دوره 30، شماره 10 - ( دی 1398 )
جلد 30 شماره 10 صفحات 802-791 |
برگشت به فهرست نسخه ها
دانشیار گروه فیزیولوژی ورزشی، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران (نویسنده مسئول) ، alibanaeifar@yahoo.com
چکیده: (2994 مشاهده)
پیش‌زمینه و هدف: اخیراً، بررسی‌های سلولی مولکولی تأثیر تمرینات ورزشی روی افراد دیابتی، جهت یافتن نقطه عطفی در کمک به درمان دیابت، توجه بسیاری از محققان را به خود جلب کرده‌است، از این رو، هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر 10 هفته تمرین هوازی بر بیان ژن‌های -1α PGC و PEPCK در موش‌های صحرایی نر دیابتی شده با نیکوتین‌آمید- استرپتوزوتوسین است.
مواد و روش کار: این طرح به صورت مطالعه مداخله‌ای تجربی روی 18 سر موش صحرایی نر با میانگین وزن 20±220 گرم، در گروه‌های کنترل دیابتی و دیابتی هوازی به مدت 10 هفته انجام شد. آزمودنی‌ها ابتدا با نیکوتین‌آمید- استرپتوزوتوسین دیابتی شدند سپس به صورت تصادفی در دو گروه کنترل دیابتی و دیابتی هوازی (تمرین: پنج روز در هفته، به مدت 50-15 دقیقه و سرعت 26-16 متر/دقیقه، با افزایش تدریجی سرعت)، جایگزین شدند. موش‌های صحرایی، 48 ساعت پس از آخرین دوره تمرینی، بیهوش و جراحی شدند. گلوکز ناشتا با روش آنزیماتیک رنگ‌سنجی گلوکز اکسیداز و انسولین سرم با روش الایزا و سپس مقاومت به انسولین اندازه‌گیری شد. بخشی از بافت کبد آزمودنی‌ها برای بررسی mRNA پروتئین‌های -1α PGC و PEPCK با روش RT-PCR استفاده شد. مقایسه، در سطح معنی‌داری 5/0P< با آزمون تی‌مستقل صورت گرفت.
یافته‌ها: پس از پایان پروتکل تحقیق، بیان پروتئین‌های PGC-1α (003/0=p) و PEPCK (023/0=p) در گروه دیابتی هوازی به‌طور معنی‌داری کمتر از کنترل بود. همچنین تمرین هوازی باعث کاهش مقاومت به انسولین شد.
بحث و نتیجه‌گیری: بر‌اساس نتایج تحقیق، می‌توان بیان کرد یک دوره تمرین هوازی در شرایط دیابتی از طریق کاهش PGC-1α و سرکوب PEPCK به عنوان یک درمان غیردارویی باعث بهبود نیم‌رخ گلیسمیک می‌شود.
مواد و روش کار: این طرح به صورت مطالعه مداخله‌ای تجربی روی 18 سر موش صحرایی نر با میانگین وزن 20±220 گرم، در گروه‌های کنترل دیابتی و دیابتی هوازی به مدت 10 هفته انجام شد. آزمودنی‌ها ابتدا با نیکوتین‌آمید- استرپتوزوتوسین دیابتی شدند سپس به صورت تصادفی در دو گروه کنترل دیابتی و دیابتی هوازی (تمرین: پنج روز در هفته، به مدت 50-15 دقیقه و سرعت 26-16 متر/دقیقه، با افزایش تدریجی سرعت)، جایگزین شدند. موش‌های صحرایی، 48 ساعت پس از آخرین دوره تمرینی، بیهوش و جراحی شدند. گلوکز ناشتا با روش آنزیماتیک رنگ‌سنجی گلوکز اکسیداز و انسولین سرم با روش الایزا و سپس مقاومت به انسولین اندازه‌گیری شد. بخشی از بافت کبد آزمودنی‌ها برای بررسی mRNA پروتئین‌های -1α PGC و PEPCK با روش RT-PCR استفاده شد. مقایسه، در سطح معنی‌داری 5/0P< با آزمون تی‌مستقل صورت گرفت.
یافته‌ها: پس از پایان پروتکل تحقیق، بیان پروتئین‌های PGC-1α (003/0=p) و PEPCK (023/0=p) در گروه دیابتی هوازی به‌طور معنی‌داری کمتر از کنترل بود. همچنین تمرین هوازی باعث کاهش مقاومت به انسولین شد.
بحث و نتیجه‌گیری: بر‌اساس نتایج تحقیق، می‌توان بیان کرد یک دوره تمرین هوازی در شرایط دیابتی از طریق کاهش PGC-1α و سرکوب PEPCK به عنوان یک درمان غیردارویی باعث بهبود نیم‌رخ گلیسمیک می‌شود.
نوع مطالعه: پژوهشي(توصیفی- تحلیلی) |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |