مقدمه: افزایش جمعیت، پیشرفت تکنولوژی و زندگی ماشینی سبب گردیده است که انسان بیش از پیش در معرض حوادث و سوانح قرار گیرد که در این میان ناحیه فک و یک سوم میانی صورت آسیب­پذیرتر از سایر قسمت­های بدن می­باشد. هدف از اجرای این طرح تشخیص مشخصات شکستگی­های میانی صورت در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی ارومیه در یک دوره دهساله و مقایسه نتایج حاصل با شاخص­های جهانی است.

مواد و روش کار:�این مطالعه توصیفی – مقطعی بر روی 320 نفر از بیماران بستری در بخش ENT بیمارستان امام خمینی در یک دوره ده ساله از سال 1375 تا 1384 صورت گرفته است. اطلاعات بیماران (سن، جنس، علت شکستگی، نوع شکستگی، محل زندگی و شغل افراد) به وسیله چک لیستی از پرونده­ها اخذ گردید. تجزیه و تحلیل داده­ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون­های توصیفی و نمایش نتایج در قالب جداول و نمودارها انجام شد.

نتایج:�در این مطالعه اطلاعات مربوط به 320 بیمار که 252 نفر از آنان (75/78%) مرد و 68 نفر(25/21%) زن بودند، بازیابی شد. نسبت مرد به زن 7/3 به 1 بود. بیشترین فراوانی شکستگی میانی صورت (5/32%) در گروه سنی 30-21 سال بود. بیشترین فراوانی شکستگی میانی صورت در نوع شکستگی مختلط 140 مورد (75/43%) بود. بیشترین علل شکستگی­ها به وسیله حوادث وسایل نقلیه موتوری 160 مورد (50%)، حوادث شغلی 52 مورد (25/16%)، زد و خورد 24 مورد (5/7%) و سایر علل 24 مورد (5/7%). در افراد ساکن در شهر 60% و در افراد شاغل (5/32%) می­باشد.

بحث:�نتایج حاصل از این مطالعه با یافته­های مطالعات جهانی در زمینه شکستگی­های میانی صورت مطابقت دارد. علل و خصوصیات شکستگی­های میانی صورت بازتابی از خصوصیات نوع ضربه یا آسیب در هر جامعه است. بنابراین می­توان برای پیشگیری و درمان آنها یک برنامه پوششی طراحی کرد.