تاریخ دریافت 24/05/87، تاریخ پذیرش 16/11/87

چکیده

پیش زمینه و هدف: عوامل مختلفی از جمله هیپوکسی، کمبودهای تغذیه­ای و اختلالات متابولیک از قبیل دیابت قندی، فرایند ترمیم زخم را مختل می­کنند.�مطالعات نشان داده که تجویز سیستمیک استروژن و یا تجویز موضعی بر روی زخم باعث بهبود فرایند ترمیم زخم و رگزائی می­شود. در این مطالعه اثر تجویز سیستمیک استرادیول بر فرایند ترمیم زخم در زخم­های پوستی موش­های صحرایی دیابتی و نرمال بررسی شده است.

مواد و روش کار: 44 راس موش صحرایی نر بالغ از نژاد اسپراگو - داولی به 4گروه (2 نرمال، 2 دیابتی) که دیابت با تزریق داخل وریدی mg/kg 38 استرپتوزوتوسین (STZ) القا می­شد، تقسیم شدند. در دو گروه (1 نرمال، 1دیابتی) استرادیول والریت µg/kg 200 داخل عضلانی 24 ساعت قبل از ایجاد زخم، تزریق می­شد. 4 زخم به قطر 6 میلی­متر در ناحیه پشت حیوان ایجاد می­گردید. سطح مخاط زخم­ها در روزهای 1، 4و 8 بعد از ایجاد زخم اندازه گیری و بعد از اسکن توسط نرم­افزار کامپیوتری ScnImage محاسبه شدند. ده روز بعد از تزریق استرادیول نمونه بافت ترمیمی جهت آزمایشات بافت شناسی برداشته شد.

یافته­ها: تجویز سیستمیک استرادیول به­طور قابل ملاحظه­ای باعث افزایش سرعت کاهش سطح زخم در گروه­های نرمال و دیابتی شده است. مطالعات
بافت­شناسی نشان داده که رگزائی و تراکم سلولی در بافت ترمیمی زخم­های موش­های صحرایی گیرنده استرادیول به­طور قابل ملاحظه­ای بیشتر بوده است.

بحث و نتیجه گیری: تجویز سیستمیک استرادیول 24 ساعت قبل از ایجاد زخم باعث بهبود فرایند ترمیم زخم­های پوستی دیابتی و غیردیابتی می­شود.

کلید واژه­ها: استرادیول، ترمیم زخم، دیابت، استرپتوزوتوسین

مجله پزشکی ارومیه، دوره بیستم، شماره‌ اول، ص 33-26، بهار 1388

آدرس مکاتبه: ارومیه، خیابان جهاد، دانشگاه علوم پزشکی ارومیه، مرکز فوریت­های پزشکی، تلفن تماس: 09143899649

Email: af.amin @yahoo.com