پیش زمینه و هدف: ۶۰درصد نوزادان ترم و ۸۰درصد نوزادان پره‌ترم دچار زردی می‌شوند که ۱۰-۵درصد آن‌ها نیاز به فتوتراپی دارند. با توجه به اینکه فتوتراپی سبب جدایی مادر و نوزاد، اختلال در روند شیردهی و ایجاد نگرانی‌هایی درباره تخریب مواد ژنتیکی می‌شود به نظر می‌رسد روش‌هایی که میزان اشعه دریافتی را به حداقل می‌رساند، نتایج مثبتی داشته باشد. هدف این مطالعه مقایسه تأثیر دو روش فتوتراپی مداوم و متناوب در کاهش سطح بیلی روبین نوزادان دچار زردی بود.

مواد و روش‌ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی بود که در بین ۱۰۰ نوزاد بستری در بیمارستان کودکان بندرعباس انجام گرفت. نوزادان به صورت تصادفی ساده به دو گروه تقسیم شدند؛ ۳۹ نوزاد در گروه فتوتراپی متناوب(یک ساعت فتوتراپی و یک ساعت قطع فتوتراپی) و 45 نوزاد در گروه فتوتراپی مداوم (دو ساعت و چهل و پنج دقیقه فتوتراپی و ۱۵دقیقه قطع فتوتراپی) قرار گرفتند. بیلی روبین تام هر ۱۲ساعت بعد از شروع فتوتراپی اندازه‌گیری شد و اطلاعات دموگرافیک، نوع تغذیه و عوارض فتوتراپی برای هر نوزاد ثبت شد.

یافته‌ها: میانگین سن، وزن، نوع تغذیه و توزیع جنسیتی تفاوت معنی‌داری بین دو گروه نداشت. کاهش سطح بیلی روبین در هر دو گروه معنی‌دار بود(۰۰۱/۰p<). کاهش سطح بیلی روبین در گروه مداوم بیش از متناوب بود(۰۱/۰p<). اختلاف معنی‌داری بین طول مدت فتوتراپی و همچنین میزان عوارض در دو گروه نوزادان تحت درمان وجود نداشت.

نتیجه‌گیری: فتوتراپی مداوم بیش از متناوب در کاهش سطح بیلی روبین در نوزادان فول ترم مؤثر بود ولی طول مدت فتوتراپی در مقایسه دو روش یکسان بود.