پیش‌زمینه و هدف: عملکرد بازیکنان بسکتبال با ویلچر بر قدرت اندام فوقانی متکی است. به‌خوبی ثابت شده است که تمرین‌های قدرتی موجب هایپرتروفی  و بهبود قدرت عضلانی می‌شود، اما آثار آنابولیک و کاتابولیک تمرینات قدرتی بالاتنه در بازیکنان بسکتبال با ویلچر تاکنون مطالعه نشده است. بنابراین هدف از پژوهش حاضر، بررسی تغییرات فاکتور رشد شبه انسولینی یک (IGF-1)، کورتیزول سرم و عملکرد بازیکنان زن بسکتبال با ویلچر به دنبال 8 هفته تمرین قدرتی بالاتنه بود.

مواد و روش‌ کار: 18 بازیکن بسکتبال با ویلچر (سن=6/2±51/29 سال و وزن= kg59/14±35/66 ) به‌صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی­ها به‌طور تصادفی به‌عنوان گروه کنترل(تمرینات معمول بسکتبال با ویلچر)  و گروه تجربی (تمرینات منظم بسکتبال با ویلچر+ تمرینات قدرتی بالاتنه) انتخاب شدند. هر گروه در یک برنامه تمرین 8 هفته‌ای شرکت کرد.  قبل و پس از 8 هفته تمرین، نتایج مقادیر سرمی فاکتور رشد شبه انسولینی یک، کورتیزول و آزمون‌های عملکردی با روش­های آماری تی تست مستقل، تی تست زوجی و کوواریانس تحلیل شد.

یافته‌ها: در  فاکتور رشد شبه انسولینی-1، کورتیزول و آزمون عملکردی(مثل پرتاب پنالتی، پرتاب از زاویه­های چپ و راست و پرتاب سه امتیازی) تفاوت معنی‌دار بین گروهی مشاهده نشد. اما عملکرد پرتاب بیس‌بالی در گروه تجربی به‌طور معنی‌داری بهتر از گروه کنترل بود (05/0>P).

بحث و نتیجه‌گیری: بر اساس این نتایج می‌توان گفت تمرینات قدرتی بالاتنه در بازیکنان زن بسکتبال با ویلچر، مهارت‌های وابسته به قدرت را بهبود می‌بخشد، اما نمی‌تواند به آثار کاتابولیکی و یا آنابولیکی منجر شود.