اندانسترون (O) و میدازولام در ترکیب با اندانسترون  (OM)، به سه گروه مساوی تقسیم شدند. میزان تهوع و استفراغ حین و بعد از جراحی سزارین در ریکاوری ثبت شد.

یافته‌ها: میزان تهوع و استفراغ حین جراحی در گروه‌های O(28.6 و 7.1 درصد) و MO (26.2 و 16.7 درصد) در مقایسه با گروه M(50 و 31 درصد) کم‌تر بود. (0.04 P =، 0.006P=). میزان تهوع و استفراغ بعد از جراحی در اتاق ریکاوری در گروه‌های O (19 و 4.8 درصد) و MO (11.9 و 7.1 درصد) در مقایسه با گروه M (38.1 و 23.8 درصد) کم‌تر بود (0.01P=، 0.03P= ). مصرف متوکلوپرامید در گروه‌های O و MO در مقایسه با گروه M کم‌تر بود. (0.02P=).

بحث و نتیجه‌گیری: دوز یکجای میدازولام (2 میلی‌گرم) نسبت به اندانسترون (4 میلی‌گرم) و میدازولام در ترکیب با اندانسترون (2 میلی‌گرم و 4 میلی‌گرم) در زنان باردار تحت جراحی سزارین با بی‌حسی نخاع، در پیشگیری از تهوع و استفراغ حین و بعد از جراحی در اتاق ریکاوری مؤثرتر نبود.