پیش زمینه و هدف: سندرم شریان مزنتریک فوقانی یکی از علل نادر انسداد دستگاه  گوارش فوقانی است که با تهوع و استفراغ و کاهش وزن تظاهر می‌کند و با فشردگی قسمت سوم دوازدهه به وسیله مزنتر در سطح شریان مزنتریک فوقانی و اتساع ثانویه دوازدهه مشخص می‌گردد.

تشخیص بالینی مشکل است و معمولاً با رد سایر علل صورت می‌گیرد. هدف از این تحقیق ارائه‌ی نشانه‌های رادیولوژیکی این سندرم نادر توسط مطالعات باریمی و سی تی اسکن در جهت یافتن پیشگویی کننده‌ترین نشانه‌ها می‌باشد.

مواد و روش کار: 50 بیمار با علایم مظنون به سندرم شریان مزنتریک فوقانی توسط مطالعات باریمی و سی تی اسکن مولتی دتکتور بررسی شدند.

یافته‌ها: دو نشانه مهم رادیولوژیکی برای تشخیص سندرم شریان مزنتریک فوقانی شامل اتساع قسمت نزولی دوازدهه ثانویه به فشردگی قسمت سوم آن و کاهش زاویه آئورتومزنتریک می‌باشد. سی تی اسکن مولتی دتکتور جهت اندازه‌گیری دقیق زاویه بین آئورت و شریان مزنتریک فوقانی بر سایر روش‌های تصویربرداری ترجیح داده می‌شود. 3 بیمار از 50 بیمار مورد بررسی به عنوان سندرم شریان مزنتریک فوقانی تشخیص داده شدند. بین قطر قسمت سوم دوازدهه و زاویه آئورتومزنتریک از نظر آزمون‌های آماری ارتباط معنی‌داری وجود داشت (P<0.01). در بیماران مبتلا متوسط زاویه 1±17 درجه و متوسط قطر قسمت سوم دوازدهه 46/0±024/0 سانتی‌متر بود.

بحث و نتیجه گیری: سی تی اسکن مولتی دتکتور روش تصویر برداری ارجح در مقایسه با مطالعات باریمی است چرا که به وسیله آن سایر علل با علایم مشابه نیز قابل تشخیص می‌باشد.

سی تی اسکن زاویه دقیق بین آئورت و شریان مزنتریک فوقانی را ارائه می‌دهد که اساسی‌ترین نشانه تصویربرداری تشخیصی برای این سندرم است.