پیش زمینه و هدف: عدم تخمک‌گذاری 20درصد از علل نا باروری را تشکیل می‌دهد و سندرم تخمدان‌های پلی کیستیک (PCOS) شایع‌ترین بیماری غدد در زنان در سنین باروری می‌باشد، تخمدان پلی کیستیک سندرمی است که با عدم تخمک‌گذاری مزمن و نازایی همراه می‌باشد. در بعضی مطالعات اخیر از داروهای مهارکننده آروماتاز مانند لتروزول به‌عنوان داروی مناسبی در القای تخمک‌گذاری توصیه شده است. تحریک تخمک‌گذاری تک تخمی یکی‌ از مزایای داروی لترزول می‌باشد که در سندرم پی‌ سی‌ او اس‌ می‌تواند مد نظر قرار گیرد. بنابراین بر آن شدیم اثرات لتروزول را در مقایسه با کلومیفن سیترات بر موفقیت القای تخمک‌گذاری در بیماران با سندرم تخمدان‌های پلی کیستیک ارزیابی نماییم.

روش کار: در کار آزمایی بالینی حاضر 220 نفر از بیماران نازا با تشخیص PCOS به شکل تصادفی به دو گروه دارویی کلومیفن سیترات و لتروزول وارد شده و هر دو گروه مداخله آمپول گنادوتروپین، hCG و انجام IUI را دریافت نمودند. دو گروه از نظر پیامد درمان شامل تعداد فولیکول‌های رسیده، ضخامت آندومتر و تعداد گنادوتروپین‌های مصرفی در روز تجویز HCG میزان بروز بارداری و چند قلویی و میزان سقط تا هفته چهاردهم بررسی و با یکدیگر مقایسه شدند.

نتایج: اختلاف میانگین سنی بیماران بین گروه لتروزول و کلومیفن از نظر آماری معنی‌دار نبود. در این مطالعه اختلاف میانگین تعداد تخمک و نیز ضخامت اندمتر بین دو گروه کلومیفن و لتروزول معنی‌دار بودی لیکن رخداد حاملگی‌ بین دو گروه از نظر آماری تفاوت معنی‌داری نداشتند. میانگین تعداد فولیکول‌های رسیده در گروه لتروزول 8/0±83/1و در گروه کلومیفن 13/1±28/27 عدد بود (001/0P=). میانگین ضخامت آندومتر18/1±7/8 در گروه لتروزول و در گروه کلومیفن 20/1±30/7 بود (001/0P=). تعداد 30 نفر 3/27درصد در گروه لتروزول و 20 نفر 2/18درصد در گروه کلومیفن تست مثبت بارداری داشتند (1/0P=).

بحث و نتیجه‌گیری: در ضمن با اینکه احتمال حاملگی‌ چند قلویی با توجه به تعداد کمتر فولیکول رسیده در گروه لترزول پایین‌تر بود لیکن رخداد حاملگی اختلاف معنی‌داری با گروه کلومیفن نداشت، لذا شاید لتروزول را به عنوان داروی مؤثر برای القای تخمک‌گذاری در بیماران PCOS پیشنهاد نمود.