پیش زمینه و هدف: استفاده از سلول‌های خون بند ناف به عنوان یک منبع غنی از سلول‌های بنیادی پنجره جدیدی به روی درمان‌های ترمیمی مبتنی بر سلول گشوده است. روش‌های متنوع زیادی برای جداسازی سلول‌های هسته‌دار خون بند ناف به کار گرفته شده است. هیدروکسی اتیل استارچ یک عامل القا سدیمانتاسیون گلبول‌های قرمز است که گزارش‌های متنوع و گاهاً متضادی درباره غلظت بهینه و توانایی آن در کاهش تعداد گلبول‌های قرمز خون وجود دارد. بنابراین مطالعه حاضر به منظور تعیین شرایط و غلظت نسبی بهینه هیدروکسی اتیل استارچ، نیروی نسبی سانتریفوژ، دما و قطر لوله در راندمان جداسازی سلول‌های هسته‌دار خون بند ناف انجام پذیرفت.

مواد و روش‌ها: خون بند ناف از زنان با زایمان طبیعی جمع‌آوری شد. اثربخشی فرایند جداسازی از طریق شمارش سلولی و برآورد زیستایی سلول‌ها پس از هر مرحله جداسازی در غلظت‌های متفاوت هیدروکسی اتیل استارچ، قدرت‌های نسبی سانتریفوژ مختلف و دماهای متفاوت مورد ارزیابی قرار گرفت.

نتایج: میانگین کل درصد سلول‌های هسته‌دار جدا شده به ترتیب برای غلظت‌های 5/0، 1/1، 8/1 و 5/2 درصد هیدروکسی اتیل استارچ معادل 8/66، 3/73، 1/75، 9/76 و 9/69 درصد بود. بیشترین میزان سلول‌های هسته‌دار در نیروی نسبی سانتریفوژ g50 و در دمای 22 درجه سانتی‌گراد جدا سازی شد. سدیمانتاسیون خون آمیخته با 5/2 درصد هیدرکسی اتیل استارچ در زمان‌های 30، 60 و 90 دقیقه به ترتیب منجر به جداسازی 57، 63 و 64 درصد کل سلول‌های هسته‌دار خون بند ناف شد.

بحث و نتیجه گیری: تعداد کل سلول‌های هسته‌دار و گلبول‌های قرمز در موفقیت فرایند پیوند خون بند ناف نقش اساسی را ایفا می‌کند. در این مطالعه بیشترین میزان جداسازی سلول‌های هسته‌دار 76 درصد با کاهش 90 درصدی گلبول‌های قرمز بود که در شرایط سانتریفوژ با نیروی نسبیg 50 به مدت 10 دقیقه در غلظت 5/2 درصد هیدرکسی اتیل استارچ بدست آمد. مطالعات بیشتر به منظور بررسی اثرات سایر عوامل در میزان سدیمانتاسیون گلبول‌های قرمز به منظور جداسازی سلول‌های هسته‌دار لازم است.