پیش زمینه و هدف: پژوهش‌های مختلف نشان داده‌اند که میزان خودکارآمدی با مصرف سیگار در ارتباط بوده و افراد سیگاری از کیفیت زندگی پایین تری به نسبت غیر سیگاری‌ها برخوردارند .پژوهش حاضر با هدف بررسی خود کارامدی و ابعاد کیفیت زندگی افراد سیگاری و غیر سیگاری صورت گرفت.

مواد و روش کار: نمونه این پژوهش 160 نفر مرد (80 نفر سیگاری و 80 نفر غیرسیگاری) بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند، جهت گرداوری داده‌ها از پرسشنامه خودکارآمدی شرر و پرسشنامه کیفیت زندگی 26 سؤالی سازمان جهانی بهداشت ((WHOQOL-26 استفاده شد و تحلیل داده‌ها به روش تحلیل واریانس چندگانه (MANOVA) انجام گرفت.

یافته‌ها: نتایج نشان دادند که نمره‌های گروه غیر سیگاری در مقیاس خود کارآمدی (05/0 P<) به طور معنی‌داری بالاتر از گروه غیر سیگاری است و در میزان کیفیت زندگی،  بعد جسمی (05/0 P<)، بعد روانی (01/0P<)، بعد روابط اجتماعی (05/0P<) و بعد محیطی (05/0 P<) به طور معنی‌داری بیشتر از گروه سیگاری می‌باشد.

نتیجه گیری: پایین بودن میزان خودکارآمدی در افراد سیگاری در این پژوهش مطابق با یافته‌های پیشین می‌باشد و بعلاوه پایین بودن میزان کیفیت زندگی در ابعاد ذکر شده نشان می‌دهد که سیگاری‌ها وضعیت نامطلوبی را در سلامت جسمانی، روانی، روابط اجتماعی و محیطی ادراک می‌کنند.