پیش‌زمینه و هدف: نشان داده شده که برخی از داروها ازجمله پنتوکسی‌فیلین دارای خواص تنیم کننده ایمنی و ضدالتهابی می‌باشد که نشان می‌دهد در درمان بیماری‌های خود ایمن ممکن است مفید باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثرات پنتوکسی‌فیلین در درمان دیابت خودایمن در موش و تأثیر آن در بیان ژن (PPARγ) بود.

مواد و روش‌ها: دیابت به‌وسیله چندین دوز متوالی و کم استرپتوزوتوسین (STZ) در موش‌های نر C57BL/6 القا شد (روزانه 40 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن برای 5 روز متوالی). بعد از القای دیابت، موش‌ها تحت درمان با پنتوکسی‌فیلین به مدت 21 روز (روزانه 100 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن و به‌صورت داخل پریتوئن) قرار گرفتند. سطح قند خون در روزهای 0، 7، 14 و 21 پس از ابتلا به دیابت حاصل از القای STZ اندازه‌گیری شد. سلول‌های طحالی ازنظر میزان تولید سایتو کائن‌ها به‌وسیله آزمون الایزا مورد ارزیابی قرار گرفتند. سپس بیان ژن ((PPARγ در طحال توسط semi-quantitative RT-PCR مورد آزمایش قرار گرفت.

یافته‌ها: درمان توسط پنتوکسی‌فیلین مانع از افزایش قند خون در موش‌های دیابتی شد. درمان با پنتوکسی‌فیلین به‌طور قابل‌توجهی باعث مهار تولید سایتوکاین‌های پیش التهابی IL-17 و IFN-γگردید درحالی‌که باعث افزایش سطح سایتوکاین ضدالتهابی IL- 10 و افزایش بیان ژن (PPARγ) در طحال در مقایسه با گروه کنترل دیابتی شد (p< 0.05).

نتیجه‌گیری: این یافته‌ها نشان می‌دهد که پنتوکسی‌فیلین ممکن است اثر درمانی در برابر تخریب خودایمن سلول‌های بتا پانکراس در طی دیابت نوع 1 ناشی از القای توسط STZ در موش داشته باشد.