دوره 31، شماره 4 - ( تیر 1399 )
جلد 31 شماره 4 صفحات 324-316 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Panahi Y, Monnazah M A, Vafaei G. STUDY OF THE USE OF DIMETHYL SULFOXIDE (DMSO) AS A SOLVENT IN THE ADMINISTRATION OF ANTIEPILEPTIC DRUGS. Studies in Medical Sciences 2020; 31 (4) :316-324
URL: http://umj.umsu.ac.ir/article-1-5083-fa.html
URL: http://umj.umsu.ac.ir/article-1-5083-fa.html
پناهی یوسف، منزه محمد امین، وفایی غلامرضا. مطالعه کاربرد دی متیل سولفوکساید (DMSO) به‌عنوان حلال در تجویز داروهای ضد صرع. مجله مطالعات علوم پزشکی. 1399; 31 (4) :316-324
استادیار، فارماکولوژی دامپزشکی، دانشکده دامپزشکی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران (نویسنده مسئول) ، y.panahi@
چکیده: (11282 مشاهده)
پیش‌زمینه و هدف: دی متیل سولفوکساید ترکیبی است که برای حل کردن و تحویل بسیاری از ترکیبات غیرمحلول در آب استفاده زیادی دارد و علاوه بر آن دارای اثرات بیولوژیکی مختلف در سیستم عصبی مرکزی است بنابراین هدف از انجام این پژوهش بررسی اثرات دی متیل سولفوکساید بر فعالیت‌های شبه صرع تجربی القاشده توسط تزریق داخل صفاقی پنتیلن تترازول در موش صحرایی نر بالغ بود.
مواد و روش کار: در این مطالعه از 20 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار 200-250 گرمی در 4 گروه استفاده شد. گروه کنترل (5 سر) که نرمالین سالین (با حجم 200 میکرولیتر) دریافت کردند و 3 گروه (15 سر، 5 سر برای هر زیرگروه) درمان که دی متیل سولفوکساید را به ترتیب با دوز 10، 50 و 100 درصد با حجم 200 میکرولیتر به‌صورت داخل صفاقی دریافت نمودند به این صورت که بعد از بیهوشی با ترکیب کتامین-زایلازین (80+8 میلی‌گرم بر کیلوگرم) و جراحی ناحیه جمجمه حیوان، الکترود ثبت در داخل جمجمه در لایه استریاتوم ناحیه CA1 هیپوکامپ قرار داده شد و فعالیت‌های صرعی با استفاده از تزریق داخل صفاقی پنتیلن تترازول (80 میلی‌گرم بر کیلوگرم) ایجاد شد و فعالیت‌های صرعی ایجادشده ازلحاظ تعداد اسپایک‌ها در واحد زمان 10 دقیقه توسط نرم‌افزار eTrace ارزیابی شدند.
یافته‌ها: نتایج حاصل از مطالعه حاضر نشان می‌دهد که دی متیل سولفوکساید تزریقی دارای اثر وابسته به دوز در فعالیت‌های شبه صرعی ناشی از پنتیلن تترازول در هیپوکامپ است بطوریکه با غلظت 10 درصد فعالیت‌های موردنظر را به‌طور معنی‌داری (p<0.05) در مقایسه با گروه کنترل کاهش می‌دهد، بنابراین دارای اثرات حفاظتی در مقابل فعالیت‌های تشنجی ناشی از ÷نتیلن تترازول است. درحالی‌که غلظت 100 درصد دی متیل سولفوکساید در مقایسه با گروه کنترل، فعالیت‌های شبه صرعی القاء شده توسط پنتیلن تترازول را به‌طور معنی‌داری (p<0.05) افزایش می‌دهد و دارای اثرات تشنج‌زایی در وقوع فعالیت‌های تشنجی است. درحالی‌که غلظت 50 درصد دی متیل سولفوکساید اثر معنی‌داری در فعالیت‌های موردنظر ندارد.
بحث و نتیجه‌گیری: از غلظت‌های پایین دی متیل سولفوکساید به‌احتمال‌زیاد بتوان به‌عنوان حلال داروهای جدید برای استفاده در مدل‌های مختلف صرع برای تحویل داروی موردنظر به سیستم عصبی مرکزی استفاده کرد هرچند که برای انجام این کار نیاز به بررسی و آزمایشات بیشتری وجود دارد.
مواد و روش کار: در این مطالعه از 20 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار 200-250 گرمی در 4 گروه استفاده شد. گروه کنترل (5 سر) که نرمالین سالین (با حجم 200 میکرولیتر) دریافت کردند و 3 گروه (15 سر، 5 سر برای هر زیرگروه) درمان که دی متیل سولفوکساید را به ترتیب با دوز 10، 50 و 100 درصد با حجم 200 میکرولیتر به‌صورت داخل صفاقی دریافت نمودند به این صورت که بعد از بیهوشی با ترکیب کتامین-زایلازین (80+8 میلی‌گرم بر کیلوگرم) و جراحی ناحیه جمجمه حیوان، الکترود ثبت در داخل جمجمه در لایه استریاتوم ناحیه CA1 هیپوکامپ قرار داده شد و فعالیت‌های صرعی با استفاده از تزریق داخل صفاقی پنتیلن تترازول (80 میلی‌گرم بر کیلوگرم) ایجاد شد و فعالیت‌های صرعی ایجادشده ازلحاظ تعداد اسپایک‌ها در واحد زمان 10 دقیقه توسط نرم‌افزار eTrace ارزیابی شدند.
یافته‌ها: نتایج حاصل از مطالعه حاضر نشان می‌دهد که دی متیل سولفوکساید تزریقی دارای اثر وابسته به دوز در فعالیت‌های شبه صرعی ناشی از پنتیلن تترازول در هیپوکامپ است بطوریکه با غلظت 10 درصد فعالیت‌های موردنظر را به‌طور معنی‌داری (p<0.05) در مقایسه با گروه کنترل کاهش می‌دهد، بنابراین دارای اثرات حفاظتی در مقابل فعالیت‌های تشنجی ناشی از ÷نتیلن تترازول است. درحالی‌که غلظت 100 درصد دی متیل سولفوکساید در مقایسه با گروه کنترل، فعالیت‌های شبه صرعی القاء شده توسط پنتیلن تترازول را به‌طور معنی‌داری (p<0.05) افزایش می‌دهد و دارای اثرات تشنج‌زایی در وقوع فعالیت‌های تشنجی است. درحالی‌که غلظت 50 درصد دی متیل سولفوکساید اثر معنی‌داری در فعالیت‌های موردنظر ندارد.
بحث و نتیجه‌گیری: از غلظت‌های پایین دی متیل سولفوکساید به‌احتمال‌زیاد بتوان به‌عنوان حلال داروهای جدید برای استفاده در مدل‌های مختلف صرع برای تحویل داروی موردنظر به سیستم عصبی مرکزی استفاده کرد هرچند که برای انجام این کار نیاز به بررسی و آزمایشات بیشتری وجود دارد.
نوع مطالعه: پژوهشي(توصیفی- تحلیلی) |
موضوع مقاله:
علوم اعصاب
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
