پیش‌زمینه و هدف: دفع گاز دی‌اکسید کربن به میزان تهویه آلوئولی، تعداد تنفس و همچنین حجم جاری ارتباط دارد. هدف از انجام این مطالعه بررسی تأثیر تهویه با حجم‌های جاری متفاوت در حضور حجم دقیقه‌ای ثابت بر دی‌اکسید کربن انتهای بازدمی و میزان اشباع اکسیژن شریانی و همچنین تعیین تنظیم مطلوب برای تهویه مکانیکی در بیماران تحت بیهوشی عمومی می‌باشد.

مواد و روش کار: در یک مطالعه تحلیلی حدود 38 بیمار سالم 40-20 سال، کاندید اعمال جراحی قسمت تحتانی شکم و یا اندام‌ها تحت بیهوشی عمومی وارد مطالعه شدند. غلظت دی‌اکسید کربن انتهای بازدمی و میزان اشباع اکسیژن شریانی در چهار حالت یعنی تعداد تنفس 12، 14، 16 و 18 اندازه‌گیری گردید. در تعداد تنفس ذکرشده، تهویه دقیقه‌ای ثابت بود.

نتایج: میانگین اشباع اکسیژن شریانی در تهویه بیمار با ریت تنفسی 12، 14، 16 و 18 به ترتیب 11.57 ± 97.21، 14.05 ± 95.92، 11.58 ± 97.36، 11.59 ± 97.44 بود و تفاوت معنی‌داری در مقایسه میانگین اشباع اکسیژن شریانی در ریت‌های تنفسی 12، 14، 16 و 18 وجود نداشت. (0.94=p) میانگین غلظت دی‌اکسید کربن انتهای بازدمی در ریت تنفسی 12 و 14،16 و 18 به ترتیب برابر 4.97 ± 26، 4.93 ± 25.84، 4.32 ± 25.57، 4.57 ± 25.60 بود و تفاوت معنی‌داری در مقایسه میانگین غلظت دی‌اکسید کربن انتهای بازدمی در ریت‌های تنفسی 12، 14، 16 و 18 وجود نداشت (0.97 = p)

بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های این مطالعه در محدوده ریت تنفسی 18-12، تغییر در حجم جاری در حضور حجم دقیقه آ ی ثابت، تغییری در ETCO2 ندارد و به‌راحتی در این محدوده می‌توان برای تهویه بیماران زیر بیهوشی از آن استفاده نمود.