پیش زمینه و هدف: پیچیدگی اسکیزوفرنیا موجب شده است تا فرضیه‌های مختلفی در مورد آن مطرح شود. یکی از فرضیه‌های رایج درخصوص سبب‌شناسی این بیماری، به بدکارکردی‌های بخش‌های مغزی مربوط می‌شود. هدف این پژوهش مقایسه فعالیت امواج نواحی خلفی بیماران اسکیزوفرنیک با یک گروه سالم بود.

مواد و روش کار: برای این منظور 38 نفر آزمودنی سالم و 38 نفر از بیماران بستری در بیمارستان که توسط روان‌پزشکان بیمارستان براساس ملاک‌های تشخیصی DSM-VI-TR تشخیص اسکیزوفرن یافته بودند، انتخاب شدند. براساس مقیاس سنجش علایم منفی(SANS) و مقیاس سنجش علایم مثبت (SAPS) از کل نمونه پژوهشی بیماران 18 نفر دارای علایم منفی و 20 نفر دارای علایم مثبت بودند. داده‌های Q-EEG به‌دست آمده از شش ناحیه خلفی گروه‌های نمونه با استفاده از روش آماری t هتلینگ مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفتند.

یافته‌ها: نتایج نشان دادند که از مجموع 24 متغیر موجود مربوط به شش ناحیه خلفی نیم‌کره‌ها به جز در شش متغیر در 18 متغیر دیگر تفاوت معنی‌داری وجود دارد. با بررسی میانگین‌های دو گروه می‌توان مشاهده کرد که به‌طورکلی در امواج نوع دلتا این دو بخش بیماران در مقایسه با افراد سالم افزایش، در امواج نوع تتا و آلفا کاهش و در امواج نوع بتای نیم‌کره چپ بیماران کاهش و در نیم‌کره راست افزایش وجود دارد.

بحث و نتیجه گیری: کاهش امواج نوع بتا (امواج سریع) در نیم‌کره چپ بیماران و افزایش آن در نیم‌کره راست، حداقل درباره بخش‌های آهیانه‌ای و پس سری، با یافته‌های قبلی که گفته می‌شود در اسکیزوفرن‌ها نیم‌کره راست فعال‌تر از نیم‌کره چپ است، هماهنگ است.