دوره 30، شماره 5 - ( مرداد 1398 )
جلد 30 شماره 5 صفحات 392-381 |
برگشت به فهرست نسخه ها
استاد بیوشیمی، گروه زیست شناسی جانوری، دانشکده علوم طبیعی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران (نویسنده مسئول) ، dehghan2001d@yahoo.com
چکیده: (2922 مشاهده)
پیش‌زمینه و هدف: دندریمر پلی آمیدو آمین ماکرومولکولی با شاخههای زیاد، در مقیاس نانو، و با گروه‌های آمینی بسیار فعال در سطح خود است، که به آن اجازه اتصال به داروهای ضد سرطانی، ازجمله متوتروکسات را میدهد. هدف از مطالعه حاضر سنتز و بررسی خواص ساختاری کمپلکس دندریمر پلی آمیدو آمین- متوتروکسات و سپس بررسی توانایی سمیت سلولی کمپلکس سنتز شده بر روی رده سلولی سرطانی MCF-7 است.
مواد و روش کار: برای انجام این مطالعه تجربی، ابتدا متوتروکسات به‌واسطه Ethyl-3-(3-dimethylaminopropyl)carbodiimide (EDC) به دندریمر نسل 4 متصل شد و سپس به‌وسیله طیف‌سنجی مادون‌قرمز تبدیل فوریه و dynamic light scattering خواص ساختاری آن تعیین شد. جذب سلولی نانو ذرات به‌صورت کمی با استفاده از دستگاه فلوسایتومتری انجام گرفت. آزمون methylthiazol tetrazolium (MTT) و رنگ‌آمیزی 4′,6-Diamidino-2-phenylindole dihydrochloride (DAPI) به ترتیب برای ارزیابی توانایی القاء سمیت سلولی و آپوپتوز سلولی توسط دندریمر - متوتروکسات و متوتروکسات به فرم آزاد بر روی سلول‌های MCF-7 استفاده شد.
یافته‌ها: یافتههای این مطالعه نشان داد، که کمپلکس دندریمر- متوتروکسات اندازه (29/7 ± 30 نانومتر) و بار (37/4 ± 35/5 میلی ولت) مناسب داشت. آنالیز فلوسایتومتری نشان داد که اتصال متوتروکسات به دندریمر پلی آمیدو آمین، میزان جذب سلولی را در مقایسه با دندریمر خالی، 18 درصد افزایش داد. نتایج سمیت سلولی و رنگ‌آمیزی هسته سلولی نشان داد، که سمیت سلولی و القای آپوپتوز سلول‌های MCF-7 تیمار شده با دندریمر- متوتروکسات، نسبت به متوتروکسات آزاد کم‌تر بود.
بحث و نتیجه‌گیری: نتایج به‌دست‌آمده نشان داد که اگرچه کمپلکس دندیمر- متوتروکسات جذب سلولی بیشتری داشت اما سمیت سلولی و آپوپتوز کم‌تر از متوتروکسات آزاد بود.
مواد و روش کار: برای انجام این مطالعه تجربی، ابتدا متوتروکسات به‌واسطه Ethyl-3-(3-dimethylaminopropyl)carbodiimide (EDC) به دندریمر نسل 4 متصل شد و سپس به‌وسیله طیف‌سنجی مادون‌قرمز تبدیل فوریه و dynamic light scattering خواص ساختاری آن تعیین شد. جذب سلولی نانو ذرات به‌صورت کمی با استفاده از دستگاه فلوسایتومتری انجام گرفت. آزمون methylthiazol tetrazolium (MTT) و رنگ‌آمیزی 4′,6-Diamidino-2-phenylindole dihydrochloride (DAPI) به ترتیب برای ارزیابی توانایی القاء سمیت سلولی و آپوپتوز سلولی توسط دندریمر - متوتروکسات و متوتروکسات به فرم آزاد بر روی سلول‌های MCF-7 استفاده شد.
یافته‌ها: یافتههای این مطالعه نشان داد، که کمپلکس دندریمر- متوتروکسات اندازه (29/7 ± 30 نانومتر) و بار (37/4 ± 35/5 میلی ولت) مناسب داشت. آنالیز فلوسایتومتری نشان داد که اتصال متوتروکسات به دندریمر پلی آمیدو آمین، میزان جذب سلولی را در مقایسه با دندریمر خالی، 18 درصد افزایش داد. نتایج سمیت سلولی و رنگ‌آمیزی هسته سلولی نشان داد، که سمیت سلولی و القای آپوپتوز سلول‌های MCF-7 تیمار شده با دندریمر- متوتروکسات، نسبت به متوتروکسات آزاد کم‌تر بود.
بحث و نتیجه‌گیری: نتایج به‌دست‌آمده نشان داد که اگرچه کمپلکس دندیمر- متوتروکسات جذب سلولی بیشتری داشت اما سمیت سلولی و آپوپتوز کم‌تر از متوتروکسات آزاد بود.
نوع مطالعه: پژوهشي(توصیفی- تحلیلی) |
موضوع مقاله:
داروسازی
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |