دوره 30، شماره 2 - ( اردیبهشت 1398 )
جلد 30 شماره 2 صفحات 121-116 |
برگشت به فهرست نسخه ها
استادیار، گروه بیهوشی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی بیرجند، بیرجند، ایران (نویسنده مسئول) ، amirsaber63@gmail.com
چکیده: (3253 مشاهده)
پیش‌زمینه و هدف: هدف ما در این مطالعه مقایسه دو مانور فشردن عضله تراپزیوس و مانور بالا کشیدن فک تحتانی برای ارزیابی شرایط مناسب برای جاگذاری ماسک حنجره‌ای است.
مواد و روش کار: در این مطالعه کارآزمایی بالینی ۱۳٨بیمار با کلاس بیهوشی ۱ و ۲ کاندید جراحی الکتیو شکستگی ساق به‌صورت تصادفی در یکی از دو گروه مانور فشردن عضله تراپزیوس و مانور بالا کشیدن فک تحتانی قرار گرفتند. در هر دو گروه القای بیهوشی با داروهای میدازولام، فنتانیل و پروپوفول انجام شد. پس از القای بیهوشی بسته به نوع گروه، از یک دقیقه بعد از بیهوشی با فواصل هر 20 ثانیه مانور انجام می‌شد تا زمانی که بیمار هیچ پاسخ حرکتی به مانور نشان نمی‌داد، در این زمان ماسک حنجره‌ای برای بیمار تعبیه می‌شد. لارنگوسپاسم، سرفه، عق زدن، توقف تنفس، اشباع اکسیژن کم‌تر از ۹۰ درصد و حرکات هدفمند در حین جاگذاری ماسک حنجره‌ای و تا یک دقیقه بعدازآن به‌عنوان تلاش ناموفق در جاگذاری ماسک حنجره‌ای در نظر گرفته شد. فشارخون، ضربان قلب، زمان جاگذاری ماسک حنجره‌ای و فراوانی جاگذاری موفق در دو گروه با هم مقایسه شد.
یافته‌ها: درصد فراوانی جاگذاری موفق ماسک حنجره‌ای در گروه فشردن عضله تراپزیوس (۹۴.۲ درصد) و بالاکشیدن فک تحتانی (۹٨.۶ درصد) تفاوت معناداری نداشت (18/0=p) درحالی‌که میانگین زمان مناسب برای جاگذاری ماسک حنجره‌ای در گروه فشردن عضله تراپزیوس به‌طور معناداری بیشتر از بیماران گروه مانور بالاکشیدن فک تحتانی بوده است (۰.۰۰۱>p). علائم حیاتی (فشارخون و ضربان قلب) بیماران دو گروه بعد از قرار دادن ماسک حنجره‌ای تفاوتی نداشت (۰.۰۵<p).
بحث و نتیجه‌گیری: مانور بالا کشیدن فک تحتانی و فشردن عضله تراپزیوس هیچ‌کدام ازنظر پیش‌بینی احتمال موفقیت در کارگذاری ماسک حنجره -ای بر دیگری برتری ندارد ولی زمان مناسب برای کارگذاری ماسک حنجره‌ای در گروه فشردن عضله تراپزیوس طولانی‌تر است بنابراین به نظر می‌رسد استفاده از مانور بالا کشیدن فک با توجه به نیاز به زمان کم‌تر جهت پیش‌بینی کارگذاری موفق ماسک حنجره‌ای روش مناسب‌تری برای پیش‌بینی عمق بیهوشی لازم برای این منظور باشد.
مواد و روش کار: در این مطالعه کارآزمایی بالینی ۱۳٨بیمار با کلاس بیهوشی ۱ و ۲ کاندید جراحی الکتیو شکستگی ساق به‌صورت تصادفی در یکی از دو گروه مانور فشردن عضله تراپزیوس و مانور بالا کشیدن فک تحتانی قرار گرفتند. در هر دو گروه القای بیهوشی با داروهای میدازولام، فنتانیل و پروپوفول انجام شد. پس از القای بیهوشی بسته به نوع گروه، از یک دقیقه بعد از بیهوشی با فواصل هر 20 ثانیه مانور انجام می‌شد تا زمانی که بیمار هیچ پاسخ حرکتی به مانور نشان نمی‌داد، در این زمان ماسک حنجره‌ای برای بیمار تعبیه می‌شد. لارنگوسپاسم، سرفه، عق زدن، توقف تنفس، اشباع اکسیژن کم‌تر از ۹۰ درصد و حرکات هدفمند در حین جاگذاری ماسک حنجره‌ای و تا یک دقیقه بعدازآن به‌عنوان تلاش ناموفق در جاگذاری ماسک حنجره‌ای در نظر گرفته شد. فشارخون، ضربان قلب، زمان جاگذاری ماسک حنجره‌ای و فراوانی جاگذاری موفق در دو گروه با هم مقایسه شد.
یافته‌ها: درصد فراوانی جاگذاری موفق ماسک حنجره‌ای در گروه فشردن عضله تراپزیوس (۹۴.۲ درصد) و بالاکشیدن فک تحتانی (۹٨.۶ درصد) تفاوت معناداری نداشت (18/0=p) درحالی‌که میانگین زمان مناسب برای جاگذاری ماسک حنجره‌ای در گروه فشردن عضله تراپزیوس به‌طور معناداری بیشتر از بیماران گروه مانور بالاکشیدن فک تحتانی بوده است (۰.۰۰۱>p). علائم حیاتی (فشارخون و ضربان قلب) بیماران دو گروه بعد از قرار دادن ماسک حنجره‌ای تفاوتی نداشت (۰.۰۵<p).
بحث و نتیجه‌گیری: مانور بالا کشیدن فک تحتانی و فشردن عضله تراپزیوس هیچ‌کدام ازنظر پیش‌بینی احتمال موفقیت در کارگذاری ماسک حنجره -ای بر دیگری برتری ندارد ولی زمان مناسب برای کارگذاری ماسک حنجره‌ای در گروه فشردن عضله تراپزیوس طولانی‌تر است بنابراین به نظر می‌رسد استفاده از مانور بالا کشیدن فک با توجه به نیاز به زمان کم‌تر جهت پیش‌بینی کارگذاری موفق ماسک حنجره‌ای روش مناسب‌تری برای پیش‌بینی عمق بیهوشی لازم برای این منظور باشد.
نوع مطالعه: کارآزمایی بالینی |
موضوع مقاله:
بیهوشی
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |