دوره 33، شماره 7 - ( مهر 1401 )
جلد 33 شماره 7 صفحات 510-495 |
برگشت به فهرست نسخه ها
استادیار گروه کودکان دانشگاه علوم پزشکی ارومیه، ارومیه، ایران (نویسنده مسئول) ، hamidrezahoushmand1347@gmail.com
چکیده: (2735 مشاهده)
پیش‌زمینه و هدف: درماتیت آتوپیک شایع‌ترین بیماری التهابی اپیدرم است. در این مطالعه فراوانی عوامل مؤثر بر بروز و تظاهرات بالینی درماتیت آتوپیک را بررسی کردیم.
مواد و روش کار: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی کلیه، کودکان زیر 5 سال مراجعه‌کننده به کلینیک آلرژی بیمارستان مطهری ارومیه موردبررسی قرار گرفتند. برای تشخیص بیماری از معیارهای استاندارد حنیفین راجکا در قالب پرسشنامه 25 سؤالی استفاده شد. داده‌های به‌دست‌آمده با استفاده از نرم‌افزار SPSS مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت.
یافته‌ها: در این مطالعه 106 بیمار مبتلا به درماتیت آتوپیک (69 مذکر و 37 مؤنث) با میانگین سنی 14.13± 14.11 ماه بررسی شدند. 49 بیمار (46.2 درصد) کمتر از یک سال و 57 بیمار (53.8 درصد) بیش از یک سال سن داشتند. درگیری سطح فلکسور در بیماران مذکر به‌طور معنی‌داری بیشتر از بیماران مؤنث بود (004/0 =(p. درگیری سطوح فلکسور در بیماران بالای 1 سال به‌طور معنی‌داری بیشتر از بیماران زیر 1 سال بود (006/0 = (p. نمونه آتوپی شخصی یا خانوادگی در بیماران زیر 1 سال به‌طور معنی‌داری بیشتر از بیماران بالای 1 سال بود (005. 0= p). خارش حین تعریق در بیماران مذکر به‌طور معنی‌داری بیشتر از بیماران مؤنث بود (016/0 =p). لاین دنی مورگان در بیماران زیر 1 سال به‌طور معنی‌داری بیشتر از بیماران بالای 1 سال بود (001/0 = p). عدم تحمل غذایی (016/0 =p) عفونت‌های پوستی (047/0 = (p در بیماران بالای 1 سال به‌طور معنی‌داری بیشتر از بیماران زیر 1 سال بود.
بحث و نتیجه‌گیری: ازآنجایی‌که ما قادر به تغییر برخی از عوامل خطر مرتبط با پاتوژنز درماتیت آتوپیک نیستیم، بهتر است بر روی سایر عوامل خطر که قابل‌تغییر هستند تمرکز کنیم. این روش می‌تواند در پیشگیری از درماتیت آتوپیک مؤثر باشد.
مواد و روش کار: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی کلیه، کودکان زیر 5 سال مراجعه‌کننده به کلینیک آلرژی بیمارستان مطهری ارومیه موردبررسی قرار گرفتند. برای تشخیص بیماری از معیارهای استاندارد حنیفین راجکا در قالب پرسشنامه 25 سؤالی استفاده شد. داده‌های به‌دست‌آمده با استفاده از نرم‌افزار SPSS مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت.
یافته‌ها: در این مطالعه 106 بیمار مبتلا به درماتیت آتوپیک (69 مذکر و 37 مؤنث) با میانگین سنی 14.13± 14.11 ماه بررسی شدند. 49 بیمار (46.2 درصد) کمتر از یک سال و 57 بیمار (53.8 درصد) بیش از یک سال سن داشتند. درگیری سطح فلکسور در بیماران مذکر به‌طور معنی‌داری بیشتر از بیماران مؤنث بود (004/0 =(p. درگیری سطوح فلکسور در بیماران بالای 1 سال به‌طور معنی‌داری بیشتر از بیماران زیر 1 سال بود (006/0 = (p. نمونه آتوپی شخصی یا خانوادگی در بیماران زیر 1 سال به‌طور معنی‌داری بیشتر از بیماران بالای 1 سال بود (005. 0= p). خارش حین تعریق در بیماران مذکر به‌طور معنی‌داری بیشتر از بیماران مؤنث بود (016/0 =p). لاین دنی مورگان در بیماران زیر 1 سال به‌طور معنی‌داری بیشتر از بیماران بالای 1 سال بود (001/0 = p). عدم تحمل غذایی (016/0 =p) عفونت‌های پوستی (047/0 = (p در بیماران بالای 1 سال به‌طور معنی‌داری بیشتر از بیماران زیر 1 سال بود.
بحث و نتیجه‌گیری: ازآنجایی‌که ما قادر به تغییر برخی از عوامل خطر مرتبط با پاتوژنز درماتیت آتوپیک نیستیم، بهتر است بر روی سایر عوامل خطر که قابل‌تغییر هستند تمرکز کنیم. این روش می‌تواند در پیشگیری از درماتیت آتوپیک مؤثر باشد.
نوع مطالعه: پژوهشي(توصیفی- تحلیلی) |
موضوع مقاله:
آسم و آلرژی کودکان
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |