۲ نتیجه برای زانوی پرانتزی
امیرعلی جعفرنژادگرو، سعیده ناصری،
دوره ۳۳، شماره ۸ - ( ۸-۱۴۰۱ )
چکیده
پیش‌زمینه و هدف: زانو پرانتزی از شایع‌ترین ناهنجاری‌های مفصل زانو است که در آن کوندیل‌های داخلی استخوان ران از یکدیگر دور می‌شوند. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر هشت هفته تمرین دویدن بر روی تردمیل و دویدن بر سطح زمین بر متغیرهای نیروهای عکس‌العمل زمین افراد مبتلا به زانوی پرانتزی بود.
مواد و روش کار: پژوهش حاضر از نوع نیمه‌تجربی و آزمایشگاهی بود. ۴۵ پسر مبتلا به زانوی پرانتزی به‌صورت نمونه‌گیری تصادفی در سه گروه ۱۵ نفره شامل گروه تمرین بر روی تردمیل (سن: ۲۸/۲±۷۱/۲۱ سال؛ وزن: ۱۰/۱±۳۵/۸۳ کیلوگرم)، گروه تمرین بر روی سطح زمین (سن: ۳۳/۲±۱۴/۲۱ سال؛ وزن: ۸۴/۱±۲۵/۸۲ کیلوگرم) و گروه کنترل (سن: ۶/۲±۱۴/۲۳ سال؛ ۵۰/۱±۱۵/۸۰ کیلوگرم) قرار گرفتند. تمرینات دویدن هشت هفته در گروه‌های تمرینی با سرعت تقریبی ۲/۳ متر بر ثانیه اجرا شد. نیروهای عکس‌العمل زمین به‌وسیله دستگاه صفحه نیرو برتک (Bertec Corporation, Columbus, OH) با فرکانس نمونه‌برداری برابر ۱۰۰۰ هرتز ثبت گردید. متغیرهای اوج دامنه نیروی عکس‌العمل زمین در سه بعد و زمان رسیدن به اوج نیروها جهت تحلیل آماری استفاده شد. جهت تحلیل‌های آماری از نرم‌افزار SPSS V۲۱ و آنالیز واریانس دوسویه با اندازه‌های تکراری (repeated measure ANOVA) در سطح معناداری ۰۵/۰ استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج پژوهش حاضر در مؤلفه‌های زمان رسیدن به اوج در راستای داخلی-خارجی در فاز تماس پاشنه اختلاف معنی‌داری را بین گروه زمین با دو گروه دیگر نشان داد (۰۰۰/۰=P). زمان رسیدن به اوج در راستای قدامی-خلفی طی فازهای تماس پاشنه اختلاف معنی‌داری را بین گروه تردمیل با دو گروه دیگر نشان داد (۰۰۰/۰=P). همچنین زمان رسیدن به اوج در راستای عمودی طی فاز هل دادن (۰۰۰/۰=P)، اختلاف معنی‌داری را بین گروه زمین با دو گروه دیگر نشان داد.
بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج به‌دست‌آمده می‌توان بیان نمود که اثرات تمرین بر روی تردمیل در مقایسه با سطح زمین بیشتر بر روی زمان رسیدن بر اوج نیروها اثرگذار می‌باشد. به‌طورکلی تمرینات بر روی تردمیل اثرات مثبت بیشتری را در مقایسه با تمرین روی زمین نشان داد. باوجوداین، اثبات بهتر این موضوع نیاز به انجام پژوهش‌های بیشتر در این زمینه دارد.
امیرعلی جعفرنژاد گرو، میترا زیوری کبیر،
دوره ۳۳، شماره ۱۱ - ( ۱۱-۱۴۰۱ )
چکیده
پیش‌زمینه و هدف: زانوی پرانتزی یکی از رایج‌ترین آسیب‌های اندام تحتانی است که این عارضه به‌وسیله‌ی ایجاد گشتاور داخلی بر روی مچ پا و مفصل پا، بر کنترل وضعیت اثر می‌گذارد. عارضه زانوی پرانتزی بـا تغییـر بیومکانیک اندام تحتانی در طی راه‌رفتن و دویـدن همـراه است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر استفاده از کفش چابکی بر کنیتیک دویدن در افراد با زانوی پرانتزی قبل و بعد از پروتکل خستگی بود.
مواد و روش کار: این تحقیق از نوع موردی-شاهد بود. در این مطالعه ۱۴ نفر مرد دارای زانوی پرانتزی و ۱۵ فرد سالم در دامنه سنی ۲۰ تا ۳۰ سال در این پژوهش شرکت نمودند. با استفاده از صفحه نیرو برتک، نیروهای عکس‌العمل زمین هنگام دویدن قبل و بعد پروتکل خستگی اندازه‌گیری شد. نرمــال بــودن توزیــع داده‌هــا بــا اســتفاده از آزمــون شــپیروویلـک مـورد تأییـد قـرار گرفـت. از آزمون واریانس دوسویه با اندازه‌های تکراری جهت مقایسه داده‌ها و تمــام تحلیل‌هـا در سـطح معنـی‌داری ۰۵/۰ و بـا اسـتفاده از نرم‌افـزار SPSS نسـخه ۲۵ انجـام پذیرفـت.
یافته‌ها: در هر دو گروه، مقادیرfxtoطی پیش‌آزمون بزرگ‌تر از پس‌آزمون بود (۰۰۰/۰p=). همچنین مقادیر fyhc در پیش‌آزمون بزرگ‌تر از پس‌آزمون بود (۰۰۰/۰p=). بعلاوه، مقادیرfypo در پیش‌آزمون بزرگ‌تر از پس‌آزمون بود (۰۰۰/۰p=).
بحث و نتیجه‌گیری: به‌طورکلی، مکانیک دویدن در افراد دارای زانوی پرانتزی در مقایسه با افراد سالم قبل و بعد از پروتکل خستگی هنگام استفاده از کفش چابکی مشابه بود.
