دکتر خسروحضرت ی تپه [1] ، افش ی ن برازش [2]

  تاریخ دریافت 5/4/86، تاریخ پذیرش 23/8/86

  چکیده

  موارد بیماری لیشمانیوز جلدی در جهان رو به افزایش است و در بسیاری از مناطق ایران از جمله استان اصفهان، خوزستان و کرمان ب ه صورت آندمیک دیده می­شود. شرایط خوب آب و هوایی برای ناقلین، نبود امکانات بهداشتی و درمانی کافی در زمان جنگ جهت پیشگیری و درمان، زمینه ساز شیوع بیماری در بین نیروهای مسلح که در جبهه جنگ حضور داشتند بود. با توجه به مشکلاتی که مطرح شد به خصوص در امر مبارزه با ناقلین و مخازن، امروزه بهترین و ساده­ترین راه مبارزه همان افزایش سطح ایمنی افراد است. لذا ایجاب می­کند که مطالعاتی در زمینه تهیه مایه لیشمن استاندارد و ارزیابی آن در انسان صورت گیرد تا با اطمینان کامل نسبت به استفاده آن در مناطق آندمیک مبادرت نمود.

  بیمار مردی اهل میاندوآب قبل از اعزام به جبهه حدود شانزده سال پیش از بازوی سمت چپ تحت لیشمانیزاسیون قرار گرفته بود. بعد از 3 ماه زخم­هایی در اطراف محل تزریق دیده می­شود. سپس به صورت موضعی با گلوکانتیم تحت درمان قرار می­گیرد. در عرض این چند سال چندین بار زخم­ها عود کرده و تحت درمان قرار می­گیرد تا این­که بالاخره توسط یکی از متخصصان پوست به بخش انگل­شناسی ارجاع شد . اجسام لیشمن و فرم پروماستیگوت در اسمیر و محیط کشت رویت گردید.

  با توجه به مشکلاتی که به بیمار گزارش شده فوق به علت لیشمانیزاسیون پیش آمده و گزارشات دیگری که همکاران انگل­شناسی در کنگره­های مختلف از عود بیماری در افراد واکسینه شده ارائه داده­اند، پیشنهاد می ­شود توجه محققان نسبت به تهیه و ارزشیابی واکسنی بی خطر و موثر علیه این بیماری معطوف گردیده تا پس از حصول اطمینان از بی­خطر بودن آن، در مناطقی که سایر روش­های کنترلی موثر نمی­باشد، مورد استفاده قرار گیرد.

  مجله پزشکی ارومیه، سال نوزدهم، شماره‌ دوم، ص 170-167 ، تابستان 1387

  [1] دانشیار گروه انگل شناسی و قارچ شناسی، دانشگاه علوم پزشکی ارومیه (نویسنده مسئول)

  [2] کارشناس ارشد گروه انگل شناسی و قارچ شناسی، دانشگاه علوم پزشکی ارومیه