پیش زمینه و هدف: ناشتا بودن بعد اعمال جراحی شکم یک سنت مرسوم جراحان به دلیل ترس از عوارض شروع تغذیه خوراکی قبل از برگشت حرکات روده‌ای می‌باشد. در عین حال شواهد علمی حمایت کننده از این روش تغذیه وجود ندارد. هدف ما در این مطالعه معرفی تغذیه خوراکی زودرس به عنوان روش روتین درمانی و در نتیجه کاهش زمان ناشتائی بیماران می‌باشد.

   مواد و روش کار: بیمارانی که تحت آناستاموز کولون قرار گرفته‌اند به طور تصادفی به دو گروه (گروه مورد 38 نفر و گروه کنترل 40 نفر) تقسیم شدند. گروه 1 روز بعد از عمل، رژیم مایعات شروع و کم کم به رژیم جامدات تغییر یافت در گروه 2 تغذیه پس از رفع ایلئوس شروع شد؛ و در نهایت دو گروه از نظر استفراغ، حرکات روده‌ای، عوارض، زمان شروع تغذیه خوراکی، حجم سرم دریافتی و طول مدت بستری مورد بررسی قرار گرفتند.

   یافته‌ها: 78 بیمار از سال 1388 تا 1390 وارد مطالعه شدند. 38 بیمار در گروه 1 و 40 بیمار در گروه 2. تفاوت معنی‌داری بین دو گروه از نظر عوارض کلی وجود داشت. در گروه 1 کاهش واضحی در طول مدت بستری، حجم سرم دریافتی، ایلئوس استفراغ و اتساع شکمی بعد عمل، زمان دفع گاز، گذاشتن لوله معده موربیدیته، عوارض زخم وپنومونی وجود داشت.

  بحث و نتیجه گیری: تغذیه خوراکی زودرس روشی بی خطر و قابل تحمل توسط بیماران می‌باشد. با توجه به کاهش طول مدت بستری و ایلئوس، می‌توان تغذیه زودرس را یک روش درمانی موثر و روتین در این بیماران در نظر گرفت. مطالعات بیشتری لازم است تا بر جنبه‌های اقتصادی و رضایت و تغییرات فیزیولوژیک بیماران متمرکز شوند.