پیش زمینه و هدف: آمینوگلیکوزیدها عوامل باکتری کش قدرتمندی هستند که اغلب به صورت ترکیبی همراه با بتالاکتام‌ها یا گلیکوپپتیدها در درمان عفونت‌های استافیلو کوکی مصرف می‌شوند. هدف اصلی تحقیق حاضر بررسی فنوتیپ و ژنوتیپ مقاومت آمینوگلیکوزیدی در ایزوله‌های استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از عفونت‌های بیمارستانی است.

مواد و روش‌ها:طی مدت هشت ماه از98 ایزوله استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از نمونه‌های کلینیکی، 53 مورد به عنوان MRSA ایزوله گردید.حساسیت این ایزوله‌ها نسبت به امینو گلیکوزیدها به روش دیسک دیفیوژن بررسی و MIC تعیین گردید. در نهایت ژن‌های ( ant(4′)-Ia, aph(3′)-IIIa. aac(6′)/aph(2′ با روش PCR ارزیابی شدند.

نتایج: 3/77و4/26 درصد ایزوله‌ها نسبت به جنتا میسین ونتیل میسین مقاوم بودند. بر طبق نتایج حاصل 3/77 درصد ایزوله‌ها دارای ژن aac(6′)/aph(2′) و 9/16 درصد ایزوله‌ها دارای ژن aph(3′)-IIIa و8/1 درصد ایزوله‌ها دارای ژن ant(4′)-Ia بودند. همچنین 9/16درصد ایزوله‌ها دارای هردو ژن aac(6′)/aph(2′) و  aph(3′)-IIIa بودند و 8/1 درصد ایزوله‌ها دارای هر سه ژن بودند.

نتیجه گیری: شیوع بالای ژن‌های مقاومت آمینوگلیکوزیدی و همچنین میزان بالای حداقل غلظت بازدارندگی رشد در ایزوله‌های استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی‌سیلین در این بیمارستان نشان دهنده فشار انتخابی آنتی‌بیوتیکی ناشی از مصرف بالای آمینوگلیکوزیدها در این بیمارستان است و این نکته حائز اهمیت باید مورد توجه کمیته کنترل عفونت بیمارستان قرار گیرد.