دوره 30، شماره 8 - ( آبان 1398 )                   جلد 30 شماره 8 صفحات 650-639 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


استادیار مهندسی هسته‌ای راکتور، گروه فیزیک، دانشکده علوم پایه، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران (نویسنده مسئول) ، ak.abdi@urmia.ac.ir
چکیده:   (2991 مشاهده)
پیش‌زمینه و هدف: رایج­ترین روش در پرتودرمانی خارجی، استفاده از باریکه­های فوتون، پروتون، نوترون و یون­های سنگین است. هادرون تراپی برای از بین بردن بافت­های سرطانی با استفاده از ذرات یونیزان می­باشد درصورتی‌که کم‌ترین آسیب به بافت­های سالم برسد، حائز اهمیت است. هدف از این تحقیق ارزیابی میزان دز، انرژی و شار در تومور سرطانی داخل بافت کبد و نیز ذرات ثانویه حاصل از هادرون­ها، به روش شبیه­سازی مونت‌کارلوی Geant4 می­باشد.
مواد و روش کار: در این مطالعه­ی تحلیلی-کاربردی با استفاده از نرم‌افزار Geant4، شبیه­سازی فانتوم بدن انسان و توموری که در داخل بافت کبد قرار دارد انجام شد. دز عمقی، انرژی و شار برای چشمه­های کربن و بورون انرژی­های فرودی متفاوت به دست آمد و ناحیه تقریبی بافت هدف به روش برون­یابی داده­ها تعیین شد.
یافته­ها: همان­طور که مشاهده شد با افزایش انرژی باریکه فرودی، قله­ها پهن‌تر و بیشینه مقدار آن­ها (بیشینه دز جذبی) کاهش می­یابد، زیرا برد ذره فقط به انرژی اولیه آن بستگی دارد و بعد از گذراندن دنباله در انتها، در زیر قله براگ، انرژی تخلیه‌شده برای ذرات با انرژی­های مختلف تقریباً یکسان است. طبق شبیه‌سازی انجام‌شده بهترین بازه انرژی جهت شروع برهمکنش و ایجاد پیک براگ پرتو فرودی در محدوده هدف (تومور) در این پژوهش، برای بورون  از 1805 تا  MeV2075 و برای کربن از 2415 تا MeV 3015 می­باشد.
بحث و نتیجه­گیری: هادرون درمانی از دقت بالاتری نسبت به رادیوتراپی معمولی برخوردار است و آسیب­های کم‌تری به سلول‌های سالم خارج از محدوده تومور وارد می­کند. زیرا در بازه انرژی مفید محاسبه‌شده، بیشترین دز یا آسیب به تومور وارد می­شود. نتایج دز عمقی، انرژی و شار ذرات در تومور داخل بافت کبد فانتوم شبیه‌سازی‌شده و مشاهده‌گردید که هادرون­ها بعد از طی مسافتی، حداکثر دز و انرژی خود را در ناحیه بافت هدف (تومور) برجای می­گذارند.
متن کامل [PDF 1367 kb]   (1702 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي(توصیفی- تحلیلی) | موضوع مقاله: فیزیک پزشکی

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.