، فتاحی ابراهیم، آذرگون علیرضا، فخرجو اشرف،
دوره ۱۵، شماره ۲ - ( ۴-۱۳۸۳ )
چکیده
پیش زمینه و هدف: هلیکوباکترپیلوری از شایع ترین بیماری های عفونی در دنیا به شمار می رود و به عنوان اصلی ترین علت بیماری زخم پپتیک پذیرفته شده است. ریشه کنی هلیکوباکترپیلوری منجر به بهبودی زخم و کم شدن عوارض ناشی از آن و میزان عود زخم پپتیک می گردد. رژیم های درمانی سه دارویی با پایه مترانیدازول یا کلاریترومایسین در دوره های ۷ ،۱۰ و ۱۴ روزه در مناطق مختلف دنیا توصیه شده که معمولا حاوی یک داروی کاهنده ترشح اسید از نوع مهار کننده پمپ پروتون و آنتی بیوتیکی دیگر است. از طرف دیگر نشان داده شده است که کلاریترومایسین جایگزین خوبی برای مترونیدازول به خصوص در نواحی با شیوع بالای مقاومت به مترونیدازول، می باشد.مواد و روش: در این مطالعه که به صورت کارآزمایی بالینی شاهد دار تصادفی صورت گرفت، کارآیی یک رژیم سه دارویی ریشه کنی هلیکوباکتر پیلوری حاوی کلاریترومایسین در دوره های ۷ و ۱۴ روزه مقایسه شده است.این مطالعه بر روی بیمارانی انجام گرفت که توسط آندوسکوپی و بیوپسی توسط تست های اوره آز سریع و مطالعات هیستوپاتولوژیکی تشخیص های زخم پپتیک یا دیسپپسی غیر زخم همراه با عفونت هیکوباکتر پیلوری در آنها داده شده بود. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: گروه A تحت درمان با کلاریتروماسین ۵۰۰ میلی گرم دوبار در روز، آموکسی سیلین ۱ گرم دوبار در روز و امپرازول ۲۰ میلی گرم دوبار در روز برای مدت ۷ روز و گروه B تحت درمان با همان داروها برای مدت ۱۴ روز قرار گرفتند. بررسی بالینی و آندوسکوپی مجدد ۴ هفته بعد از خاتمه درمان صورت گرفت که اگر هر دو تست اوره آز و مطالعات هیستوپاتولوژیکی روی نمونه های بیوپسی منفی می گردید، ریشه کنی هلیکوباکتر پیلوری مورد قبول قرار می گرفت.یافته ها: تعداد ۶۵ بیمار از ۸۱ بیمار انتخاب شده این مطالعه را کامل کرده و مورد آندوسکوپی مجدد قرار گرفتند. درجه ریشه کنی هلیکوباکترپیلوری در بیماران تمام کننده طرح در گروه A (۳۵ بیمار) و در گروه B (۳۰ بیمار) %۸۵,۶ در مقابل %۸۶.۶ بود (p=۰.۶). اگر چه به علت ریزش ۱۶ نفر از بیماران بخاطر عدم رضایت به آندوسکوپی مجدد و علل دیگر درجه ریشه کنی بر اساس درمان– مقصد در گروه A (۴۱ بیمار ) و گروه B (۴۰ بیمار) که به ترتیب برابر %۷۳.۱ در مقابل %۶۵ بود (p=۰.۴۲). بین درجه ریشه کنی هلیکوباکترپیلوری و سن، جنس، شدت التهاب در نمونه های پاتولوژیک و تشخیص زخم پپتیک یا دیسپپسی ارتباط معنی داری مشاهده نشد. بطور کلی %۱۹.۵ از بیماران در دو گروه دچار عوارض جانبی خفیف شدند ولی هیچیک دارای عارضه جانبی اصلی نبود و همراهی قابل ملاحظه بین عوارض جانبی و طول درمان هم وجود نداشت.بحث و نتیجه گیری: رژیم درمانی سه دارویی حاوی کلاریترومایسین بر اساس آنالیز تمام کننده طرح منجر به درجه ریشه کنی هلیکوباکترپیلوری قابل قبولی بود و اختلاف معنی دار بین دو پروتکل بالا وجود نداشت.
طناز کمونه، رسول زحمتکش رودسری،
دوره ۳۵، شماره ۴ - ( ۴-۱۴۰۳ )
چکیده
پیش‌زمینه و هدف: بیماری زخم پپتیک باعث ایجاد زخم‌های باز در پوشش داخلی معده یا اثنی عشر می‌شود. امروزه عامل اصلی زخم‌های گوارشی را عفونت به هلیکوباکتر پیلوری می‌دانند.CD۱۴ یک گیرنده شناسایی الگو در غشاء سلولی، جهت شناسایی محصولات باکتریایی بوده که در مراحل اولیه پاسخ‌های ایمنی و التهابی نقش کلیدی دارد. هدف از این تحقیق بررسی ارتباط بین پلی مورفیسم C۱۵۹T ژن CD۱۴ در بیماران مبتلا به زخم پپتیک همراه با عفونت هلیکوباکترپیلوری است.
مواد و روش کار: در این مطالعه موردی شاهدی، ۱۳۷ فرد بیمار و ۱۲۳ فرد سالم موردبررسی قرار گرفتند. پس از استخراج DNA ژنومی از بیوپسی بافت معده، فراوانی ژنوتیپ‌ها در بیماران و گروه کنترل با استفاده از روش ARMS-PCR Tetra primer تعیین شد. آنالیز داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS (ویرایش ۲۶) صورت گرفت.
یافته‌ها: فراوانی ژنوتیپ‌های CC,CT,TT در بیماران به ترتیب ۸/۲۴درصد، ۶/۴۱درصد و ۵/۳۳درصد و در افراد سالم به ترتیب ۹ /۸درصد، ۱/۴۳درصد و ۳/۴۷درصد بود. آنالیز آماری نشان داد که ارتباط معناداری بین پلی مورفیسم C۱۵۹T ژن CD۱۴ با بیماری زخم پپتیک و عفونت هلیکوباکترپیلوری وجود دارد (۰۰۰۳/۰ =P).
بحث و نتیجه‌گیری: نتایج آنالیز آماری نشان داد که حضور آلل T در موقعیت -۱۵۹C>T ژن CD۱۴ را می‌توان یک عامل خطر برای بیماری زخم پپتیک و عفونت هلیکوباکترپیلوری مطرح نمود. اگرچه بررسی سایر پلی مورفیسم های ژن CD۱۴ و مطالعه در جمعیت‌های بزرگ‌تر لازم است.
