پیش زمینه و هدف: ناباروری یک مشکل شایع در میان زوج‌های جوان می‌باشد و حدود 15-10 درصد این افراد را مبتلا می‌کند. روش‌های کمک باروری یک روش شناخته شده در جهان است که به سرعت در حال توسعه و پیشرفت می‌باشد. یکی از فاکتورهای دخیل در مورد شکست لانه گزینی جنین، تحریک انقباضات رحمی در حین انتقال جنین به رحم می‌باشد که شاید بتوان با استفاده از ریتودرین در طی دوره پری ایمپلانتاسیون جلوی این حالت را گرفت.

مواد و روش کار: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده، 200 زن مبتلا به نازایی که کاندید برنامه IVF/ICSI شده بودند و شرایط ورود به مطالعه را داشتند، در قالب دو گروه مداخله و کنترل (هر گروه 100 نفر) مورد بررسی قرار گرفتند و اثرات ریتودرین خوراکی بر میزان لانه گزینی جنین در بیماران تحت درمان با روش IVF-ET ارزیابی گردید.

یافته‌ها: میانگین سنی بیماران مورد بررسی، 2/4± 9/30 سال بود که در محدوده سنی 35-20 سال قرار داشتند. درصد لقاح در گروه تحت درمان با ریتودرین 8/15±2/73 و در گروه کنترل 6/17±6/72 بود که تفاوت دو گروه از نظر آماری معنی‌داری نبود(61/0= P). بین بیماران دو گروه از لحاظ تعداد اووسیت‌ها و تعداد جنین انتقال یافته تفاوت آماری معنی‌دار وجود نداشت(به ترتیب 48/0= P و 51/0= P). حاملگی موفق در گروه مداخله 27 درصد و در گروه کنترل 19 درصد بود که تفاوت آن هم به لحاظ آماری معنی‌دار نبود(12/0= P).

نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصله و عدم وجود تفاوت معنی‌دار بین دو گروه از جهت میزان موارد حاملگی موفق می‌توان این گونه بیان کرد که میزان لانه گزینی جنین در روش IVF-ET تحت تأثیر ریتودرین قرار نمی‌گیرد.