پیش‌زمینه و هدف: استئوارتریت رایج‌ترین نوع آرترز در جمعیت سالمندان سراسر جهان که ناشی از تخریب مفصل، تشکیل استئوفیت که باعث دردهای مزمن و ناتوانی در فعالیت‌های جسمانی می‌شود. از طرفی PRP به دلیل وجود تعداد زیادی فاکتورهای رشد برای ترمیم بافت‌های آسیب‌دیده مفصلی موردتوجه قرار گرفته است. در این مطالعه تأثیر PRP خودی برای درمان استئوارتریت تجربی در خرگوش موردبررسی قرار گرفت.

مواد و روش کار: به‌وسیله بیهوشی عمومی و با قطع لیگامنت ضربدری در مفصل زانوی خرگوش به روش جراحی، خرگوش‌ها مبتلا به استئوارتریت شدند بعد از 8 هفته عمل جراحی و مبتلا شدن به استئوارتریت، یک دوز 0.5 میلی‌لیتری PRP در داخل مفصل گروه مورد آزمایش تزریق شد. در گروه کنترل هیچ درمانی صورت نگرفت. پس از نمونه‌برداری، بررسی‌ها در هفته‌های 8 و 12 و 16 به‌صورت پاتولوژیک انجام گرفت.

نتایج: بررسی‌های پاتولوژیک در گروه‌های کنترل نشان از وجود کمترین سلول زنده و بدترین حالت چینش سلولی و کمترین رنگ‌پذیری ماتریکس غضروف مفصلی بود که حاکی از ابتلای شدید مفصل به استئوارتریت می‌باشد درحالی‌که در گروه‌های درمانی با PRP هیچ علامتی از استئوارتریت مشاهده نشد.

نتیجه‌گیری: پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) به دلیل خودی بودن و وجود تعداد زیادی از فاکتورهای رشدی و ترمیمی منبع مناسب و قابل‌اطمینان برای درمان استئوارتریت می‌تواند باشد.