پیش زمینه و هدف: پلی نوروپاتی و میوپاتی بیماری بحرانی (CIPNM) عارضه مهمی از بیماری بسیار وخیم و درمان آن است. تاکنون علل خطر بسیاری برای CIPNM مطرح شده که از جمله می‌توان به سپسیس، نارسایی چند ارگانی، عوامل مسدودکننده عصبی-عضلانی و غیره اشاره نمود. با این وجود، اطلاعات موجود ناهمگون بوده و هنوز در این مورد توافق وجود ندارد. هدف از این مطالعه بررسی عوامل خطر احتمالی ایجاد CIPNM در بخش مراقبت‌های ویژه کودکان است.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه مشاهده‌ای، 57 بیمار (از یک ماه تا 14 سال) که در بخش مراقبت‌های ویژه کودکان بستری و حداقل به مدت یک هفته تحت تهویه مکانیکی بودند، طی مدت 24 ماه در بیمارستان آموزشی کودکان تبریز بررسی شدند. CIPNM در 13 (8/22درصد) بیمار بر اساس یافته‌های بالینی و الکترودیاگنوستیک تشخیص داده شد. متغیرهای مختلف نظیر سن، جنس، امتیاز پریسم، مدت تهویه مکانیکی و بستری در بخش مراقبت‌های ویژه، وضعیت‌های پاتولوژیک همراه، داروها و سرانجام بیمارستانی بین دو گروه با و بدون CIPNM مقایسه گردید.

یافته‌ها: سپسیس و نارسایی چند ارگانی به طور معنی‌داری در گروه CIPNM بیشتر بود (به ترتیب 8/6درصد در برابر 5/38درصد، 01/0=p، 5/8=OR با 95%CI 7/1 تا 1/43 و 2/43درصد در برابر 9/76درصد؛ 03/0=p، 4/4=OR با 95%CI 1/1 تا 2/18). تجویز میدازولام در گروه CIPNM به طور معنی‌داری بیشتر صورت گرفته بود (6/885 در برابر 8/535، 01/0=p، 2/0=OR با 95%CI 6/0 تا 0/0). از نظر سن، جنس، امتیاز پریسم، مدت تهویه مکانیکی و بستری در بخش مراقبت‌های ویژه، سایر وضعیت‌های پاتولوژیک همراه (سوء تغذیه، بی حرکتی طولانی مدت) و سایر داروها (پانکرونیوم، استروئید، آمینوگلیکوزید) تفاوت معنی‌دار آماری وجود نداشت. میزان مرگ و میر بین دو گروه تفاوت آماری نداشت (5/4درصد در گروه غیر CIPNM در برابر 4/15درصد در گروه CIPNM، 22/0=p). در مطالعه چند متغیره تنها پارامترهای مستقل مرتبط با CIPNM سپسیس و تجویز میدازولام بودند.

نتیجه گیری: بر اساس یافته‌های مطالعه فعلی، سپسیس ریسک فاکتور مستقل CIPNM است. از سوی دیگر، تجویز میدازولام احتمالاً نقش محافظتی مستقل در برابر این وضعیت دارد.