پیش زمینه و هدف: سیر بالینی DDH، اغلب به سمت کوتاهی عضو، لنگش، درد و در نهایت زمین گیر شدن بیمار در دهه‌ی پنجم زندگی است. عدم تشخیص زود هنگام DDH تغییرات تطبیقی به دنبال خواهد داشت که منجر به مشکل‌تر شدن روند درمانی و کاهش میزان نتایج خوب درمانی می‌گردد، لذا، ما در این مطالعه علل مراجعه دیر هنگام بیماران مبتلا به DDH جهت درمان را در بیمارستان امام خمینی تحت بررسی قرار دادیم.

مواد و روش کار: 60 بیمار مبتلا به DDH که به صورت تأخیری به درمانگاه بیمارستان امام خمینی مراجعه کرده و جهت درمان مناسب بستری شده‌اند مورد بررسی قرار گرفتند. تشخیص قطعی برای این بیماران توسط x-ray و یا سونوگرافی گذارده شد با استفاده از پرسش‌نامه‌ای که طبق اهداف پایان نامه توسط مجری طرح طراحی شده بود و با مراجعه به پرونده بیماران و یا مصاحبه حضوری، با والدین نسبت به تکمیل پرسش‌نامه اقدام و پس از جمع آوری داده‌ها، اطلاعات بدست آمده را وارد نرم افزار SPSS نمودیم و نتایج حاصله، به صورت جداول توصیفی و نمودار ارائه گردید.

یافته‌ها: از 60 بیمار با تشخیص دیررس، 45 کودک مراجعه تأخیری داشتند و 15 مورد بلافاصله بعد از تشخیص به ارتوپد مراجعه کرده بودند. 57 زایمان از60 بیمار مبتلا در بیمارستان انجام شده بود. شایع‌ترین تظاهر بیماری لنگش و شایع‌ترین علت برای مراجعه تأخیری، مشکلات اقتصادی ذکر شد. بالاترین درصد در میان افرادی که در درجه اول متوجه وجود مشکل در کودک شدند، به مادران اختصاص یافت.

نتیجه گیری: اولاً بیماران مبتلا به DDH علی‌رغم انجام معاینات بالینی در بیمارستان‌ها تشخیص داده نمی‌شوند. ثانیاً بعد از تشخیص اکثر آنان به علت ترس از مشکلات مادی به موقع مراجعه نمی‌کنند.