@article{ author = {}, title = {}, abstract ={}, Keywords = {}, volume = {15}, Number = {1}, pages = {9-15}, publisher = {Urmia University of Medical Sciences}, title_fa = {گزارش یک مورد نارسایی زودرس تخمدان به دنبال کوتریزاسیون تخمدان}, abstract_fa ={پیش زمینه و هدف: سندرم تخمدان پلی کیستیک PCOS شایع ترین اختلال آندوکرین در زنان سنین باروری است. این سندرم 10% زنان جوان را گرفتار می کند و از مهم ترین علت نازایی با فاکتور عدم تخمک گذاری است.PCOS در طولانی مدت می تواند سبب افزایش بیماری های عروق کرونری، هیپرتانسیون، دیابت تیپ II، سرطان رحم، دیس لیپیدمی و هیپرانسولینمی گردد.تحریک تخمک گذاری در بیماران دچار PCOS شامل استفاده از کلومیفن سیترات، گنادوترپین و روش جراحی است. از عوارض تحریک تخمک گذاری به دنبال کوتر تخمدان می توان به نارسایی زودرس تخمدان اشاره کرد.معرفی بیمار: بیمار خانمی است 34 ساله که به علت الیگومنوره، با تشخیص PCOS تحت لاپاراسکوپی و کوتر تخمدان قرار گرفته است و یکسال بعد از لاپاراسکوپی به علت آمنوره مراجعه نموده، در بررسی های به عمل آمده میزان هورمون محرکه فولیکول بیمار 58 بوده در حالی که بقیه آزمایش ها طبیعی است.بحث برای پیشگیری از بروز نارسایی زودرس تخمدان انتخاب بیمار، تعداد نقاط کوتریزه، محل و انجام آزمایش های هورمونی از اهمیت خاصی برخوردار است.}, keywords_fa = {نارسایی زودرس، تخمدان، کوتر تخمدان}, url = {http://umj.umsu.ac.ir/article-1-113-en.html}, eprint = {}, journal = {Studies in Medical Sciences}, issn = {2717-008X}, eissn = {2717-008X}, year = {2004} } @article{ author = {}, title = {}, abstract ={}, Keywords = {}, volume = {15}, Number = {1}, pages = {9-15}, publisher = {Urmia University of Medical Sciences}, title_fa = {گزارش یک مورد نادر پاسخ دهی میاستنی گراو به درمان لمفوم لمفوبلاستیک Precursor T Cell}, abstract_fa ={پیش زمینه و هدف: هدف این گزارش، اثبات نوعی ارتباط بین لنفوم لمفوبلاستیک و میاستنی گراو است. معرفی بیمار: مرد 23 ساله ای با علایم میاستنی گراو، 15 ماه پس از اثبات تشخیص و درمان میاستنی دچار لمفوم لمفوبلاستیک مدیاستن از نوع سلول پیش ساز T گردید. در ابتدا بیماری با علایم کلاسیک و شواهد الکترومیوگرافیک میاستنی بروز نمود و پس از گذشت 15 ماه، کریز میاستنی و توده مدیاستینال ناشی از لمفوم ظاهر گردید. زیر گروه لمفوم با استفاده از ایموئوهیستوشیمی مشخص شد. لمفوم فاقد علائم پرخطر بود و پاسخ خوبی به درمان با رژیم CHOP داد. به علاوه، درمان لمفوم سبب بهبود علایم میاستنی نیز گردید.بحث این تخفیف در علایم می تواند موید ارتباط قابل توجهی بین میاستنی و لمفوم لفموبلاستیک مدیاستن باشد.}, keywords_fa = {میاستنی گراویس، لنفوم لنفوبلاستیک، پیش ساز سلول T}, url = {http://umj.umsu.ac.ir/article-1-112-en.html}, eprint = {}, journal = {Studies in Medical Sciences}, issn = {2717-008X}, eissn = {2717-008X}, year = {2004} } @article{ author = {}, title = {}, abstract ={}, Keywords = {}, volume = {15}, Number = {1}, pages = {9-15}, publisher = {Urmia University of Medical Sciences}, title_fa = {پژوهشی درباره توافق دستیاران روانپزشکان در زمینه تشخیص گذاری اختلالات محور I براساس DSM-IV}, abstract_fa ={پیش زمینه و هدف: نظام DSM-IV برای طبقه بندی بیماری های روانپزشکی، امروزه به طور وسیعی مورد استفاده روانپزشکان است. هر چند پایایی این نظام تشخیصی در مطالعات متعدد مورد بحث قرار گرفته است ولی در اکثر موارد، ارزیابی پایایی با استفاده از مصاحبه های تشخیصی ساختاریافته یا نیمه ساختاریافته صورت گرفته که متناسب با کار معمول بالینی نیست. بنابراین مطالعه حاضر مساله توافق دستیاران روانپزشکی در زمینه تشخیص گذاری های محور I روانپزشکی براساس DSM-IV با استفاده از مصاحبه های بدون ساختار را مورد ارزیابی قرار داده است.مواد و روش: روش مطالعه به صورت مقطعی است. در جریان این تحقیق 117 بیمار در جلسات گزارش صبحگاهی بیمارستان رازی تبریز مورد مصاحبه تشخیصی قرار گرفتند. این بیماران به طور جداگانه توسط دستیاران از نظر وضعیت روانی و تشخیص های محور I مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده های بدست آمده برای تعیین توافق متوسط دستیاران، با استفاده از ضریب توافق دورن طبقه ای مورد سنجش قرار گرفت هم چنین با استفاده از تحلیل واریانس تاثیر عوامل مختلف بر تشخیص گذاری ها سنجیده شد.نتایج میزان توافق دستیاران در زمینه تشخیص گذاری اختلالات محور I روانپزشکی در حد خوب تا عالی (ICC=0.71) بود. هیچ یک از عوامل فردی مربوط به دستیار یا بیمار در توجیه فرآیند تشخیصی اهمیت قابل ملاحظه ای نداشتند، به جز ارزیابی دستیاران از "درک بیمار"، هیچ یک از اجزای بررسی وضعیت روانی در این زمینه به طور قابل ملاحظه موثر نبودند. تشخیص گذاری های محور III و IV روانپزشکی در توجیه قسمتی از فرآیندهای تشخیصی مهم برآورد گردید.بحث به نظر می رسد هنگامی که ارزیابی کننده ها به اطلاعات یکسانی در مورد بیمار دسترسی داشته باشند، تشخیص گذاری بیماری های روانپزشکی، حتی بدون استفاده از مصاحبه های ساختاریافته با پایایی خوبی قابل انجام است.}, keywords_fa = {توافق تشخیصی، دستیار روانپزشکی، بیماری های روانی، محور I}, url = {http://umj.umsu.ac.ir/article-1-111-en.html}, eprint = {}, journal = {Studies in Medical Sciences}, issn = {2717-008X}, eissn = {2717-008X}, year = {2004} } @article{ author = {}, title = {}, abstract ={}, Keywords = {}, volume = {15}, Number = {1}, pages = {9-15}, publisher = {Urmia University of Medical Sciences}, title_fa = {شناسایی گونه و زیرگونه های لیشمانیاهای جدا شده از بیماران کالا آزار در شمال غرب ایران}, abstract_fa ={پیش زمینه و هدف: لیشمانیازیس یک اصطلاح کلی است که به بیماری ایجاد شده توسط هر عضوی از گونه پروتوزوان لیشمانیا اطلاق می گردد و آنرا به سندرم های احشایی (کالا آزار) جلدی و مخاطی می توان تقسیم کرد. جهت مطالعات اپیدمیولوژیک شناسایی گونه ها و زیرگونه ها لیشمانیا در هر منطقه آندمیک ضروری است. هدف از این بررسی تعیین گونه ها و زیرگونه های لیشمانیا در بیماران احشایی براساس الگوی ایزوآنزیمی در مناطق آندمیک شمال غرب ایران و تعیین میزبان مخزن براساس مقایسه الگوی ایزوآنزیمی مخازن با الگوی ایزوآنزیمی بیماران می باشد.تمایل روز افزون برای انجام اعمال جراحی به شیوه سرپایی، نیاز به ترکیبات وریدی کوتاه اثر با حداقل عوارض جانبی و هزینه مناسب را بیشتر کرده است. در این مطالعه از پروپوفل به عنوان داروی اصلی هوشبر و از دو داروی کتامین و فنتانیل جهت بی دردی در جراحی های سرپایی استفاده شد، اثرات بالینی این دو ترکیب و با یکدیگر مقایسه شده اند.مواد و روش: از 32 مورد آسپیراسیون مغز استخوان از بیماران کالا آزار پس از کشت در محیط نیمه جامد ایوانز، اسلاپی و N،N،N فقط در 21 مورد دوازده نوع آنزیم با روش الکتروفورز نشاسته با لایه نازک مورد مطالعه قرار گرفتند.یافته ها: پروفایل آنزیم های لیشمانیاهای جدا شده از مغز استخوان 21 بیمار مطابق با گونه مرجع ال اینفانتوم lon 49 سازمان بهداشت جهانی و همان پروفایلی بود که قبلاً از سگ های آلوده در شمال غرب ایران شناسایی شده بود بدین ترتیب ضمن ثابت شدن گونه لیشمانیا در بیماران کالا آزار میزبان مخزن مربوطه نیز در شمال غرب ایران شناسایی شد.نتیجه گیری: یافته ها نشان داد که کانون آندمیک لیشمانیوز احشایی در شمال غرب ایران به روشنی یک کانون مدیترانه ای لیشمانیوز احشایی می باشد..}, keywords_fa = {لیشمانیا، ایزوآنزیم، الکتروفورز، کالا آزار}, url = {http://umj.umsu.ac.ir/article-1-110-en.html}, eprint = {}, journal = {Studies in Medical Sciences}, issn = {2717-008X}, eissn = {2717-008X}, year = {2004} } @article{ author = {}, title = {}, abstract ={}, Keywords = {}, volume = {15}, Number = {1}, pages = {9-15}, publisher = {Urmia University of Medical Sciences}, title_fa = {بررسی فراوانی فلور باکتریایی و قارچی اتاق های عمل در مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی ارومیه}, abstract_fa ={پیش زمینه و هدف: عوامل بستری شدن بیماران در بیمارستان ها معمولا زمینه را برای کسب عفونت در بیمارستان افزایش می دهند. مهم ترین آنها عواملی هستند که دفاع طبیعی میزبان را مختل می سازد و یا برخی روش های بیمارستانی که می توانند راه های غیرطبیعی برای ورود میکروارگانیسم ها به بدن باشند از جمله می توان به قرار دادن لوله تراشه در نای و تهویه های مکانیکی در ارتباط با سیستم تنفسی بیمار اشاره نمود. از طرفی عوامل عفونت های بیمارستانی می تواند بر روی بسیاری از سطوح و وسایل موجود در بخش ها استقرار یافته و به بیماران منتقل گردد. هدف از این مطالعه، بررسی دقیق باکتری ها و قارچ های آلوده کننده موجود بر روی وسایل و تجهیزات و سطوح محیطی در اتاق های عمل می باشد.مواد و روش: این مطالعه از نوع توصیفی است، در مرحله اول از سطوح محیطی و وسائل و تجهیزات با استفاده از سواپ های استریل نمونه برداری انجام گرفت. در مرحله دوم نمونه ها به محیط های کشت باکتریایی و قارچی منتقل شده و پس از طی دوره انکوباسیون توسط محیط های افتراقی و روش های بیوشیمیایی انواع باکتری ها و قارچ های ایزوله شده تعیین و شناسایی گردید. نتایج در این بررسی آلودگی باکتریایی در اتاق های عمل 31.5% و آلودگی قارچی 24.6% تعیین گردید از میان باکتری های جدا شده سود و موناس و استافیلوکوک های کواگولازمنفی و استافیلوکوکوس آرئوس به ترتیب به فراوانی نسبی 28.6%، 26.8%، 14.2% و از بین قارچ ها ایزوله شده کاندیدا اس پی، پنی سیلیوم و کلادوسپوریوم به ترتیب با فراوانی نسبی 24.5%، 22.4% و 16.3% شایعترین اورگانیسم های جدا شده در این تحقیق بودند.این مطالعه نشان داد شیوع آلودگی در اتاق های عمل بیمارستان های آموزشی درمانی نسبتا بالا می باشد و توجه خاص باید در این زمینه منظور داشت.}, keywords_fa = {عفونت بیمارستانی، باکتری، قارچ، اطاق عمل}, url = {http://umj.umsu.ac.ir/article-1-109-en.html}, eprint = {}, journal = {Studies in Medical Sciences}, issn = {2717-008X}, eissn = {2717-008X}, year = {2004} } @article{ author = {}, title = {}, abstract ={}, Keywords = {}, volume = {15}, Number = {1}, pages = {9-15}, publisher = {Urmia University of Medical Sciences}, title_fa = {بررسی مقایسه ای تغییرات همودینامیک در القای بیهوشی با کتامین و مخلوط کتامین و پروپوفول}, abstract_fa ={پیش زمینه و هدف: هدف از این مطالعه کاستن تغییرات همودینامیک ایجاد شده در القای بیهوشی عمومی با استفاده از تزریق توام دو داروی هوشبر وریدی کتامین و پروپوفول می باشد. مواد و روش: در این مطالعه، 60 بیمار 40-20 ساله در 2 گروه 30 نفری شاهد و مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند. در شرایط یکسان، ابتدا فشار خون سیستولیک، دیاستولیک، متوسط شریانی و تعداد ضربان قلب بیماران پیش از تزریق هرگونه دارویی اندازه گیری شد (معیارهای پایه). در گروه شاهد برای القای بیهوشی از 2 mg/kg کتامین وریدی و در گروه مطالعه، کتامین و پروپوفول هر کدام 1 mg/kg استفاده شد. سپس معیارهای همودینامیک فوق در زمان های 1 دقیقه بعد از القای بیهوشی، 1، 3، 5، 10 و 15 دقیقه بعد از لوله گذاری داخل تراشه اندازه گیری شد. تغییرات حاصل در معیارهای اندازه گیری نسبت به حد پایه، به صورت درصد به دست آمده و سپس آنالیز گردید. یافته ها: در تمام موارد (به استثنای تغییرات مربوط به تعداد ضربان قلب)، تغییرات معیارهای قلبی عروقی ایجاد شده در گروه مطالعه در محدوده کمتر از 20% و به شکل کاهش و در گروه شاهد در محدوده بیشتر از 30% و به صورت افزایش بود (P<0.05).بحث و نتیجه گیری: در صورت عدم وجود منع مصرف کتامین و پروپوفول، در مواردی که تغییرات اندک همودینامیکی برای بیمار مطلوب باشد (مثل بیماران دچار ایسکمی میوکارد)، می توان جهت القای بیهوشی از مخلوط دو داروی کتامین و پروپوفول استفاده کرد.}, keywords_fa = {القای بیهوشی، کتامین، پروپوفول، همودینامیک}, url = {http://umj.umsu.ac.ir/article-1-108-en.html}, eprint = {}, journal = {Studies in Medical Sciences}, issn = {2717-008X}, eissn = {2717-008X}, year = {2004} } @article{ author = {}, title = {}, abstract ={}, Keywords = {}, volume = {15}, Number = {1}, pages = {9-15}, publisher = {Urmia University of Medical Sciences}, title_fa = {ریسک فاکتورهای بیماری عروق کرونر در خانم های با بیماری ثابت شده عروق کرونر}, abstract_fa ={پیش زمینه و هدف: بیماری عروق کرونر عامل 30% مرگ و میر زنان می باشد گرچه پیشرفته های درمانی و تشخیصی در مردان موجب کاهش مرگ و میر شده است اما متاسفانه در زنان این گونه روش های تداخلی، بهبودی کمتری داشته است به نظر می رسد اختلافات آناتومیک یا ریسک فاکتورهای کرونری مسوول این پدیده باشد. هدف این مطالعه بررسی ریسک فاکتورهای کرونری در زنان با بیماری ثابت شده کرونری می باشد.مواد و روش: این مطالعه به صورت آینده نگر در 250 زن که با تشخیص اولیه انفارکتوس حاد میوکارد یا آنژین ناپایدار در طی سال های 1379-1380 بستری بودند انجام گرفت. انتخاب بیماران به طور تصادفی و با مصاحبه حضوری با ثبت فاکتورهای خطر و قد و وزن بیماران و اندازه گیری پروفیل چربی های خون و نتایج آنژیوگرافی کرونر بود. یافت ها با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و از T-test استفاده شد.یافته ها: در این مطالعه 250 زن مبتلا به بیماری عروق کرونر به طور تصادفی انتخاب شدند و اهمیت عوامل مختلف خطر را در 114 بیمار با آنژیوگرافی غیرطبیعی و نیز در کل بیماران مورد بررسی قرار گرفت. تشخیص اولیه شامل 11.5 درصد انفارکتوس میوکاردو 88.5% آنژین ناپایدار بود. تمام بیماران دارای عامل خطر بودند. دیابت در 38.5%، هیپرتانسیون در 78% سیگار در 27%، کلسترول بالای 150 میلی گرم در 98%، مصرف قرص ضدحاملگی خوراکی در 57%، سابقه فامیلی در 28% و فعالیت فیزیکی محدود در 2.6% بیماران مشاهده شد. 59.6%بیماران ایندکس توده بدنی مساوی با بیش از 27 کیلوگرم به ازا مترمربع بدن داشتند. 66.7 درصد بیماران یائسه بودند و سابقه هیسترکتومی زودرس در 9.6% بیماران وجود داشت. بحث و نتیجه گیری: در این بررسی شایع ترین تظاهر بیماری عروق کرونر به صورت آنژین ناپایدار بود. اکثر بیماران 3 یا چند ریسک فاکتور برای بیماری عروق کرونر داشتند. از بین فاکتورهای خطر شناخته شده در زنان دیس لیپدمی، منوپوز زودرس، هیپرتانسیون، داروهای ضدبارداری خوراکی و دیابت و سیگار به ترتیب بیشترین مقادیر را به خود اختصاص دادند.}, keywords_fa = {بیماری عروق کرونر، آنژین ناپایدار,انفارکتوس}, url = {http://umj.umsu.ac.ir/article-1-107-en.html}, eprint = {}, journal = {Studies in Medical Sciences}, issn = {2717-008X}, eissn = {2717-008X}, year = {2004} } @article{ author = {}, title = {}, abstract ={}, Keywords = {}, volume = {15}, Number = {1}, pages = {9-15}, publisher = {Urmia University of Medical Sciences}, title_fa = {بررسی مقایسه ای حساسیت روش های تشخیصی گسترش مرطوب و کشت دیاموند در شناسایی انگل تریکوموناس واژینالیس و میزان ارتباط بین آلودگی و یافته های بالینی}, abstract_fa ={پیش زمینه و هدف: تریکوموناس واژینالیس، تک یاخته یوکاریوت تاژکداری است که در مجاری ادرار و سرویکس و فورنیکس خلفی واژن افراد آلوده دیده می شود. بیماری ناشی از آن را تریکومونیازیس می نامند. متداولترین روش تشخیص انگل روش آزمایش میکروسکوپیک گسترش مرطوب با حساسیتی در حدود 60 درصد می باشد. این مطالعه به بررسی مقایسه ای حساسیت روش های تشخیصی آزمایشگاهی آزمایش گسترش مرطوب و کشت انگل در محیط کشت دیاموند در شناسایی انگل تریکوموناس واژینالیس پرداخته است. مواد و روش: در این مطالعه ترشحات واژن 420 زن مراجعه کننده به مرکز بهداشت شماره 15 دانشگاه علوم پزشکی ارومیه به دو روش آزمایش گسترش مرطوب به عنوان روش روتین تشخیصی و محیط کشت دیاموند به عنوان روش استاندارد طلایی تشخیص انگل مورد بررسی قرار گرفت و نتایج هر دو آزمایش با هم مقایسه گردید.یافته ها: از 420 نمونه مورد بررسی در روش گسترش مرطوب 11 مورد (2.6%) از نظر وجود انگل دارای آزمایش مثبت بودند در حالی که نتایج آزمایش کشت انگل آلودگی به انگل را در 10 مورد (2.4%) از مجموع موارد نشان داد. در این مطالعه میزان حساسیت آزمایش گسترش مرطوب و کشت در محیط کشت دیاموند به ترتیب 100% و 90.9% به دست آمد. همچنین نتایج بررسی های آماری نشان داد که بین میزان آلودگی و یافته های بالینی از نظر آماری ارتباط معنی داری وجود دارد (P<0.05). بحث و نتیجه گیری: از آنجا که روش کشت انگل غالباً از حساسیت بالاتری نسبت به سایر روش های تشخیصی برخوردار است شاید بتوان علت تفاوت نتایج در دو آزمایش گسترش مرطوب و کشت را لیزشدن انگل در نتیجه نقل و انتقالات لوله های آزمایش به آزمایشگاه انگل شناسی و یا نامساعد بودن شرایط رشد انگل در محیط کشت دانست.}, keywords_fa = {تریکوموناس واژینالیس، کشت دیاموند، گسترش مرطوب}, url = {http://umj.umsu.ac.ir/article-1-105-en.html}, eprint = {}, journal = {Studies in Medical Sciences}, issn = {2717-008X}, eissn = {2717-008X}, year = {2004} } @article{ author = {}, title = {}, abstract ={}, Keywords = {}, volume = {15}, Number = {1}, pages = {9-15}, publisher = {Urmia University of Medical Sciences}, title_fa = {مقایسه دو پروتکل مختلف پروفیلاکسی آنتی بیوتیک از لحاظ مدت زمان در جراحی های ارتوپدی}, abstract_fa ={پیش زمینه و هدف: عفونت استخوان پس از ثابت کردن شکستگی ها بسته با وسایل ثبات داخلی، هنوز یکی از عوارض جراحی های ارتوپدی به شمار می رود. با روش های جدید استریل، مدت زمان استفاده از آنتی بیوتیک پروفیلاکتیک به طور چشمگیر کاهش یافته است. هدف این مطالعه، مقایسه میزان عفونت بین تزریق 24 ساعت و 48 ساعت آنتی بیوتیک وریدی سفتریاکسون به صورت پروفیلاکسی در درمان جراحی شکستگی های بسته است.مواد و روش: در یک مطالعه آینده نگر دوسوکور 210 بیمار با شکستگی های بسته پس از جراحی و ثبات داخلی، بعد از دریافت 24 الی 48 ساعت آنتی بیوتیک با یکدیگر مقایسه شدند.نتایج در این مطالعه، دو مورد عفونت دیده شد: یک مورد عفونت سطحی که در جراحی فیکساسیون شکستگی مفصل ران و پروتکل آنتی بیوتیک 24 ساعته به وجود آمد و با دو هفته آنتی بیوتیک تراپی بهبود یافت و مورد دیگر عفونت عمیقی بود که در شکستگی دوگانه ساعد اتفاق افتاد. بیمار فوق در پروتکل آنتی بیوتیک تراپی 48 ساعت قرار داشت.بحث و نتیجه گیری: میزان بروز عفونت در این مطالعه 1% بود که اختلاف معنی داری بین گروه پروتکل آنتی بیوتیک تراپی 24ساعته و 48 ساعته وجود نداشت. می توان نتیجه گرفت که با شرایط اتاق های عمل استان آذربایجان غربی و روش های استریلیتی موجود می توان به جای تزریق 48 ساعته آنتی بیوتیک از 24 ساعت آنتی بیوتیک تزریقی برای پروفیلاکسی عفونت استفاده کرد.}, keywords_fa = {عفونت، شکستگی، آنتی بیوتیک پروفیلاکسی}, url = {http://umj.umsu.ac.ir/article-1-104-en.html}, eprint = {}, journal = {Studies in Medical Sciences}, issn = {2717-008X}, eissn = {2717-008X}, year = {2004} }