---

پیش زمینه و هدف: تصویر ذهنی از خود در واقع نگرش، ادراک و برداشتی که شخص از خود دارد. اعتماد به نفس نیز عبارت از احساس ارزشمند بودن فرد است. افرادی که نگرش منفی به جسم خود دارند یا دچار اعتماد به نفس پایینی هستند به احتمال بیشتری از افسردگی، ایزولاسیون و وسواس رنج می برند. دوران گذر از کودکی و ورود به نوجوانی و جوانی یکی از مراحل زندگی است که در آن توجه فرد به ظاهر خویش در راستای جلب توجه دیگران به اوج می رسد. درک نوجوان از جسم خود راهگشای استفاده وی از استعدادهای خویشتن و برقراری ارتباطی مناسب و توام با اعتماد به نفس با دیگران است. با توجه به موارد فوق هدف این پژوهش بررسی تصویر جسمی نوجوانان از خود و میزان اعتماد به نفس آنها بود تا بر اساس اطلاعات کسب شده، به مشکلات نمونه های مورد تحقیق و علل آن پی برده و راهکارهایی جهت برقراری محیط آموزشی مناسب و برطرف سازی معضلات ارایه نمایند.مواد و روش کار: در این پژوهش که به شیوه توصیفی انجام شد، تصویر ذهنی از خود و اعتماد به نفس دختران و پسران محصل در دبیرستان های منتخب شهر ارومیه مورد بررسی قرار گرفت. نمونه گیری به صورت تصادفی و با مراجعه به ۴ دبیرستان دخترانه و ۴ دبیرستان پسرانه صورت گرفت. در این مطالعه جمعا ۳۹۷ دانش آموز مورد بررسی قرار گرفتند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون کای دو استفاده شد.یافته ها: از مجموع ۳۹۷ نفر دانش آموز بررسی شده، ۱۹۷ نفر (%۴۹,۶) مونث و ۲۰۰ نفر (%۵۰.۴) مذکر بودند. نتایج حاصل از این پژوهش مبین آن بود که در اکثر واحدهای پژوهش تصویر ذهنی از خود در حد متوسط و اعتماد به نفس در حد بالا بود. تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که در نمونه های مورد پژوهش بین "اعتماد به نفس" جنسیت (p=۰.۱۳۸) و وضعیت تحصیلی (p=۰.۰۶۲) ارتباط معنی دار آماری وجود ندارد. همچنین بین "تصویر ذهنی از خود" با جنسیت (p=۰.۰۶۶) و وضعیت تحصیلی (p=۰.۰۶۴) ارتباط معنی دار آماری وجود نداشت.بحث و نتیجه گیری: علی رغم نتایج نسبتا مطلوب به دست آمده در این پژوهش، مشخص شده است که برای اکثر دانش آموزان حمایت های عاطفی لازم به علت فقر فرهنگی یا اقتصادی خانواده یادگیری والیدین چندان صورت نمی گیرد و اکثرا قدرت و آمادگی مقابله با موقعیت های جدید را ندارند. از این رو آگاه سازی و مشارکت خانواده ها و اولیای مدارس و مراجع ذی صلاح در شناسایی و مقابله با عواملی که می توانند باعث کاهش اعتماد به نفس نوجوانان گشته و بر تصویر ذهنی آنها از خود تاثیر منفی داشته باشد ضروری به نظر می رسد است.

---

پیش زمینه و هدف: هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرین منظم ورزشی بر بیان ژنی گیرنده بتا-۲ آدرنرژیک (Adrenergic Receptor B۲) و سطح FMD (Flow Mediate Dilation ) در مردان میانسال کم تحرک می‌باشد.

مواد و روش‌ها: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی با اندازه گیری‌ها متعدد می‌باشد. از بین ۹۶ مرد میانسال داوطلب، ۲۰ آزمودنی(۴۰-۵۵ سال) پس اخذ رضایت نامه در تحقیق شرکت داده شدند و سپس به دو گروه تمرین (۱۰ نفر) و گروه کنترل (۱۰ نفر) تقسیم شده و هشت هفته تمرین ورزشی (مدت: ۴۵ دقیقه، سرعت: ۶۵-۵۰ درصد حداکثر ضربان قلب فعالیت، شیب: صفر درجه) را اجرا کردند، و در سه مرحله‌ی: پایه، بعد از چهار هفته، و هفته هشتم) شاخص‌های فوق (ADRB۲ و FMD) اندازه گیری شد. برای بررسی mRNAی گیرنده ADRB۲ از Real time PCR و برای FMD از Pulsed Doppler Velocity Signal استفاده شد.

یافته‌ها: بیان ژنی ADRB۲ بعد از چهار و هشت هفته فعالیت ورزشی افزایش معنی داری در گروه تمرین داشت (۰۰۱/۰ P<)، لیکن بیان ژنی این گیرنده در گروه کنترل بعد از چهار هفته کم تحرکی در گروه کنترل افزایش معنی داری یافت (۰۲۶/۰P<) با این حال بعد از هشت هفته کاهش یافت (۳۸۶/۰P<). سطح FMD بعد از چهار و هشت هفته تمرین ورزشی در گروه تمرین افزایش معنی داری یافت(۰۰۱/۰ P<). در گروه کنترل نیز سطح بعد از چهار هفته تغییر معنی داری نیافت (۳۱۰/۰P<) اما بعد از هشت هفته سطح آن کاهش معنی داری داشت (۰۱۰/۰P<).

بحث و بررسی: فعالیت منظم ورزشی باعث افزایش بیان ژنی گیرنده ADRB۲ و سطح FMD در مردان میانسال می‌شود، در حالیکه کم تحرکی باعث کاهش این شاخص‌ها می‌شود.

 

---

پیش‌زمینه و هدف: هدف از این پژوهش مقایسه بین اثرات ۱۲ هفته تمرینات مقاومتی و استقامتی بر ANP، اندوتلین-۱، آپلین و فشارخون در مردان میان‌سال با فشارخون بالا بود.

مواد و روش­ها: در این پژوهش ۲۸ مرد میان‌سال (با میانگین سنی ۴/۲±۳/۳۹ سال و ۷/۱±۶/۲۸ BMI=) دارای فشارخون بالا و داوطلب به‌صورت تصادفی به دو گروه ١۴ نفره مقاومتی و استقامتی تقسیم شدند. پروتکل تمرینی شامل اجرای تمرینات استقامتی با شدت و مدت فزاینده و تمرینات مقاومتی با شدت ۸۰ درصد از یک تکرار بیشینه بود که سه جلسه در هفته و به مدت ۱۲ هفته اجرا گردید. نمونه­های خونی ناشتا قبل از شروع پروتکل و ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی اندازه­گیری شد. برای تعیین تفاوت­های درون‌گروهی از آزمون t همبسته و جهت تعیین تفاوت­های بین گروهی از آزمون t مستقل استفاده شد.

یافته­ها: در هر دو گروه استقامتی و مقاومتی در پس‌آزمون افزایش معناداری در ANP و آپلین و همچنین کاهش معناداری در اندوتلین -۱ و فشارخون سیستولی و دیاستولی نسبت به پیش‌آزمون مشاهده شد. علاوه بر این، نتایج حاصل از مقایسه بین گروهی نشان داد که در پس‌آزمون در شاخص­های اندوتلین -۱، ANP و فشارخون سیستولی اختلاف معناداری به نفع گروه استقامتی وجود دارد.

نتیجه­گیری: اگرچه اجرای ۱۲ هفته تمرینات استقامتی و مقاومتی باعث بهبود هورمون­های آپلین، اندوتلین -۱، ANP، فشارخون سیستولی و دیاستولی در مردان با فشارخون بالا شد اما میزان اثرگذاری تمرینات استقامتی بر شاخص­های اندوتلین -۱، ANP و فشارخون سیستولی به‌طور محسوسی بهتر بود.

---

پیش‌زمینه و هدف: دیابت نوع دوم با افزایش التهاب در بافت‌های مختلف، ازجمله قلب، همراه است. بررسی فاکتورهای مرتبط با افزایش التهاب ناشی از دیابت و پیامدهای ناشی از آن می‌تواند تا حدودی از طریق اعمال مداخلات درمانی غیرتهاجمی کنترل گردد. هدف این مطالعه بررسی تأثیر تمرین تناوبی شدت بالا و مصرف آل سیستئین بر سطوح COX۲ و IL-۱B بافت قلب موش‌های صحرایی مبتلا به دیابت نوع دوم است.
مواد و روش کار: در این مطالعه تجربی با نمونه‌گیری تصادفی ساده تعداد ۳۰ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در پنج گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. پس از القای دیابت به گروه‌های تجربی و کنترل دیابتی، گروه‌های مداخله تمرین و مصرف مکمل آل سیستئین به مدت هشت هفته تمرین تناوبی شدید و مصرف مکمل را اجرا نمودند. جهت تعیین اختلاف بین گروه‌ها از آزمون آنالیز واریانس یک‌طرفه و از آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج این مطالعه نشان داد که اجرای تمرین تناوبی شدید سبب کاهش معنادار شاخص سطوح IL-۱B (۰۰۱/۰=p) و مصرف مکمل آل سیستئین سبب کاهش غیرمعنادار (۰۸۷/۰=p) و تمرین تناوبی شدید سبب افزایش غیرمعنادار (۱۴/۰=p) سطوح شاخص Cox۲ نسبت به گروه کنترل دیابتی در بافت قلب موش‌های صحرایی گردید. به نظر می‌رسد تغییرات کاهشی سطوح شاخص Cox۲ در گروه مکمل آل سیستئین سبب وخیم‌تر شدن شرایط التهاب دیابتی می‌گردد.
بحث و نتیجه‌گیری: اجرای تمرین تناوبی شدید به مدت هشت هفته سبب تغییرات افزایش معنادار در سطوح شاخص IL-۱b در بافت قلبی موش‌های صحرایی می‌گردد. همچنین مکمل‌سازی تکی و ترکیبی آل سیستئین با این نوع تمرین تغییرات مشهودی در شاخص‌های IL-۱b و COX-۲ ایجاد نکرد. ازجمله محدودیت اصلی در این مطالعه عدم نمونه‌برداری هم‌زمان در تمامی نمونه‌ها بود.