پیش‌زمینه و هدف: پمفیگوس شامل گروهی از بیماری‌های اتوایمیون تهدیدکننده حیات است. که باعث بروز تاول و اروژن در پوست و غشای مخاطی می‌شود. پمفیگوس وولگاریس یکی از انواع بسیار شایع و مهم است. گزارشات اخیر شیوع بسیار بالای پمفیگوس را در ایران آشکار نمودند چنین به نظر می‌رسد استرس اکسیداتیو که مسئول بروز بسیاری از بیماری‌های مربوط به انسان هست و نیز جزو چندین فاکتور پیشنهادشده در اتیوپاتوژنز پمفیگوس محسوب می‌شود. مطالعه حاضر برای ارزیابی سطح سرمی آنتی‌اکسیدان‌ گلوتاتیون پراکسیداز و سطح کلی آنتی‌اکسیدانت‌‌ها و نیز سطح سوپر اکسید دسموتاز در بیماران پمفیگوس ولگاریس طراحی گردید.

مواد و روش کار: این مطالعه تحلیلی مورد – شاهد (case-control) بیماران مبتلا به پمفیگوس ولگاریس مراجعه‌کننده از بهمن‌ماه 1390 تا آبان ماه 1391 به بیمارستان پوست رازی تهران با در نظر گرفتن معیارهای ورود و خروج در بر می‌گیرد. 30 بیمار مبتلا به پمفیگوس ولگاریس که بیماری‌شان اخیراً تشخیص داده‌شده و هنوز تحت درمان قرار نگرفته‌اند به‌عنوان گروه مورد و 30 فرد سالم از همان مرکز که به لحاظ جنسی و سنی با گروه اول مطابقت داشتند به‌عنوان گروه کنترل انتخاب شدند.

تشخیص بیماری پمفیگوس ولگاریس توسط هیستوپاتولوژی و ایمونوفلورسانس مستقیم تأیید گردید. سرم گروه مورد و کنترل برای ارزیابی فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز (GPX) و توتال آنتی‌اکسیدانت (TAS)، سوپر اکسید دسموتاز (SOD) به روش اسپکتروفتومتری موردبررسی قرار گرفت و با یکدیگر مقایسه گردید. -test مستقل برای مقایسه متغیرهای پیوسته بکار برده شد. آنالیز آماری با استفاده از نرم‌افزارهای آماری SPSS با P≤0. 001 معنی‌داری انجام گرفت.

یِافته‌ها: میانگین سطح آنتی‌اکسیدان‌ GPX وTAS خون به‌طور چشم‌گیری در بیماران پمفیگوس کاهش یافته است. ازلحاظ آماری تفاوت معناداری در میزان SOD خون در میان دو گروه مشاهده نشد.

بحث: نتایج این تحقیق بیانگر این می‌باشد که دفاعانتی اکسیدانی در مبتلایان به پمفیگوس ولگاریس دچار تغییر شده است و نیز نشان می‌دهد که تغییرات سطح TAS,GPX  می‌تواند نقش مهمی در واکنش‌های ناشی از این بیماری داشته باشد