پیش زمینه و هدف: حاملگی خارج رحمی در حال حاضر شایع‌ترین علت مرگ ناشی از بارداری د ر سه ماه اول حاملگی است. متوترکسات درمان طبی قابل قبول در مواردی که پارگی لوله رحمی وجود ندارد بوده و موجب کاهش درمان جراحی شده است. علی‌رغم مطالعات متعدد، بهترین برنامه تجویز دارو مورد بحث است. در این بررسی، دو روش درمانی تجویز تک دوز و دو دوز با هم مقایسه شدند.

مواد و روش کار: در این مطالعه کارآزمایی بالینی یک صد زن باردار واجد شرایط که توسط معاینه کلینیکی و سونوگرافی واژینال حاملگی خارج رحمی تشخیص داده شدند. در دو گروه (تک و دو دوز) وارد مطالعه شدند. تمام موارد  mg/m2 50 روز صفر و فقط گروه دو دوز همان دوز متوترکسات را روز 4 دریافت کردند. تمامی زنان دوزهای مشابه دیگری در روزهای 7، 11 و 14 در صورت عدم کاهش بیش از 15درصد سطح سرمی hCGβ دریافت کردند. نتایج به دست آمده از دو گروه از نظر کاهش سطح سرمی hCGβ، پاسخ درمانی و عوارض دارویی مقایسه شدند.

یافته‌ها: گروه تک دوز در 88درصد (44 نفر) موفقیت درمانی داشتند در صورتی که در گروه دو دوز 92درصد (46 نفر) پاسخ درمانی مشاهده شد. پارگی لوله در گروه دو دوز با 2درصد (1 نفر) که در مقایسه با گروه تک دوز که 12درصد (6 نفر) است، کمتر بود. عوارض دارویی آزمایشگاهی و کلینیکی در دو گروه معنی‌دار نبودند.

بحث و نتیجه گیری: روش درمانی تجویز دو دوز متوترکسات در هفته اول در درمان حاملگی خارج رحمی بدون پارگی لوله مؤثرتر از روش تک دوز است. بعلاوه درمان دارویی تک دوز با پارگی لوله رحمی بیشتری همراه است.

این مطالعه حاصل طرح تحقیقاتی و پایان نامه رزیدنتی در دانشگاه علوم پزشکی ارومیه است.