دوره 33، شماره 4 - ( تیر 1401 )
جلد 33 شماره 4 صفحات 314-306 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Alipour Sari Nasirloo M, Valizadeh orang A, Jafarnezhadgero A, Siahkohian M. EFFECT OF GAIT TRAINING ON ANKLE JOINT CO-CONTRACTION IN DIABETIC PATIENTS WITHOUT NEUROPATHY. Studies in Medical Sciences 2022; 33 (4) :306-314
URL: http://umj.umsu.ac.ir/article-1-5633-fa.html
URL: http://umj.umsu.ac.ir/article-1-5633-fa.html
علیپور ساری نصیرلو میلاد، ولی زاده اورنج آیدین، جعفرنژادگرو امیرعلی، سیاهکوهیان معرفت. تأثیر تمرینات راه رفتن بر هم انقباضی مفصل مچ پا در بیماران دیابتی بدون نروپاتی. مجله مطالعات علوم پزشکی. 1401; 33 (4) :306-314
دانشیار بیومکانیک ورزشی، دانشگاه محقق اردبیلی، دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، گروه مدیریت و بیومکانیک ورزشی، اردبیل، ایران (نویسنده مسئول) ، amiralijafarnezhad@gmail.com
چکیده: (1777 مشاهده)
پیش‌زمینه و هدف: دیابت با نقص عملکرد و آسیب ارگان‌های مختلف، به‌ویژه رگ‌های خونی، اعصاب و قلب مرتبط است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرینات راه رفتن بر هم انقباضی مفصل مچ پا در بیماران دیابتی بدون نروپاتی بود. روش پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی بود.
مواد و روش کار: نمونه آماری پژوهش حاضر شامل 24 نفر (12 نفر گروه تجربی و 12 نفر گروه کنترل) بود. گروه تجربی به مدت 8 هفته تمرینات راه رفتن را انجام دادند و گروه کنترل در این مدت هیچ‌گونه فعالیتی را انجام ندادند. برای محاسبه هم انقباضی عمومی و جهت‌دار، ابتدا فعالیت الکترومایوگرافی عضلات دوقلو و درشتنئی قدامی توسط دستگاه الکترومایوگرافی (Bio System, UK) 8 کاناله و با الکترود سطحی ثبت شد. برای نرمال سپس سیگنال‌های الکترومایوگرافی، اطلاعات Root mean square) RMS) بر حداکثر انقباض ارادی ایزومتریک هر عضله نرمال شدند. برای تجزیه‌وتحلیل آماری از آزمون آنالیز واریانس دوسویه استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد هم انقباضی عمومی طی فاز بارگذاری در گروه تجربی در مرحله پسآزمون در مقایسه با پیشآزمون افزایش معنیداری داشت. میانگین هم انقباضی جهت‌دار طی فاز بارگذاری (001/0=p)، اتکا (001/0>p)، بلند شدن پنجه پا (008/0=p) و نوسان (001/0=p) در گروه تجربی در مرحله پسآزمون در مقایسه با پیشآزمون کاهش معنیداری داشت و به صفر نزدیک‌تر شد.
بحث و نتیجه‌گیری: نتایج حاضر نشان داد تمرینات راه رفتن بر هم انقباضی عمومی و جهت‌دار مفصل مچ پا در بیماران دیابتی بدون نوروپاتی مؤثر است و باعث افزایش هم انقباضی در مفصل مچ پا میشود که میتواند اثرات مفیدی بر ثبات مفصل طی راه رفتن به دنبال داشته باشد.
مواد و روش کار: نمونه آماری پژوهش حاضر شامل 24 نفر (12 نفر گروه تجربی و 12 نفر گروه کنترل) بود. گروه تجربی به مدت 8 هفته تمرینات راه رفتن را انجام دادند و گروه کنترل در این مدت هیچ‌گونه فعالیتی را انجام ندادند. برای محاسبه هم انقباضی عمومی و جهت‌دار، ابتدا فعالیت الکترومایوگرافی عضلات دوقلو و درشتنئی قدامی توسط دستگاه الکترومایوگرافی (Bio System, UK) 8 کاناله و با الکترود سطحی ثبت شد. برای نرمال سپس سیگنال‌های الکترومایوگرافی، اطلاعات Root mean square) RMS) بر حداکثر انقباض ارادی ایزومتریک هر عضله نرمال شدند. برای تجزیه‌وتحلیل آماری از آزمون آنالیز واریانس دوسویه استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد هم انقباضی عمومی طی فاز بارگذاری در گروه تجربی در مرحله پسآزمون در مقایسه با پیشآزمون افزایش معنیداری داشت. میانگین هم انقباضی جهت‌دار طی فاز بارگذاری (001/0=p)، اتکا (001/0>p)، بلند شدن پنجه پا (008/0=p) و نوسان (001/0=p) در گروه تجربی در مرحله پسآزمون در مقایسه با پیشآزمون کاهش معنیداری داشت و به صفر نزدیک‌تر شد.
بحث و نتیجه‌گیری: نتایج حاضر نشان داد تمرینات راه رفتن بر هم انقباضی عمومی و جهت‌دار مفصل مچ پا در بیماران دیابتی بدون نوروپاتی مؤثر است و باعث افزایش هم انقباضی در مفصل مچ پا میشود که میتواند اثرات مفیدی بر ثبات مفصل طی راه رفتن به دنبال داشته باشد.
نوع مطالعه: کارآزمایی بالینی |
موضوع مقاله:
فیزیولوژی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
