پیش‌زمینه و هدف: اسکلرودرمی بیماری سیستمیک با تظاهرات گوناگون در ارگان‌های مختلف است. در بین این ارگان‌ها، ریه‌ها به‌طور شایع درگیر می‌شوند و درگیری ممکن است پیش‌رونده و شدید باشد. داروهای مختلفی در بیماران دچار اسکلرودرمی و درگیری ریوی پیشنهاد و مورد آزمایش قرار گرفته‌اند، ولی کارایی و اثربخشی آن‌ها متفاوت بوده و تصمیم‌گیری نهایی در خصوص استفاده از آن‌ها را دشوار ساخته است. سیکلوفسفامید نمونه‌ای از این داروها است. هدف مطالعه حاضر بررسی تأثیر درمانی این دارو در بیماران با اسکلرودرمی و درگیری ریوی می‌باشد.

مواد و روش‌ کار: 20 بیمار اسکلرودرمی با اختلال پارانشیمی ریه داروی سیکلوفسفامید را به فرم وریدی (۷۵۰ میلی‌گرم به ازای هر مترمربع از سطح بدن) به مدت شش ماه همراه با دوز کاهش یابنده پردنیزولون (۲۰-۵/۷ میلی‌گرم روزانه) و آزاتیوپرین (۲ میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) پس از قطع سیکلوفسفامید، دریافت نمودند. Transition Dyspnea Index (TDI)، Forced Vital Capacity (FVC)، Total Lung Capacity (TLC)، 17 revised Rodnan Score، ابتدای درمان، 3 و ۶ ماه پس از آغاز درمان برای تمام بیماران موردمطالعه، انجام شد.

یافته‌ها: شش ماه پس از درمان، تغییرات معنی‌دار در FVC (p=0.55)،TLC (p=0.39)،FEV1 (p=0.27)،17 revised Rodnan Score (0.98=p) مشاهده نگردید. همچنین TDI نیز در طی شش ماه درمان تغییرات معنی‌داری نشان نداد (p=0.79). بررسی بر اساس نوع آنتی‌بادی نیز حاکی از عدم تفاوت معنی‌داری در مقادیر TDI می‌باشد.

بحث و نتیجه‌گیری: تجویز سیکلوفسفامید داخل وریدی در درمان اسکلرودرمی همراه با درگیری ریوی در بیماران مطالعه ما تأثیرات چشمگیری در عملکرد ریوی، تظاهرات بالینی نداشت که مشابه بسیاری از مطالعات انجام‌شده در این زمینه است.