پیش زمینه و هدف: در سال ۲۰۰۶تعداد کل سالمندان جهان ۶۸۷میلیون و ۹۲۳ هزار نفر برآورد شده است و پیش بینی می‌شود در سال۲۰۵۰ به بیش از یک میلیارد نفر برسد، با افزایش تعداد سالمندان مسائل و مشکلات حمایتی، اجتماعی، توان‌بخشی آنان نیز افزایش خواهد یافت.با توجه به اینکه هدف فقط طولانی کردن عمر نیست بلکه ارتقاء کیفیت زندگی هم ضروری است. بررسی وضعیت روانی و کیفیت زندگی سالمندان می‌تواند اطلاعات جامعی در مورد شرایط سلامت آنان فراهم کند، مطالعات کمی اثر تغییرات محیطی را بر تغییرات سلامت زندگی سالمندان شهر و روستا مورد بررسی قرار داده‌اند. مطالعه حاضر با هدف بررسی کیفیت زندگی سالمندان ساکن شهر و روستا، شهرستان کامیاران انجام شد.

مواد و روش کار: این پژوهش، با طراحی مقطعی و اهداف توصیفی-تحلیلی بر روی ۴۰۰ سالمند ساکن شهرستان کامیاران انجام گردید.نمونه‌ها از سالمندان تحت پوشش مراکز بهداشتی درمانی شهری و روستایی به روش نمونه گیری چند مرحله‌ای و طبقه بندی شده انتخاب گردیدند.داده‌ها مورد نیاز با استفاده از پرسشنامه SF۳۶ جمع آوری شد.برای تجزیه تحلیل داده‌ها از اندازه‌های توصیفی و آزمون‌های آنالیز واریانس یک طرفه وt مستقل استفاده'گردید.

یافته‌ها: بر اساس نتایج تجزیه تحلیل داده‌ها میانگین سنی افراد تحت مطالعه ۳/۶۸ سال بود. بیش از سه چهارم آنان به همراه خانواده زندگی می‌کردند.طبق یافته‌ها میانگین نمره تمام کل هشت مورد شاخص کیفیت زندگی بالاتر از ۵۰ بود. مردان سالمند نسبت به زنان میانگین نمره کیفیت زندگی بالاتری داشتند، همچنین میانگین تمام شاخص‌های کیفیت زندگی در سالمندان روستایی بیشتر از شهرنشینان بود و این اختلاف از نظر آماری رابطه معنی‌داری بود (۰۰۱/۰=p).

نتیجه گیری: در صورتی که میانگین نمره هشت شاخص کیفیت زندگی۵۰ با انحراف معیار ۱۰را به عنوان شاخص هنجار تلقی کنیم، کیفیت زندگی سالمندان خصوصاً روستانشینان، در حد مطلوب بود.